Του Φρίξου Παλαιολόγου
Το 2024 είναι, θεωρητικά πάντα, πολύ μακριά. Απ’ την άλλη, όχι και τόσο, αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη διεκδίκηση της Προεδρίας της “σημαντικότερης χώρας στον κόσμο”.
Στα αμερικανικά ΜΜΕ, κυκλοφορεί ήδη πλεονασμός σεναρίων για το τι θα συμβεί στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που θα επιχειρήσει να ανακτήσει τον έλεγχο του Λευκού Οίκου από τους Δημοκρατικούς. Σε μια συγκυρία που δυνητικά μπορεί να είναι εξαιρετικά ευνοϊκή για το κόμμα του Αβραάμ Λίνκολν, αν διατηρήσει και μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου στις δυο έδρες της Τζόρτζια, την πλειοψηφία στη Γερουσία, και σε δυο χρόνια, το 2022, στις Ενδιάμεσες Εκλογές, ολοκληρώσει την άλωση της Βουλής των Αντιπροσώπων, που λίγο έλειψε να πετύχει αιφνιδιαστικά την 4η Νοεμβρίου.
Αν ο Ντόναλντ Τραμπ είναι και πάλι υποψήφιος, πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να τον αντιμετωπίσει με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίες. Αν δεν είναι, το παιχνίδι… ανοίγει.
Ένα από τα παιδιά του Τραμπ, η Ιβάνκα ή ο Ντόναλντ τζούνιορ θα μπορούσαν να εκφράσουν τον τραμπισμό.
Ο Μάικ Πενς να λειτουργήσει ως ενοποιητικός παράγοντας.
Ο Μιτ Ρόμνεϊ να προσπαθήσει για ακόμη μια φορά μετά το 2012.
Ο Μάικ Πομπέο να δοκιμάσει τα όρια του “βαθέως κράτους”.
Ο Τεντ Κρουζ να επιχειρήσει να κληρονομήσει ό, τι έχει απομείνει από το Tea Party.
Ο Μάρκο Ρούμπιο να αποδείξει ότι δεν αποτελεί “χαμένη υπόθεση” ως… Ομπάμα των Ρεπουμπλικανών.
Η Νίκι Χέιλι να υλοποιήσει το σενάριο της “πρώτης γυναίκας Προέδρου των ΗΠΑ”, αν δεν… έχει προλάβει η Κάμαλα Χάρις.
Τα καλύτερα και περισσότερο ενδιαφέροντα είναι μπροστά μας.
