Του Μάνου Οικονομίδη
Μια μεγάλη παρεξήγηση… Πρακτικά, αυτή είναι η πιο ζωηρή περιγραφή της σχέσης του καθενός μας με τον χρόνο. Τον “μεγάλο αντίπαλο”, που δύσκολα μπορείς να ψυχολογήσεις, από το ξεκίνημα κιόλας της διαδρομής, αλλά και αργότερα, όσο το ταξίδι γίνεται περισσότερο απαιτητικό.
Σε κάθε επόμενη στροφή, σε κάθε σελίδα που γυρίζει, ο χρόνος φλερτάρει με τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της επιρροής του στη ζωή μας. Και από αντίπαλος, γίνεται εχθρός. Εκείνος, που στην πραγματικότητα δεν είναι ποτέ σύμμαχος, καθώς στα προλογικά χρόνια του ταξιδιού, τότε που μας χαρίζεται σε πλεόνασμα, το μυαλό και η καρδιά είναι εξαιρετικά απείθαρχα για να καταλάβουν. Και να εκτιμήσουν.
Στην επιστήμη της ψυχολογίας, η έννοια του χρόνου προσλαμβάνει ταυτοτικά χαρακτηριστικά. Είσαι αυτό που ο χρόνος αποτύπωσε στον καθρέφτη τον οποίο αντικρίζεις. Ακόμη περισσότερο, όταν μιλάμε για τα ίχνη που αφήνει στην καρδιά. Τη σκιά. Αφού πρώτα έχει βασανίσει το μυαλό, μετατρέποντάς το από σύμμαχο σε ασύμμετρη απειλή. Όταν λίγα “γιατί” βρίσκουν πειστικές απαντήσεις.
Λένε ότι ο χρόνος βοηθάει για να διαχειριστείς μια απώλεια. Η σχετική φήμη δεν ελέγχεται απολύτως ως ανακριβής. Αυτό που πετυχαίνει ωστόσο, είναι η μετατόπιση της απώλειας. Συνηθίζεις να ζεις με αυτή. Δεν την ξεπερνάς. Δεν την αφήνεις πίσω. Δεν συνεχίζεις αυθόρμητα στην επόμενη σελίδα. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να συνεχίσει, επειδή το βάρος μιας ζωής λιγότερο γενναιόδωρης από όσο είχες εκπαιδεύσει την καρδιά σου να περιμένει ότι θα συναντήσει, είναι μικρότερο από την παραίτηση. Από την άρνηση να ξανασηκωθείς.
Ξανασηκώνεσαι λοιπόν. Αλλά δεν είσαι ο ίδιος. Και αν προσπαθείς να μην γίνεις χειρότερος, η σπατάλη ψυχικών δυνάμεων εξαντλεί την εσωτερική αναζήτηση μιας καινούριας προσδοκίας. Το φως δεν λάμπει το ίδιο ζεστά. Και η ματιά ταξιδεύει στο άπειρο, όχι διεκδικώντας καινούρια όνειρα. Αλλά για να αναζητήσει μια στιγμιαία γαλήνη. Να ξεχαστεί.
Είναι σημαντικό να αποδέχεσαι ότι τα καλύτερα στη ζωή έχουν περάσει. Έτσι δεν χάνεις χρόνο σε χαμένες μάχες. Επιλέγεις τον επόμενο αντίπαλο. Τον “εχθρό” μέσα σου. Που φυσικά, είναι και ο λιγότερο διαχειρίσιμος.
365 ημέρες σιωπής… Με αναπάντητες τις πιο σημαντικές σκέψεις. Εκείνες που σου προσφέρουν κάτι να πιαστείς, για να επιχειρήσεις να ζωγραφίσεις ξανά τη ζωή.
365 ημέρες σιωπής… Με την ελπίδα να ακούσεις ξανά εκείνη τη γλυκιά φωνούλα να σε προτρέπει να συνεχίσεις. Δεν την ακούς. Σκουπίζεις τα δάκρυα και προσπαθείς να συνεχίσεις. Δεν ζεις άλλωστε μονάχα για σένα. Ζεις πρωτίστως και για όσους δεν είναι πια εδώ.
365 ημέρες σιωπής… μαμά. Συνεχίζουμε.
