Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πραγματικά, η υπογράφουσα αδυνατεί να κατανοήσει όλους εκείνους που αφήνουν αιχμές για τον… καταλληλούλη. Τον Κώστα Σημίτη. Τον άνθρωπο, η οκταετής διακυβέρνηση του οποίου έγινε συνώνυμο της σήψης, της διαφθοράς και της αρπαχτής. Τον πρωθυπουργό που, κατά δημόσια παραδοχή του, έμαθε… εκ των υστέρων, ότι γύρω του, στο υπουργκό συμβούλιο και την αυλή του, οι μίζες και το λάδωμα είχαν εξελιχτεί σε εθνικό σπορ.
Η εποχή Σημίτη μνημονεύεται ήδη, και θα μνημονεύεται ακόμη περισσότερο από τον ιστορικό του μέλλοντος, τότε που τα “ορφανά” του θα έχουν μείνει από καύσιμο (δηλαδή… ρευστό), ως η εποχή της μεγάλης λεηλασίας της Ελλάδας. Η εποχή της εισόδου στην ΟΝΕ με παραποιημένα στοιχεία, και της μέσα σε ένα βράδυ φτωχοποίησης μέρους της μεσαίας τάξης, με τη “στρογγυλοποίηση” που… κανείς δεν κατάλαβε, και σε καμία άλλη χώρα της ευρωζώνης δεν συνέβη.
Η εποχή των μεγάλων σκανδάλων στα εξοπλιστικά, με τις μίζες που τακτοποίησαν ολόκληρες γενιές όσων βρέθηκαν τότε με δικαίωμα υπογραφής. Η εποχή της μεγαλύτερης και πιο βίαιης αναδιανομής πλούτου σε βάρος της μεσαίας τάξης, των μη προνομιούχων Ελλήνων, με το πρωτοφανές και σοκαριστικό σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου.
Η εποχή της υπερκοστολόγησης των μεγάλων, δημοσίων έργων, και των έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, που επίσης, όπως και τα προηγούμενα σκάνδαλα, έθεσαν τις βάσεις για τη χρεοκοπία της Ελλάδας το 2010, στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου.
Όλα αυτά… δεν ήταν μακέτο. Δυστυχώς. Τα ζήσαμε και τις δραματικές και ολέθριες συνέπειες τις πληρώνουμε ακριβά μέχρι και σήμερα. Και όσο κι αν τσιρίζουν υστερικά, τα… μπουκωμένα “ορφανά” του συστήματος Σημίτη, ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, θα μνημονεύεται ισοβίως με τον χαρακτηρισμό που του είχε αφιερώσει ο Κώστας Καραμανλής: Αρχιερέας της διαπλοκής…
