Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Ο μαρξισμός είναι ένα αυτοάνοσο κοινωνικό νόσημα, όπου μέρος της ανθρωπότητας επιτίθεται στον εαυτό της. Εάν μπορέσαμε να πετύχουμε τέτοιες λαμπρές νίκες το 1912-1913, ήταν γιατί δεν υπήρχε στην Ελλάδα Αριστερά, δεν υπήρχε ο διχαστικός λόγος της, το μίσος της για το Εθνος και τους πυλώνες του, και η ιδεολογικοποίηση της βίας και της αποδοχής της ως κύριου πολιτικού όπλου επιβολής των παρακμιακών και ολοκληρωτικών ιδεών της.
Υπάρχουν δε δύο τεράστιοι μύθοι. Ο πρώτος είναι πως η κοινωνική δικαιοσύνη ανήκει στην Αριστερά. Στην Ελλάδα τις σημαντικότερες παροχές οι εργαζόμενοι τις έλαβαν από τον Ιωάννη Μεταξά και τους σκληρά αντικομμουνιστές βενιζελικούς φιλελεύθερους, όχι από την Αριστερά που τους οδήγησε σε μνημειώδεις ήττες.
Ο άλλος μύθος είναι πως ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός είναι δήθεν η ακραία έκφανση της Εθνικής Δεξιάς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Και τα δύο αυτά ολοκληρωτικά κινήματα είναι αιρέσεις της Αριστεράς. Ο Μουσολίνι, τον οποίο ο Χίτλερ θεωρούσε δάσκαλό του (οι δυο μαζί θεωρούσαν δάσκαλό τους τον άλλο γενοκτόνο, τον Κεμάλ), ήταν ενεργός σοσιαλιστής ήδη από το 1902, όταν μετανάστευσε στην Ελβετία για να αποφύγει τη στρατιωτική θητεία, άθεος και συχνά με αναρχικές τάσεις. Μετά την επιστροφή του, εξελέγη μέλος του Εθνικού Διευθυντηρίου του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI).
Ως δημοσιογράφος μάλιστα δούλεψε στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Πάλη των Τάξεων» («Lotta di Classe»). Δεξιά εφημερίδα; Μπα. Ηταν κατά του πολέμου που διεξήγαγε η Ιταλία στη Λιβύη και έφτασε να γίνει διευθυντής της επίσημης εφημερίδας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του «Avanti», ας πούμε της «Αυγής» της εποχής, με τη διαφορά ότι το «Αvanti» το διάβαζε πλήθος κόσμου, από 20.000 ο Μουσολίνι την πήγε στα 100.000 φύλλα και δεν τύλιγαν ψάρια με αυτήν.
Ο ίδιος συχνά μνημόνευε τους μεγάλους της Αριστεράς και αποκαλούσε τον Μαρξ «τον μεγαλύτερο από όλους τους θεωρητικούς του μαρξισμού». Στον Α΄ Π.Π. αρχικά πασιφιστής αλλά μετά έκανε τη μεγάλη αλλαγή υποστηρίζοντας τη συμμετοχή στον πόλεμο με εθνική ρητορική κατά ιδίως των Αυστριακών. Ετσι εξεδιώχθη από το σοσιαλιστικό κόμμα, αποκήρυξε τον «κλασικό» μαρξισμό και σοσιαλισμό και ίδρυσε το φασιστικό κόμμα μαζί και τους Fasci Italiani di Combattimento, τους Μαχητικούς Συνδέσμους, τη μαχητική πολιτοφυλακή των Μελανοχιτώνων, τη δύναμη του κόμματος στο πεζοδρόμιο.
Το κόμμα του Χίτλερ ήταν το NSDAP, το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών, και από τα γράμματα των δύο πρώτων λέξεων ονομάστηκε Ναζιστικό Κόμμα. Δεν περιείχε τυχαία τον όρο «σοσιαλιστικό», η δε ρητορική του κατά των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου όπως και η κεντρική σχεδίαση της οικονομίας, μαζί με την απορρόφηση πληθώρας αριστερών στους Φαιοχίτωνες των Ταγμάτων Εφόδου, το αντίστοιχο των Μελανοχιτώνων των ιταλικών Fasci, δείχνουν καθαρά ποιανού δέντρου παρακλάδι ήταν και οι ναζί: της Αριστεράς.
Ο δε Αδόλφος δεν είχε φτάσει στη δόξα του Μουσολίνι στη γερμανική Αριστερά, αλλά ως στρατιώτης είχε προλάβει να εκλεγεί στο Επαναστατικό Συμβούλιο της Μονάδας του, κατά την αιματηρή Κομμούνα του Μονάχου. Θαύμαζε δε τον Στάλιν γιατί «μπορούσε να κάνει στη χώρα του ό,τι ήθελε». Το πιο ωραίο όμως το είχε πει ο Λένιν, που θαύμαζε τον Μουσολίνι, τον θεωρούσε τη μεγάλη ελπίδα της ιταλικής Αριστεράς. Μετά την πορεία στη Ρώμη το 1922 μια αντιπροσωπία Ιταλών σοσιαλιστών επισκέφθηκε τον Λένιν, τον Πάπα του Μηδενισμού.
Ο παλιός πράκτορας του Αυτοκρατορικού Γερμανικού Επιτελείου, με χειριστή τον περίφημο Πάρβους, που γύρισε στη Ρωσία με γερμανικά λεφτά και μέσα σε ένα γερμανικό σφραγισμένο τρένο και αυτονομήθηκε όταν είδε πως μπορούσε να το κάνει, απευθυνόμενος στους Ιταλούς συντρόφους του τους είπε: «Τι κρίμα που χάσαμε τον Μουσολίνι. Ηταν ένας πρώτης τάξεως άνδρας, που θα είχε οδηγήσει το κόμμα μας στην εξουσία στην Ιταλία».
Μάλιστα οι Μαχητικοί Σύνδεσμοι των Φασιστών και τα Τάγματα Εφόδου των Ναζί δεν είχαν μόνο κοινές σοσιαλιστικές καταβολές. Είχαν, όπως και το σημερινό παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ και των Εξαρχείων, την ίδια πίστη πως η βία είναι πολιτικό εργαλείο και την ασκούσαν και με τον ίδιο τρόπο. Τα «ντου» σε γραφεία ή και σπίτια πολιτικών αντιπάλων, οι επιθέσεις και το λιντσάρισμά τους, οι αντισυγκεντρώσεις και οι επιθέσεις σε εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις αντιπάλων ήταν πάγιες μέθοδοι. Αυτό που κάνουν και σήμερα οι κουκουλοφόροι το έκαναν και οι Μελανοχίτωνες και τις ονόμαζαν «Εκστρατείες Τιμωρίας», όπως και τα Τάγματα Εφόδου του Ράιμ. Οργανωμένες αιφνιδιαστικές επιθέσεις.
Ο φασισμός λοιπόν και ο ναζισμός είναι αιρέσεις της μαρξιστικής Αριστεράς, είναι σχίσμα της και αποτελούν, φασίστες και Αριστερά, τα δύο αλληλοτροφοδοτούμενα άκρα, τα οποία ενώνει η κοινή πίστη στη βία ως αποδεκτό πολιτικό εργαλείο επιβολής ιδεών, αφού και οι δύο αμφισβητούν το μονοπώλιο του Δημοκρατικού Κράτους στην άσκηση βίας. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που για τις εθνικές ιδέες σας κάποιος αριστερός ή αναρχικός θα τολμήσει να σας αποκαλέσει «ακροδεξιό», «φασίστα», «νεοναζί» κ.λπ., να του δώσετε ένα φιλικό μπατσάκι και να τον στείλετε να διαβάσει.
Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αμφότεροι με θαυμασμό σε εχθρούς του Εθνους μας και χρήση συμβόλων που απέχουν πολύ λιγότερο απ’ όσο νομίζουμε. Η σβάστικα και το σφυροδρέπανο θα έπρεπε να έχουν απαγορευτεί, όπως στην Πολωνία, διότι είναι σύμβολα γενοκτόνων Ελλήνων και τόσων άλλων Εθνών και να απαγορευτούν τα κόμματα φορείς του ανθελληνισμού.
