Του Νίκου Φυλάγγελου
Την τελευταία δεκαετία, της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης στην οποία καταδικάστηκε η Ελλάδα, μέσω της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, την πόρτα για τα οποία άνοιξε ο… τελευταίος των Παπανδρέου με την υπογραφή του, είναι περιττή η επισήμανση ότι η πατρίδα μας γίνεται διαρκώς φτωχότερη.
Σε ήθος και αξίες. Και τις προσωπικότητες που μπορούν να υποστηρίξουν το σχετικό αφήγημα. Ώστε να ξεχωρίσουν στους χώρους τους, να γίνουν παράδειγμα για άλλους και να φρενάρουν ή έστω να καθυστερήσουν την παρακμή. Τη φθορά. Την πτώση.
Η απώλεια του Γιώργου Δελαστίκ για την ελληνική δημοσιογραφία, έχει αυτή ακριβώς τη σημειολογία. Αξιοπρεπής, συνεπής, νηφάλιος. Στοιχεία που, σε άλλες χώρες αλλά και στη δική μας σε άλλες εποχές, μετέτρεπαν τη δημοσιογραφία σε λειτούργημα. Και συνέβαλαν έτσι στο φρενάρισμα της κοινωνικής παρακμής.
Η εικόνα της σημερινής δημοσιογραφίας, ειδικά σε σύγκριση με διαδρομές σαν και εκείνη του Γιώργου Δελαστίκ, προκαλεί εθνική κατάθλιψη και μελαγχολία. Ο εκχυδαϊσμός της δημόσιας παρουσίας πολλών, και η βουλιμία τους για συγκυριακή προβολή, τους μετατρέπει σε… παπαγάλους και κομιστές οδηγιών και κατευθυντηρίων γραμμών.
Φυσικά, δεν μπορούν να επηρεάσουν κανέναν. Μονάχα να εξοργίσουν. Δηλαδή, να επηρεάσουν αρνητικά. Πόσο άδικο για την πατρίδα μας. Να φεύγουν οι Δελαστίκ, και να ξεμένουμε με τους δημοσιογράφους-χούλιγκανς, ειδικά όπως τους ξεμπροστιάζει και η δημόσια ρητορική και παρουσία τους στα social media.
Οι μοιραίοι γητευτές των άκρων. Δεξιά και αριστερά…
