Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: efsyn.gr
Πολλά λάθη έγιναν από πολλές πλευρές στην υπόθεση Κοτζιά-Καμμένου. Εσκεμμένα ή όχι, για την ώρα δεν είναι σαφές. Μερικά ήταν χοντρά:
Ο πρωθυπουργός άφησε τον Πάνο Καμμένο να χρησιμοποιεί το Μακεδονικό με τέτοιο τρόπο που προκαλούσε ζημιά στην κυβέρνηση και προβλήματα στη χώρα. Για τον κ. Καμμένο το Μακεδονικό είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Δεν βρίσκεται και στην καλύτερη φάση του. Οι μετρήσεις είναι αρνητικές, η κοινοβουλευτική ομάδα του κάθε άλλο παρά συμπαγής είναι, η αντιπολίτευση και τα φιλοδεξιά μέσα ενημέρωσης τον έχουν στοχοποιήσει, πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους για τη συνέχιση του «γάμου». Μέσα σ’ αυτό το δυσμενές κλίμα η κρίση πανικού είναι μια εξηγήσιμη αντίδραση. Δεν μπορεί όμως ένας κορυφαίος υπουργός να καταθέτει προσωπική στρατηγική σε ξένη χώρα για ένα θέμα που ο πρωθυπουργός το έχει κάνει σημαία της εξωτερικής πολιτικής του.
Την άποψη του κ. Καμμένου δεν την ήξερε το κόμμα του (δεν την είχε συζητήσει στα όργανα), δεν την ήξερε ούτε η κυβέρνηση (δεν απασχόλησε το υπουργικό συμβούλιο) και σίγουρα δεν την ήξεραν οι κυβερνήσεις των χωρών τις οποίες ο υπουργός Αμυνας ενέπλεκε στο πρωτόλειο σχέδιό του. Ο κ. Καμμένος ισχυρίζεται ότι την είχε θέσει υπόψη του πρωθυπουργού ο οποίος την απέρριψε.
Συνεπώς ο υπουργός Αμυνας ήταν υποχρεωμένος, αν όχι να υπηρετεί, τουλάχιστον να μην υπονομεύει στο εξωτερικό τη γραμμή της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει. Δεν το έκανε και είναι υπόλογος. Ευθύνη έχει και ο πρωθυπουργός που δεν τον ανακάλεσε στην τάξη και δεν φρόντισε να του καταστήσει σαφές ότι αν επιμένει θα υπάρξουν συνέπειες. Η ατιμωρησία δεν σωφρονίζει. Ενθαρρύνει αυτόν που επιλέγει να διαφοροποιείται και να διακινεί επωφελή (για τον ίδιο) ψεύδη.
Ο Νίκος Κοτζιάς δεν είναι χτεσινός στην πολιτική. Ενα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του το πέρασε στο ΚΚΕ και μάλιστα σε καθοδηγητικούς ρόλους. Εκείνη την εποχή το ΚΚΕ ήταν μεγάλο σχολείο σε πολλά επίπεδα. Πιθανολογώ ότι σε διάφορες φάσεις για να μην κλονιστεί η ενότητα του κόμματος υποχρεώθηκε να κάνει και να πει πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούσε απολύτως.
Τη διαφωνία του δεν την έβγαζε εκτός των τειχών και γιατί σεβόταν την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και γιατί θα τον περίμενε η ποινή της διαγραφής. Για πολλούς κομμουνιστές η διαγραφή από το κόμμα ήταν ασήκωτο βάρος. Γνωρίζει λοιπόν, όφειλε να γνωρίζει, ότι η παράταση του βίου μιας συλλογικότητας που αποτελείται από μέρη τα οποία έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, απαιτεί ελιγμούς, αναδιπλώσεις, συμβιβασμούς, ακόμη και υποχωρήσεις.
Γνωρίζει επίσης, όφειλε να γνωρίζει γιατί τον έχει συναναστραφεί, ότι ο Πάνος Καμμένος είναι ένας πολιτικός που λειτουργεί με το θυμικό. Είναι παρορμητικός, άρα απρόβλεπτος, ανακαλύπτει συνεχώς συνωμοσίες εναντίον του, είναι επιρρεπής στις καταγγελίες, εκτοξεύει δηλητηριώδεις υπαινιγμούς για να προκαλέσει τον αντίπαλό του και να πολώσει την κατάσταση. Θα πει κάποιος, αν έτσι έχουν τα πράγματα με τον κ. Καμμένο, γιατί ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να πιστεύει στη συνεργασία; Η συμπόρευση είναι αναγκαστική αφού δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Οσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ δυσφορούν δεν έχουν προτείνει κάτι άλλο. Κριτική χωρίς πρόταση είναι θεωρία χωρίς πράξη. Το εύκολο είναι να κάνεις διαπιστώσεις που είναι ορατές διά γυμνού οφθαλμού, το δύσκολο είναι να επινοείς πολιτικές που θα θεραπεύουν τα προβλήματα.
Ο κ. Κοτζιάς εκτιμά ότι ο πρωθυπουργός δεν τον κάλυψε επαρκώς. Εχει δίκιο. Θεωρεί ότι ο πρωθυπουργός δεν ήταν τόσο αυστηρός με τον υπουργό Αμυνας όσο επέβαλλαν οι περιστάσεις. Εχει δίκιο, εν μέρει. Ο πρωθυπουργός επιχείρησε να εκμαιεύσει τη δέσμευση από τον κ. Καμμένο ότι δεν θα ψηφίσει την πρόταση δυσπιστίας που θα καταθέσει (;) η Ν.Δ. Αυτό το εξασφάλισε και μάλιστα σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου όπου ο κ. Καμμένος είδε δύο υπουργούς -στελέχη των ΑΝ.ΕΛΛ.- να μην τον καλύπτουν. Δεν υπολόγισε όμως ο κ. Τσίπρας (πολύ κακώς) τη συγκρουσιακή ιδιοσυγκρασία των δύο ανδρών – εκρηκτικοί χαρακτήρες με εικονοκλαστική διάθεση και φουσκωμένα εγώ.
Του ξέφυγε η κατάσταση και έτσι φτάσαμε στην παραίτηση. Και ο κ. Κοτζιάς όμως έχασε τον έλεγχο. Δεν είχε καμιά δουλειά να πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελε να εκπέμψει; Οτι δεν ήταν δεδομένος; Σε ποιον ήθελε να στείλει το μήνυμα; Προφανώς στον πρωθυπουργό, ο οποίος αισθάνθηκε εκβιαζόμενος.
Ηταν λάθος να περιφέρει ως απειλή το ενδεχόμενο της παραίτησής του. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν, αλλά την τελευταία στιγμή και ύστερα από τις διαβεβαιώσεις που έπαιρνε από το μέγαρο Μαξίμου μάζευε τις προφορικές παραιτήσεις. Αυτή τη φορά τα προστατευτικά κιγκλιδώματα δεν σηκώθηκαν.
• Συμπέρασμα: Από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., ο Αλ. Τσίπρας επωμίστηκε το άχαρο καθήκον της εξημέρωσης του Πάνου Καμμένου. Ο απολογισμός είναι γκρίζος. Η κυβέρνηση παραμένει στη θέση της, ωστόσο ο κ. Καμμένος μετράει δύο επιτυχίες (Φίλης, Κοτζιάς).
