Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Θυμάμαι έντονα εκείνη την ντροπιαστική ημέρα. Εβλεπα τις αμήχανες και μαγκωμένες φάτσες των βόρειων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από την τέντα. Είχαν προφανώς πάρει εντολή να τσακιστούν να είναι εκεί, ώστε ο Τσίπρας να τους χρίσει όλους στο μέτωπο με γλίτσα από τις Πρέσπες, να χειροκροτήσουν την υπογραφή του κουρελόχαρτου, να μοιραστούν την ενοχή. Η Ιστορία ό,τι γράφει δεν ξεγράφει – τα βίντεο και οι φωτογραφίες θα μείνουν. Τώρα αρχίζουν και δρέπουν τους σάπιους καρπούς αυτής της επαίσχυντης συμφωνίας, γίνονται αποσυνάγωγοι, τους απορρίπτουν οι καθημερινοί άνθρωποι, νοερώς και ενίοτε κυριολεκτικώς εμπτύουν τη στάση τους, που δεν περιορίστηκε στην ντροπή και τη σιωπή, αλλά πέρασαν και σε ύβρεις κατά του λαού. Συλλήβδην χαρακτηρίζουν «ακροδεξιό», «φασίστα» και όλα τα γνωστά συκοφαντικά και υστερικά κάθε πολίτη που αντιδρά, ακόμη και παιδιά, μαθητές, που τολμούν να κάνουν κινητοποιήσεις με ατζέντα η οποία δεν είναι μηδενιστική, ανθελληνική, χωρίς βία, βανδαλισμούς.
Τι παράξενα πράγματα για τα αριστερά μυαλά! Να βλέπουν νέα παιδιά που τιμούν τη Σημαία, αντί να τη σκίζουν και να την καίνε. Στράβωσε το στόμα των αποστόλων του μαρασμού, αλλά όλοι εμείς, υπερκομματικώς, που είμαστε κανονικοί άνθρωποι και θεωρούμε τη φιλοπατρία τόσο φυσική όσο την αγάπη στους γονείς, τα παιδιά και τα αδέρφια μας, απλά διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. Κάτω από τις στοιβάδες τις παρακμής, το κύτταρο του Ελληνικού Τρόπου ακόμη ζει και αγωνίζεται. Περισσότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούν με το μισελληνικό έκτρωμα των Πρεσπών, αλλά μην το πείτε στους βουλευτές του, που έκαναν τις γλάστρες στα κατορθώματα του Κοτζιά.
Οπου τους πετυχαίνω στις τηλεμαχίες τους ρωτώ αυτούς που χειροκροτούσαν στους Ψαράδες τον μαϊμού Μακεντόνσκι, τον Ζάεφ, και τον Τσίπρα, ενώ προσπαθούσαν να υλοποιήσουν την πιο ξεφτιλισμένη απόφαση της πιο ντροπιαστικής Ολομέλειας του ΚΚΕ, που είχε λάβει χώρα στο ίδιο μέρος, στο πλαίσιο μιας πολιτικής η οποία έκανε τον λαό να τους χαρίσει το προσβλητικό επίθετο που τόσο τους ενοχλούσε: «Εαμοβούλγαροι». Τους ρωτώ: «Ησουν περήφανος κάτω από την τέντα στους Ψαράδες να χειροκροτάς το προσκύνημα στον σκοπιανό σοβινισμό; Θα είναι περήφανα τα παιδιά και τα εγγόνια σου; Γύρισες στο χωριό σου με το κεφάλι ψηλά;»
Θυμάμαι έναν από αυτούς, θρασύτατο ανακυκλωμένο πασόκο: έπαθε τέτοιο κοκομπλόκο -κατακόκκινος-, που τώρα βάζει βέτο να μην είμαι στις εκπομπές που τον καλούν, λες και οι πρώην ψηφοφόροι του περίμεναν από μένα να μάθουν ότι ήταν εκεί, κάτω από την τέντα, και χειροκροτούσε το ξεπούλημα του ονόματος της γης και της τιμής των ανθρώπων που τον εξέλεξαν. Κυρ Αλέκο μου, και μόνος σου να βγαίνεις κάθε μέρα, μόνο στην τηλεόραση των Σκοπίων, θα φας τέτοιο φούμο στις εκλογές, που ο Καζαβούμπου και ο Μουσεβένι θα μοιάζουν με ξανθούς γαλανομάτηδες από τα νησιά Λοφότεν.
Με τον Μπγιάλα έχουμε βρεθεί σε τηλεοπτικές συζητήσεις. Πιο συμπαθής ως φυσιογνωμία από κάτι άλλους τύπους με βρόμικο μάτι, παλιό ΠΑΣΟΚ, που στα λόγια είχε λίγο πατριωτική τσίπα -κάπου θα είχε διαβάσει λίγο Χαραλαμπίδη-, αλλά «χώθηκε» κι αυτός στο όχημα της μνημονιακής εξαρχειώτικης και λίγο κολωνακιώτης Αριστεράς.
Οταν του επιτέθηκα και τον ρώτησα αν είναι περήφανος που ήταν εκεί και αν αυτά που έλεγε υπερασπιζόμενος το κουρελόχαρτο τα λέει και στα καφενεία της εκλογικής περιφέρειάς του, είπε μεν το «ποίημα» της κομματικής γραμμής, αλλά ένα νεύρο, μια υποψία φιλοτιμίας τρεμόπαιξε στο πρόσωπό του. Σαν να άκουσα ψιθυριστά την αντιπολίτευση που θα είχε ζήσει μέσα στον ίδιο του τον προσωπικό κύκλο. Υστερα από ένα κοφτό χάσμα, που προκάλεσε η αλήθεια, είπε «ναι, τα λέω» κ.λπ. Ε, εκείνοι οι πιτσιρικάδες, που του έδωσαν πίσω το πεντάευρο και του τραγούδησαν το «Μακεδονία ξακουστή», του χάλασαν τη μόστρα περισσότερο από 1.000 τηλεμαχίες. Και η οργίλη αντίδρασή του δεν κρύβει παρά τη βαθιά ενσυναίσθησή του ότι τα παιδιά του τόπου του, οι ψηφοφόροι του, έχουν δίκιο, πως ο λαός είναι «απέναντι».
Και, φίλτατε Χρήστο Μπγιάλα, μη βαφτίζεις τον πατριωτισμό «ακροδεξιό» – ακολούθησε το φιλότιμό σου, που σίγουρα καταπιέζεται. Είναι καλύτερη πυξίδα αξιοπρέπειας από την κομματοσκυλίαση των σκυφτών συντρόφων σου…
