Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Ανήκω στους υποστηρικτές της Δημόσιας Παιδείας, γιατί πιστεύω πως το κράτος πρέπει να έχει μια στοιχειώδη κυρίαρχη ιδεολογία, που να διδάσκει την πίστη και αφοσίωση στην Πατρίδα, στο Έθνος και στους Νόμους, να χαράσσει στις ψυχές των παιδιών τον σεβασμό στους ήρωες, στην Ιστορία και στον πολιτισμό μας, να διδάσκει τις πανάρχαιες και τόσο έφηβες αρετές του Ελληνικού Τρόπου.
=
Ένα σύστημα Αγωγής, με τη σπαρτιατική έννοια, μόνο το κράτος πρέπει και μπορεί να το κάνει. Δεν μπορεί η κρατική ιδεολογία της Παιδείας να αφήνεται σε ιδιώτες. Αυτό δεν σημαίνει πως αποκλείεται η Ιδιωτική Παιδεία. Αντιθέτως, και η Ιδιωτική Παιδεία οφείλει να έχει αυτόν τον ελληνικό σκληρό πυρήνα στη στόχευσή της, τουτέστιν Δημόσιο και Ιδιωτικό Σχολείο και Πανεπιστήμιο από τις επιταγές του Συντάγματος οφείλουν να ανατρέφουν Ελληνες πατριώτες. Η Ελλάδα οφείλει να ανατρέφει Ελληνες. Αν μετά θέλουν να γίνουν ανδράποδα παρτάλια, ράκη της παρακμής και να γίνουν απάτριδες μηδενιστές, ή ό,τι άλλο, θα το αντιμετωπίσουμε. Είναι αδιανόητο η Ελλάς να ανατρέφει εξόδοις του λαού μισέλληνες γενίτσαρους.
Το οξύμωρο είναι πως οι Απόστολοι του Μαρασμού, οι ποικιλώνυμοι και ποικιλόχρωμοι, παρδαλούς τους λέει ο λαός, εκπρόσωποι της ανθελληνικής παρακμής, χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς της Δημόσιας Παιδείας, ώστε να πολεμήσουν την Ελλάδα εξόδοις της.
Πληρώνονται κάθε μήνα από το Δημόσιο Ταμείο για να μπαίνουν, όταν και όποτε μπαίνουν στις τάξεις, και να ξερνούν στα μυαλά των παιδιών ό,τι πιο λερό, μίζερο και αντίθετο στα συμφέροντα και στον πολιτισμό του Εθνους μας. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε πολλές περιπτώσεις σε παρακλάδια κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς. Υπάρχουν έξοχες πανεπιστημιακές σχολές με αληθινή αριστεία αλλά και σχολές που θα λυπόσουν τον σκύλο σου να τον αφήσεις εκεί μέσα μια ώρα. Σκουπιδότοποι, πνευματικά και κυριολεκτικά.
Η απάντηση στο πρόβλημα δεν είναι το να καταστρέψουμε αυτό που είναι δικό μας. Η λύση είναι να ανακτήσουμε τη Δημόσια Παιδεία, να επιβάλουμε τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο μπορεί να διοικείται οτιδήποτε: διοίκηση διά του παραδείγματος, πειθαρχία, αξιοκρατία, ιεραρχικός έλεγχος και αξιολόγηση από σώμα υψηλά καταρτισμένων αξιολογητών και εκδίωξη από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια των επίορκων .
Τι είναι τα σχολεία; Είναι τα σπίτια, οι κρεβατοκάμαρες των διδασκόντων ή των μαθητών και δεν θέλουν κάμερες; Είναι δημόσιοι χώροι, όπου πρέπει ανά πάσα στιγμή να μπορούν το κράτος και οι γονείς να βλέπουν πώς διδάσκονται τα παιδιά, αν τηρούν τον όρκο τους οι διδάσκοντες. Θα είναι και ένας τρόπος αξιολόγησης ανά πάσα στιγμή.
Θα σας πω μερικές δυσάρεστες αλήθειες. Οι διαδοχικές παρακμιακές ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας, προς το οποίο παραμένει σταθερή η δήλωσης πρόθεσης δωρεάς μου του μελανιού και της μπογιάς για να ξαναπροστεθεί το «Εθνικής» πριν από το Παιδείας, που κάποιοι ηλίθιοι και δόλιοι το αφαίρεσαν, χρόνο με τον χρόνο περιορίζουν τη διδασκαλία του σπουδαιότερου εργαλείου πολιτισμού και ελευθερίας: της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Γιατί αυτό δεν συνάντησε την αντίδραση των εκπαιδευτικών μας, αντίθετα με αγαλλίαση αγκάλιασαν όλα τα πειράματα αποκολοκύνθωσης με «δεξιότητες», κοινωνιολογία του «απευθυσμένου» και Ιστορία για ανδράποδα, που γλωσσικά μουγκανίζουν καμιά τρακοσαριά λέξεις; Διότι δεν γνωρίζουν να τη διδάξουν.
Έχουμε ουκ ολίγους φιλόλογους που δεν ξέρουν να διδάξουν Αρχαία και Νέα. Υπάρχουν σχολεία που οι διδάσκοντες πήγαιναν τα παιδιά εκδρομή σε… καφέ, καθηγητές που κυριολεκτικά κοιμούνται στην τάξη. Υπάρχουν κάποιες που κάθε χρόνο μένουν από απουσίες στα σχολεία μας και κόβονται στις εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα στα πανεπιστήμιά μας: τις λένε πειθαρχία, ευπρέπεια, καλλιέπεια, ελληνοπρέπεια.
Υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που τιμούν τον όρκο τους, αγαπούν τα παιδιά και το λειτούργημά τους. Είναι ήρωες μέσα σε μια αριστερίλα όλο μίσος. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και πολλοί από τους συλλόγους διδασκόντων είναι αρρωστημένες συμφύσεις ενός άκρατου και ευτελούς μηδενισμού. Δεν βαριέμαι να ρωτάω: πόσες απεργίες έκαναν να υπερασπιστούν την κακοποιούμενη ελληνική γλώσσα και Ιστορία; Ποτέ, καμία.
Πόσοι από τους εκπαιδευτικούς που το 2008 πήγαιναν δωδεκάχρονα και δεκατριάχρονα να πετροβολήσουν τους «μπάτσους», δίκην εκδρομής, διώχθηκαν από τη Δημόσια Εκπαίδευση; Ούτε ένας.
Ναι, λοιπόν, κάμερες. Δεν υπάρχουν «προσωπικά δεδομένα» στην τάξη του σχολείου. Και αξιολογητές – επιθεωρητές που να μπαίνουν στα σχολεία αιφνιδιαστικά, να παρακολουθούν το μάθημα και αν εντοπίζουν φιλόλογους που δεν ξέρουν τη γλώσσα και Ιστορία, μαθηματικούς που δεν ξέρουν μαθηματικά κ.λπ., να συντάσσουν αναφορά και αυτοί να πηγαίνουν σπίτι τους, όπως αντιθέτως να αμείβονται και προάγονται αυτοί που κοσμούν την εκπαίδευση. Όσο η κοινωνία μας θα αντιμετωπίζει το ίδιο καλούς και κακούς ή ακόμη χειρότερα θα τιμωρεί τους άξιους και θα ανταμείβει τους άθλιους, μην περιμένετε προκοπή. Είναι καιρός να ανακτήσει το Έθνος την Παιδεία του, ακόμη κι αν χρειαστούν τα πλέον σκληρά μέτρα…
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, www.neadexia.gr
