Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Ο φίλος μου, ο Αρης, ήταν στη Μόσχα το 1991 όταν έγινε το αποτυχημένο πραξικόπημα, που τελικά έφερε στην εξουσία τον μπεκροκανάτα Γιέλτσιν, σήμανε το τέλος του κομμουνισμού στη μητρόπολή του και την έναρξη μιας μακράς πορείας διαφθοράς, όπου οι πρώην αξιωματούχοι του «υπαρκτού σοσιαλισμού» άρπαζαν ή ξεπουλούσαν ορυχεία, όπλα και γενικά δημόσια περιουσία.
Οι χτεσινοί κομισάριοι γίνανε μαφιόζοι και ολιγάρχες σε μια νύχτα. Μέχρι υποβρύχιο παζάρευε κάποιος ταβάριτς να πουλήσει στον Πάμπλο Εσκομπάρ για να εξάγει πρωτοποριακώς την κόκα του στις ΗΠΑ. Μου έλεγε, λοιπόν, πως στην περιήγησή του στη Μόσχα συναντούσε διάφορες πλατείες, οι οποίες όλες είχαν ονόματα κομισαρίων της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αυτές οι πλατείες είχαν δημιουργηθεί από τους μπολσεβίκους κατεδαφίζοντας Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο κλήρος στη Ρωσία πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Οι μπολσεβίκοι μέσα στις εκατόμβες που έκαναν, εκατομμύρια στο σύνολό τους, εκτελούσαν αβέρτα ιερείς και επισκόπους.
Στις όχθες του ποταμού Μόσχοβα, σε μικρή απόσταση από την Κόκκινη Πλατεία, βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος Χριστού. Η ιδέα ίδρυσης ανήκει στον Τσάρο Αλέξανδρο, που ήθελε να χτίσει έναν μεγαλοπρεπή ναό προς τιμήν του Σωτήρος Χριστού για να δηλώσει την ευγνωμοσύνη του Ρωσικού Εθνους προς τη θεία πρόνοια, που βοήθησε στη νίκη των ρωσικών όπλων κατά του Ναπολέοντα και στην αποχώρηση των στρατευμάτων του από τη Μόσχα τα Χριστούγεννα του 1812. Ο χώρος του ναού επελέγη ως το ιδανικό σημείο ανέγερσης του παλατιού των σοβιέτ. Ετσι, με απόφαση του Καγκάνοβιτς το 1931 ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος Χριστού κατεδαφίστηκε με δυναμίτιδα. Η ανέγερση του παλατιού των σοβιέτ δεν έγινε ποτέ, στη θέση του ο Χρουστσόφ έφτιαξε τη μεγαλύτερη εξωτερική πισίνα του κόσμου. Το 1990 η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία πήρε άδεια και το 2000 ολοκλήρωσε την κατασκευή ενός αντιγράφου υψηλής ακρίβειας του αρχικού ναού.
Τον ναό, όπως χιλιάδες άλλους, τον γκρέμισαν λοιπόν, όταν όμως οι Γερμανοί έφτασαν έξω από τη Μόσχα και ο Στάλιν είδε το γενοκτόνο καθεστώς του να καταρρέει, καθώς δεν υπήρχε μεγάλη λαϊκή προθυμία για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού, αποφάσισε να απευθυνθεί στη βαθιά ρωσική ψυχή. Στο περίφημο διάγγελμά του άφησε στην άκρη τον Λένιν και την υπόλοιπη παρέα και κάλεσε τους Σοβιετικούς πολίτες να πολεμήσουν για τη Μητέρα Πατρίδα, αναφέρθηκε στον Αλέξανδρο Νιέφσκι που νίκησε τους Τεύτονες Ιππότες, στον νικητή του Ναπολέοντα, τον Κουτούζοφ, του οποίου οι μουζίκοι στρατιώτες ορμούσαν πάνω στους άθεους, όπως τους θεωρούσαν, Γάλλους με τη λόγχη και την πολεμική κραυγή στα ελληνικά, από την εκκλησιαστική ζωή τους, «Κύριε Ελέησον».
Ο Στάλιν, εκτός από την αποκατάσταση των διαφορών στις στολές αξιωματικών και οπλιτών, με την επαναφορά των τσαρικών απαρτίων, όπως οι επωμίδες, έβγαλε από τη φυλακή τον Πατριάρχη Τύχωνα και όσους ιερωμένους είχαν επιζήσει, ώστε να δώσει την ψευδαίσθηση στο Ρωσικό Εθνος πως έχει κάποιο σεβασμό για την ταυτότητά του. Αυτές οι αλλαγές και η τυπική έστω αναγνώριση στο θρησκευτικό συναίσθημα κινητοποίησαν τον ρωσικό πατριωτισμό και μαζί με τα αστείρευτα υλικά αποθέματα της αχανούς αυτής χώρας έφεραν τον όλεθρο στους Γερμανούς και την κόκκινη σημαία στον τρούλο του Ράιχσταγκ. Οπως η Αριστερά είναι αντιχριστιανική δύναμη, το ίδιο ήταν και ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός.
Ο άθεος Μουσολίνι, η πάλαι ποτέ κατά Λένιν μεγάλη ελπίδα του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος για την κατάκτηση της εξουσίας, την πήρε τελικά με το Φασιστικό Κόμμα, παρακλάδι της ιταλικής Αριστεράς. Εκανε, όμως, συμβιβασμό με τον Πάπα, διότι στη βαθιά καθολική Ιταλία οι συσχετισμοί δεν του επέτρεπαν να εφαρμόσει τις αντιχριστιανικές και αντικληρικαλιστικές πολιτικές που θα ήθελε.
Στη Γερμανία οι εθνικοσοσιαλιστές προχώρησαν πολύ περισσότερο. Τα SS, οι σκληροί ιδεολογικοί θεματοφύλακες του ναζισμού, επιδίωκαν τη σταδιακή αντικατάσταση του Χριστιανισμού από μια νεοπαγανιστική θρησκεία, που θα αναβίωνε στοιχεία της λατρείας των αρχαίων νορδικών θεοτήτων. Ξεκινώντας από τα μέλη του ίδιου αυτού ένοπλου σώματος, που αριθμούσαν εκατομμύρια, ανάμεσά τους και εθελοντές από όλη την Ευρώπη και όλο τον κόσμο πλην της Ελλάδας, παντρεύονταν και κηδεύονταν με τέτοιες παγανιστικές τελετές. Η εχθρότητα του καθεστώτος ιδιαίτερα προς την Καθολική Εκκλησία ήταν μεγάλη, ακριβώς διότι η πιο μεγάλη εσωτερική αντίσταση στον Χίτλερ, από αυτή έστω την ισχνή που υπήρξε, δεν ήταν από αριστερούς οποιουδήποτε είδους, αλλά από τους πιστούς Καθολικούς και άλλους Χριστιανούς. Τέτοιοι νεολαίοι αποτελούσαν την οργάνωση «Λευκό Ρόδο», με ψυχή δύο αδέρφια φοιτητές, τους Χανς και Σόφι Σολ, που μαζί με άλλα μέλη, κυρίως φοιτητές και καθηγητές του Πανεπιστημίου του Μονάχου, συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν δι’ αποκεφαλισμού. Ανάμεσα στους βασικούς ιδρυτές της οργάνωσης και ένας Ορθόδοξος, ο Αλεξάντερ Σμόρελ, γιος Γερμανού και μιας Ρωσίδας, ο οποίος έχει ανακηρυχθεί Αγιος από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ορισμένοι απλοί άνθρωποι στη ναζιστική Γερμανία, γαλουχημένοι από τον ανθρωποκεντρισμό και τα διδάγματα φιλανθρωπίας του Ευαγγελίου, συγκλονισμένοι από τις πρακτικές του καθεστώτος, όπως η οργανωμένη δολοφονία Γερμανών πολιτών με ειδικές ανάγκες μέσα σε φορτηγά κινητούς θαλάμους αερίων, αντιλήφθηκαν και διατύπωσαν ξεκάθαρα την κοινή αντιχριστιανική πολιτική μαρξιστών και εθνικοσοσιαλιστών. Το πιο συγκλονιστικό το καταγράφει ο Ιαν Κέρσοου στη μνημειώδη δίτομη βιογραφία του Αδόλφου Χίτλερ. Σε μια επιστολή της προς ναζί αξιωματούχο μια πιστή Καθολική από τη Βαυαρία, αφού καταγγέλλει τις αντιχριστιανικές πρακτικές του καθεστώτος, καταλήγει: «Φοράτε φαιά πουκάμισα, αλλά από κάτω είσαστε μπολσεβίκοι»…
