Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Ο Τατσόπουλος, υποψήφιος της Ν.Δ., λοιπόν. Να πιάνουν σειρά ο Τζέισον Αντιγόνη, ο Λώλης και ο Laert Vasili. Η ωρυόμενη περσόνα των καθεστωτικών media, ιντελιγκέντσης κατά Μίκη, που απέχει από την αληθινή λαϊκή κουλτούρα όσο μια γάτα από ένα λιοντάρι, είναι μια γκροτέσκα φιγούρα του δημόσιου βίου, αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Είναι ο κονφερασιέ του εθνομηδενισμού.
Υπήρξαν στο παρελθόν πολλές, μικρές και μεγάλες, απόπειρες αποδόμησης της εθνικής Ιστορίας μας με βάση τα σκουπίδια των αναθεωρητών, που είχαν και έχουν μάταιο μηδενιστικό όνειρο να «σκοτώσουν» τον Παπαρρηγόπουλο. Μετά τη Ρεπούση, η μέγιστη σε κλίμακα απόπειρα αποδόμησης ήταν το ψευδοϊστορικό ντοκιμαντέρ του Σκάι, το διαβόητο «1821». Εμβριθώς κόπριζε το αλαφουζοκάναλο τον αναθεωρητισμό του πολιτισμικού μαρξισμού, μια επιστημονικοφανή επίθεση στην εθνική ταυτότητα, στη διαχρονία του Ελληνισμού.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο αναμαλλιασμένος σκιτζής μάς έλεγε ότι γίναμε Εθνος κάπου εκεί μετά τον Κοραή. Πριν ήμασταν ένα μπάσταρδο συνονθύλευμα, φαίνεται. Προφανώς, ο ανίκανος να ολοκληρώσει τις σπουδές πολιτικών επιστημών διάβαζε αυτά που του είχαν γράψει οι έχοντες πτυχίο μαρξίζοντες κακοποιητές της Ιστορίας. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Φανταστείτε ότι άλλοι κόβουν τα έρμα τα δεντράκια, τα οποία γίνονται το χαρτί για να τυπωθούν οι μελαγχολικές ασκήσεις ανίας που γράφει.
Ομως γρήγορα απέδειξε πως δεν ήταν απλά ο διεκπεραιωτής μιας ψευδοϊστορικής ανορθογραφίας ενάντια στην ιστορική συνέχεια του Εθνους. Είναι ένας ζηλωτής της παρακμής, καθόλου γραφικός και καθόλου αθώος. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χλεύαζε για τον «gay αρραβωνιστικό του Κολοκοτρώνη», ενώ όταν ο Φίλης εξέμεσε την ποινικά κολάσιμη αθλιότητά του, αμφισβητώντας τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, ο αερογάμης κονφερασιέ της ρεπούσειας λογικής για την Ιστορία έκανε την εξής ανάρτηση: «Αυτή τη φορά ο Νίκος Φίλης ΕΙΧΕ ΔΙΚΑΙΟ. Η σφαγή των Ποντίων ΗΤΑΝ εθνοκάθαρση. ΔΕΝ ήταν γενοκτονία.
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ και της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ; Την περιγράφω στην ομιλία μου στη Βουλή, πέρυσι, στις 2 Σεπτεμβρίου (από το 5.20 έως το 10.36). Για τις ιλαροτραγικές συνέπειες της επέκτασης του ορισμού “γενοκτονία” σε ΟΛΕΣ τις μαζικές σφαγές -ιδίως σε όσες αναγνωρίζονται ως γενοκτονίες από τη Βουλή των Ελλήνων- αναφέρομαι στην επόμενη ομιλία μου, στις 5 Σεπτεμβρίου (από το 3.10 έως το 6.15). Ρίξτε τους μια ματιά, όποτε βρείτε χρόνο, όσοι δεν θέλετε να ακούτε μονάχα εθνικολαϊκιστικά γαβγίσματα».
Ο Ραφαήλ Λέμκιν ήταν ένας σπουδαίος Πολωνοεβραίος νομικός, ο οποίος, σε αντίθεση με τον Τατσόπουλο, το είχε πάρει το πτυχίο του. Δεν ήταν κομψευόμενος μπιζιμπόντης Εξαρχείων και Κολωνακίου. Ούτε είχε πηδήξει τη μισή Βαρσοβία. Τουτέστιν, δεν τα είχε πλάκα τα γαλόνια της «προόδου», όπως η πολιτική γυριστρούλα του θέματός μας και οι άλλοι νταραβεριτζήδες της ελληνικής αριστεράντζας, αλλά είχε κάποια ψίχουλα παραπάνω αγωνιστικής και επιστημονικής προσφοράς από τον Πέτρο, όσο να ’ναι.
Οταν οι ναζί του Αδόλφου και οι κομισάριοι του Στάλιν εισέβαλαν με διαφορά λίγων ημερών στην πατρίδα του το 1939, ο διεθνούς φήμης και ακεραιότητας νομικός κατετάγη στον πολωνικό στρατό. Πολέμησε γενναία τους μαύρους φασίστες στην πολιορκία της Βαρσοβίας, όπου και τραυματίστηκε. Λίγες μέρες μετά την 1/9/1939, μπούκαραν από την Ανατολή οι κόκκινοι φασίστες. Στη διάρκεια του πολέμου και της γερμανοσοβιετικής κατοχής έχασε συνολικά 49 συγγενείς του, ορισμένους στις υπό σοβιετική κατοχή πολωνικές περιοχές. Οι μόνοι επιβιώσαντες, ο αδελφός του και η γυναίκα του με τους δυο γιους του, στάλθηκαν από τους Σοβιετικούς σε γκουλάγκ, απ’ όπου επιβίωσαν με αγώνα του Λέμκιν, ο οποίος μετανάστευσε στις ΗΠΑ και δίδαξε στο Γέιλ και σε άλλα κορυφαία πανεπιστήμια.
Το 1933, συγκλονισμένος και βασισμένος στη Γενοκτονία των Χριστιανών της Μικράς Ασίας, ήτοι των Ελλήνων (Ποντίων, Ιώνων κ.λπ.), των Αρμενίων και των Ασσυρίων, παρουσίασε στο Νομικό Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών την εργασία του «Το έγκλημα της βαρβαρότητας», ως έγκλημα κατά του Διεθνούς Δικαίου, θεωρία που εξέλιξε στην ιδέα του εγκλήματος της γενοκτονίας ως εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Ε, όσο να ’ναι έχει λίγο παραπάνω κύρος από τους νεοσταλινικούς προπαγανδιστές και τους «κεμαλικούς» της Κουμουνδούρου, των μπακακαίων του Ποταμιού και σήμερα και της Νέας Δημοκρατίας.
Κάθε πολιτικό ρεύμα και εποχή έχει τα πρότυπα και τους διανοουμένους που της αξίζουν. Κάποτε είχαμε τον Παλαμά, μετά τη Γενιά του ’30, είχαμε Καζαντζάκη, Καραγάτση κ.ά. Σήμερα έχουμε τη λυμφατική «τέχνη» των Τατσόπουλων και των Χειμωνάδων.
Τίποτα με μπόλικο καθόλου. Οταν «φύγουν» πλήρεις ημερών, δεν θα τους θυμάται κανείς. Μια σημείωση του τελευταίου της Γενιάς του ’30 σε μια χαρτοπετσέτα είναι σημαντικότερη από όλο το έργο αυτής της καταστροφικής και ανελλήνιστης μεταπολιτευτικής γενιάς πουθενάδων, που αλληλοπροβάλλονται και αλληλοεπαινούνται μέσα από συγκεκριμένα συγκροτήματα και θα αφήσουν πίσω πνευματικές κοτσιλιές. Κι όταν πολιτεύονται, τους βρίσκεις εύκολα. Δες πού κείται το εθνικό συμφέρον και μετά κοίτα απέναντί του. Εκεί θα είναι. Σκυφτοί.
Το πρότυπο του Ηρωικού Ανθρώπου, πυξίδα του Ελληνισμού και του λαϊκού πολιτισμού επί αιώνες, παρήγαγε στρατιές μαχητών της Ελευθερίας, από τα βάθη του ιστορικού χρόνου ως τους αδικημένους αγωνιστές της ΕΟΚΑ και τους πολεμιστές του πρώτου και του δεύτερου «Αττίλα».
Η ρωμαλέα πνευματική ζωή παράγει ρωμαλέους ανθρώπους, πολεμιστές της Ελευθερίας μας και αληθινούς διανοουμένους, Προμηθείς που μας φέρνουν πάντοτε πίσω το ανέσπερο φως της αιώνιας Ελλάδας. Η ραχιτική και ανδρόγυνη τέχνη των αποστόλων του μαρασμού παράγει σκουπίδια και εκτοπλάσματα.
Μια χαρά για να κόψεις τις φλέβες σου, αλλά με αυτήν ποτέ δεν θα κατακτήσεις απάτητες κορυφές ούτε θα διαβείς μακρινούς ορίζοντες. Τότε γενναίους στρατιώτες του Εθνους, σήμερα παρενδυτικά κλεπτομανή πρεζάκια. Σάπια φύτρα.
Με τις υγείες σας, εναπομείναντες πατριώτες της Νέας Δημοκρατίας.
