Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Ο μαρξισμός σε κάθε του εκδοχή, εκτός από συλλογική κοινωνική νόσος, είναι κυρίως μια ψευτοθρησκεία χωρίς Θεό, όμως με ιερατείο, την προνομιούχο κομματική γραφειοκρατία, συνήθως προερχόμενη από το κατακάθι της κοινωνίας και υπεσχημένο επίγειο παράδεισο, τον οποίο κανείς δεν γνώρισε.
Παρά δε τις παπάτζες, περί επιστημονικού σοσιαλισμού κ.λπ., ο ανορθολογισμός και μια ψυχιατρικής φύσεως μεταφυσική πάνε σύννεφο. Δείτε τι λένε σήμερα οι εγχώριοι πιστοί της μούμιας του Λένιν. Στις εκκλησίες ο ιός κολλάει, στο Εφετείο και στις πορείες για το Πολυτεχνείο δεν κολλάει. Στην παράταξη των ΜΑΤ όταν επιβάλλουν τον νόμο κολλάει, στα πέντε μέτρα, που είναι το ΠΑΜΕ και τα άλλα καλά παιδιά με τα στειλιάρια, δεν κολλάει.
Η αλήθεια είναι πως κολλάει παντού, όπου συγκεντρώνεται πολύς κόσμος, ανάσες, φωνές, σταγονίδια, επαφή σώμα με σώμα στο σπρωξίδι, απλά πράγματα. Ελπίζω κανένας, αλλά τις επόμενες εβδομάδες κάποιοι θα πεθάνουν, γιατί η Αριστερά γράφει στα σταλινικά μαραμένα αποτέτοια της τα μέτρα κάθε τρεις και λίγο. Υποτίθεται ότι συνεχίζουν απτόητοι τον «αγώνα», με αφορμή κάθε επέτειο που έχει το αριστερό εορτολόγιο, διότι αγωνίζονται -τάχα- για κάτι, που όμως δεν τους ανήκει: την κοινωνική δικαιοσύνη. Οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ, οι φτωχότεροι πολίτες, οφείλουν πολλά περισσότερα στον Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ παρά στο κωμικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Αμερικής. Αγώνες των εργαζομένων υπήρχαν και αιματηροί, διότι το αίτημα για δικαιοσύνη και ευημερία ανήκει στο φυσικό αίσθημα δικαίου του ανθρώπου, και όχι στον τεμπέλη Κάρολο Μαρξ, που αν διαβάσετε τι γνώμη είχε για εμάς και άλλους λαούς, θα καταλάβετε ότι ήταν μέγας ρατσισταράς.
Όμως αυτός ο μεγαλοαστός πρόεδρος προσέφερε πολλά περισσότερα από κάθε περιθωριακό αριστερό στην Αμερική, κάνοντας μνημειώδεις, τιτάνιες παρεμβάσεις στην κοινωνία και την οικονομία, μειώνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις.
Στη δε Ελλάδα η αλήθεια σοκάρει τους αριστερούς «ιεχωβάδες», που πιστεύουν στη βία και ποντάρουν στον κοινωνικό φθόνο. Όμως οι Ελληνες εργαζόμενοι οφείλουν πολλά περισσότερα στον Ιωάννη Μεταξά, που θέσπισε το οκτάωρο, τις πληρωμένες διακοπές, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας, τον εξοπλισμό του ιδρυθέντος το 1934 ΙΚΑ με πόρους και αρμοδιότητες, με υπουργό Εργασίας τον Αριστείδη Δημητράτο (έναν πρώην κομμουνιστή, που μάλιστα όταν έστειλε ο Μεταξάς να τον φέρουν για να τον διορίσει υπουργό νόμισε πως ήρθαν για να τον… συλλάβουν).
Το ΚΚΕ, αντίθετα, όπως και τώρα, επιδίωκε τη μιζέρια και τη φτώχεια για να έρθει η… επανάσταση. Δείτε την κατάντια της Ζώνης στο Πέραμα, με τεράστια ευθύνη των αριστερών ροπαλοφόρων τραμπούκων – που παριστάνουμε και τους συνδικαλιστές. Η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός είναι τα μόνα που παράγουν πλούτο, ευκαιρίες και ποιότητα ζωής για όποιον θέλει να αγωνιστεί, να δημιουργήσει. Ογδόντα χρόνια δισεκατομμύρια συνανθρώπων κουβάλησαν στην τάξη τους την ψυχασθένεια του μαρξισμού – λενινισμού, κάθε εκδοχής.
Απέτυχε παντού, με τίμημα όχι απλά την ελευθερία αλλά και ποταμούς αίματος αθώων ανθρώπων. Ο Χίτλερ σκότωσε εκατομμύρια, αλλά στο παγκόσμιο διαχρονικό πρωτάθλημα γενοκτόνων παίρνει το χάλκινο μετάλλιο. Το χρυσό το παίρνει ο Μάο και το ασημένιο ο Στάλιν, που μαζί με τον Λένιν -προτού πεθάνει από σύφιλη- ξεπάστρεψε περισσότερους Σοβιετικούς πολίτες από όσους σκότωσαν τα ιδεολογικά πρωτοξάδερφά τους, οι ναζί, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο δε Στάλιν έβαζε και φωτογράφιζαν τα θύματα των διαδοχικών κυμάτων εκκαθαρίσεων. Από εκπέσοντες συντρόφους, πρώην δήμιους που έγιναν θύματα, και ταλαίπωρους αγρότες μέχρι εφήβους, εργάτες, γυναίκες υπόπτων ή αυτούς που έτρωγαν με ποσοστώσεις γιατρούς, μηχανικούς. Έχουν δημοσιευτεί πολλές από αυτές, είχε γίνει στη Μόσχα και άλλου μια συγκλονιστική έκθεση. Πρόσωπα καθημερινά ανθρώπων που πέθαναν με μια σφαίρα στον αυχένα, όπως οι Πολωνοί αξιωματικοί, οι διανοούμενοι και οι ιερωμένοι στο δάσος του Κατίν.
Η Ρώσικη Ομοσπονδία, έπειτα από δεκαετίες άρνησης από την ΕΣΔ, αναγνώρισε αυτό το Εγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, ο Πούτιν πριν από λίγα χρόνια κατέθεσε στεφάνι μαζί με τον Πολωνό πρόεδρο. Υπάρχει όμως μια αιμορροΐδα του Στάλιν στην Ελλάδα που δεν αναγνωρίζει το έγκλημα και γράφει άρθρα άρνησης, όπως οι νεοναζί αναθεωρητές που αρνούνται το Ολοκαύτωμα. Δεν είναι μόνο φορείς ενός παλαιολιθικού ολοκληρωτισμού, αίρεση του οποίου είναι ο φασισμός και ο ναζισμός, αλλά και ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις μισανθρώπων, που υπερασπίζονται τη βαρβαρότητα, τη φτώχεια, την υποδούλωση ολόκληρων εθνών. Υπερασπίζονται κτήνη, όπως ο αγαπημένος εκτελεστής του Στάλιν, ο Βασίλι Μπλοχίν. Μπροστά του τα πιο διαβόητα καθάρματα των SS, όπως ο Μπρόνισλαβ Καμίνσκι, θα κάθονταν προσοχή με σεβασμό, διότι κανείς τους δεν σκότωσε με τα χέρια του τόσους ανθρώπους όσους αυτός. Αυτός, βέβαια, ανήκει στο… Δημοκρατικό τόξο. Η ψευτοθρησκεία χωρίς Θεό παρήγαγε ως οικονομία και αντίστοιχης ποιότητας προϊόντα.
Όταν σκέφτομαι τα προϊόντα τα προερχόμενα από τον μακαριτή υπαρκτό σοσιαλισμό θυμάμαι ένα ανατολικογερμανικό πλυντήριο. Ο πατέρας μου το είδε φτηνό, του «γυάλισε» το δεύτερο συνθετικό, σου λέει Γερμαναράδες, πειθαρχία, τελειότητα στη γραμμή παραγωγής, και το πρώτο συνθετικό το θεώρησε εγγύηση ακόμη περισσότερο πειθαρχίας.
Λοιπόν, δούλευε ο «Χόνεκερ», αλλά είχε πολλή πλάκα. Οταν άρχιζε να δουλεύει από τη βαβούρα, νόμιζες πως ήσουν βαθιά στο μηχανοστάσιο τάνκερ. Όμως, το πιο ωραίο ήταν άλλο: Από τις δονήσεις χοροπήδαγε τόσο πολύ, που δεν έμενε τίποτα όρθιο πάνω του και σιγά σιγά μετακινούνταν προς τα μπρος και αριστερά, σαν να πήγαινε να κάνει περιστροφή γύρω από τον εαυτό του. Οταν δούλευε λοιπόν αυτός ο κομμουνιστής δαίμονας και ήθελες να πας στην τουαλέτα, όπως καθόσουν στη λεκάνη έβαζες το πόδι σου ΚΟΝΤΡΑ να το κρατάς στον τοίχο, γιατί ερχόταν τρέμοντας και χορεύοντας προς το μέρος σου! Θυμάστε το παλιό ανέκδοτο, αν ο κομμουνισμός δεν μπορέσει να δουλέψει στα χέρια Γερμανών, δεν θα δουλέψει πουθενά.
Ήμασταν βέβαια τυχεροί, διότι θυμάμαι μια είδηση προ του 1989, όταν στην Πολωνία αντιμετώπισαν ένα μικρό πρόβλημα ελαττωματικής ποιότητας βιομηχανικής παραγωγής: Είχαν φτιάξει σε κρατικό, φυσικά, εργοστάσιο κάτι έγχρωμες τηλεοράσεις, που έπειτα από αναμονή άρχισε να τις παίρνει ο λαός. Ε, λοιπόν, ανατινάζονταν. Εκεί που έβλεπε η οικογένεια στο σαλόνι τον Γιαρουζέλσκι να τους λέει τα ωραία του, καμπούμ! Αφού ξεκληρίστηκαν μερικοί Πολωνοί τηλεθεατές, θα επιλήφθηκε κάποια από τις πολυάριθμες επιτροπές που δημιουργεί ο μαρξισμός, σαν αυτή την αρρώστια που γεννάει συνεχώς κρεατοελιές, θηλώματα – πώς τα λένε. Τα όπλα τους ήταν πολύ καλύτερα, εκεί δίνανε προσοχή, είχαν, π.χ., δυνατούς αεροναυπηγούς. Σε ό,τι όμως αφορούσε την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, τους γράφανε εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος.
Η αριστερά δεν είναι απάντηση σε κανένα πρόβλημα. Είναι απλά άλλο ένα πρόβλημα και, μάλιστα, μεγάλο. Υπάρχει ακόμη, ευαγγελίζεται τη βία, περιφρονεί τη νομιμότητα, προσβάλλει σε κάθε ευκαιρία την ταυτότητα, τα σύμβολα και την Ιστορία του Εθνους, καθυβρίζει και κατασυκοφαντεί τους πολιτικούς της αντιπάλους, έχει μολύνει με εθνομηδενισμό και παρακμή την Παιδεία, την Τέχνη, τα ΜΜΕ και αποτελεί τροχοπέδη για την πόρτα στο μέλλον.
Τελικά, ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαπιστώσει αυτό που βλέπουμε σήμερα στην καθημερινή πολιτική και κοινωνική ζωή: Πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε λάθος με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, αφού αυτό δεν μετασχηματίστηκε ποτέ, δεν αποκήρυξε πρώτα τη βία, δεν διέγραψε πότε από το καταστατικό του τα αντισυνταγματικά και αντιδημοκρατικά άρθρα. Ο Φλωράκης κατέθεσε μια χειρόγραφη δήλωση σε ένα μπακαλόχαρτο και συνέχισαν απτόητοι να ευαγγελίζονται την πολιτική βία ως μέσο δράσης.
Και εξ αυτών προέρχονται όλα τα δύσοσμα λέλουδα του μηδενισμού. Από τις διάφορες εκδοχές αυτής της ψευτοθρησκείας υποφέρει ακόμη η χώρα και δεν αποτελεί άλλοθι το αντεστραμμένο είδωλό τους, οι νεοφιλελεύθεροι, μαρξιστές κι αυτοί, αφού βλέπουν την κοινωνία και αυτοί ταξικά, απλά από την πλευρά των ισχυρών. Στη δε φεουδαρχική Ελλάδα, όπου ο πατέρας μου, εγώ και τα παιδιά μου μεγαλώνουμε και θα πεθάνουμε με Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Παπανδρέους και άλλους, έχουν και το εξής παράδοξο χαρακτηριστικό, είναι σχεδόν όλοι κρατικοδίαιτοι!
