Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ακριβούτσικοι και φαυλούτσικοι (συγγνώμη για τον λεκτικό βαρβαρισμό) μας… προέκυψαν οι νιόφερτοι, αλλά τόσο παλιοί και γνώριμοι, άρχοντες του τόπου. Οσοι περίμεναν μια διαφορετική Δεξιά, πιο σοβαρή, πιο φερέγγυα και κυρίως πιο σεμνή φαντάζομαι πως απογοητεύονται. Κι ας μην το παραδέχονται ακόμη. Χρειάζονται χρόνο για να συνειδητοποιήσουν ότι έπεσαν θύματα μιας καλοστημένης απάτης. Υποψιάζομαι ότι τα μεγαλύτερα ζόρια τραβάνε εκείνοι που, αν και δεν ανήκουν στη συντηρητική παράταξη, έδωσαν με φλογερό ζήλο μάχες για να επιστρέψει στα πράγματα και να στείλει στον αγύριστο τους κατσαπλιάδες που επί πέντε χρόνια διαγούμιζαν τη χώρα. Εχουν εξαφανιστεί από το προσκήνιο και οι εξτρεμιστές του Κέντρου και οι κεντροαντιαριστεροί.
Λαλίστατοι μέχρι τον Ιούλιο του 2019. Και τι δεν μας είπαν. Οτι πρέπει να δημιουργηθεί ένα συμπαγές μέτωπο κατά του λαϊκισμού. Οτι πρέπει να ηττηθούν κατά κράτος οι λογικές που κανακεύουν τη μετριότητα και υποθάλπουν την παραβατικότητα. Οτι πρέπει να μπει ένα τέρμα στον τυχοδιωκτισμό που κατά τη γνώμη τους ήταν ο δεσπόζων κανόνας. Τώρα; Μούγκα στη στρούγκα. Δυσκολεύονται οι άνθρωποι. Συμπάσχω. Προφανώς δεν έχουν τι να πουν, δεν μπορούν να επινοήσουν ούτε καν κουρασμένα ευφυολογήματα, δεν μπορούν να κατασκευάσουν ούτε καν άγουρες δικαιολογίες. Ο οπορτουνισμός τους έχει και όρια.
Υποτίθεται πως, με τον ερχομό των «κανονικών», η κατάσταση θα άλλαζε ριζικά. Το κράτος θα γινόταν πιο φιλικό για τους πολίτες, η αστυνομία –με λυμένα πια τα χέρια– θα εξαφάνιζε την εγκληματικότητα, οι πάσχοντες θα στηρίζονταν (θυμάστε τις δεσμεύσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού και διατήρηση της 13ης κολοβής έτσι κι αλλιώς σύνταξης;), οι άνεργοι θα έβρισκαν δουλειές, η αγορά θα έβγαινε από τον λήθαργο, οι επενδυτές θα συνωστίζονταν στο υπουργείο του Αδωνη, τα μεσαία στρώματα θα κέρδιζαν όσα έχασαν από την ανάλγητη φορολογική πολιτική των προηγούμενων και βεβαίως θα εφαρμοζόταν χωρίς αστερίσκους μια πολιτική που θα πριμοδοτούσε τους άριστους και τους ικανούς, ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό καπνό που φουμάρουν.
Και τι διαπιστώνουμε; Αντί για επιτελικό κράτος, ένα κράτος της Δεξιάς χωρίς κανένα πρόσχημα. Αντί για ενίσχυση των αδύναμων, δωράκια στους έχοντες. Αντί για αξιολόγηση, προώθηση των δικών τους παιδιών, ιδιαίτερα εκείνων που έχουν συγγενική σχέση με τα στελέχη του κόμματος. Ο στρατός των μετακλητών μεγάλωσε. Οι αμοιβές τους αυξήθηκαν για να δελεαστούν τα κελεπούρια και να μην τα αρπάξει ο ιδιωτικός τομέας. Σε θέσεις-κλειδιά, πρόσωπα με μαϊμουδένια προσόντα – αποκτημένα σε φημισμένα ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Και, την ίδια στιγμή, προκλητικές ενέργειες σε όλα τα επίπεδα.
Κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα; Η ΔΕΗ. Πρόκειται για την εταιρεία, η οποία, όπως μας έλεγε πριν από τις εκλογές ο αρμόδιος τομεάρχης της γαλάζιας λεγεώνας, βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού λόγω των εγκληματικών επιλογών της ανερμάτιστης κυβέρνησης των αριστεριστών, και μας υποσχόταν ότι η υπόθεση θα εξεταστεί σε βάθος, αφού η δική του κυβέρνηση δεν θα χαριζόταν στους αργυρώνητους αξιωματούχους. Ο ίδιος άνθρωπος, από τη θέση του υπουργού πια, μας προειδοποιούσε ότι, αν έπεφτε η ΔΕΗ, θα έπεφτε και το ελληνικό κράτος. Οπότε πάρτε μια αύξηση στα τιμολόγια και βγάλτε τον σκασμό, γιατί είναι πατριωτικό καθήκον η διάσωση του πνεύμονα της ελληνικής οικονομίας.
Με κάποια μαγικά κόλπα που έχουν αφήσει άφωνους όλους τους οικονομολόγους του πλανήτη –σκίζουν τα πτυχία τους και επιστρέφουν στα θρανία για ταχύρρυθμη επανεκπαίδευση–, η χρεοκοπημένη δημόσια επιχείρηση αναστήθηκε σε δύο μήνες. Ετσι, η κυβέρνηση όοολων των Ελλήνων, που ακούει για ταξικά μεροληπτικές πολιτικές και βγάζει σπυράκια, έκρινε ότι μπορεί να είναι γενναιόδωρη. Οχι προς τους εργαζόμενους. Αυτό δα έλειπε. Αλλωστε, δεν θέλει να έχει νταραβέρια με τους προνομιούχους του δημόσιου τομέα. Για τη διευθύνουσα ομάδα της επιχείρησης νοιάζεται. Αυτήν θέλει να βοηθήσει γιατί τα μέλη της τα φέρνουν πέρα δύσκολα. Και, για να μη φλερτάρουν με τίποτε περίεργους πειρασμούς, τους δίνει παχυλό χαρτζιλίκι.
Και σιγά τα λεφτά που λέει ο λόγος. Αστείο ποσό οι 200.000 ευρώ ετησίως. Ακόμη πιο αστείο το μπόνους ύψους 100.000 ευρώ τον χρόνο. Τα εταιρικά αυτοκίνητα πολλών κυβικών και το γλίσχρο επίδομα των 600 ευρώ για παρουσία στις συνεδριάσεις είναι πρόκληση; Κοτζάμ διευθυντικά στελέχη θα κυκλοφορούν με το μετρό ή με αυτοκινητάκια της σειράς; Α, όλα κι όλα, η κυβέρνησή μας δεν θέλει να είναι άδικη. Και καταγγέλλει τους επικριτές της για μιζέρια (το αμασκάρευτο θράσος των αλαζόνων) και φτηνό λαϊκισμό (για τον ακριβό λαϊκισμό δεν μας λέει κάτι).
Ανάγωγα
«Την περασμένη εβδομάδα οι ΗΠΑ για άλλη μια φορά ανέλαβαν τολμηρή και αποφασιστική δράση για να σώσουν ζωές Αμερικανών και να αποδώσουν αμερικανική δικαιοσύνη» είπε ο Ντόναλντ Τραμπ, αναφερόμενος στη δολοφονία του Ιρανού υποστράτηγου.
Αλήθεια, τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή που αποφασίζει (άραγε με ποια διαδικασία;) να εκτελέσει κάποιον χωρίς δίκη, χωρίς κατάθεση αποδείξεων, χωρίς να του δίνει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να απολογηθεί;
Αλήθεια, τι διαφορετικό κάνουν οι τρομοκρατικές οργανώσεις που χτυπούν στα τυφλά επικαλούμενες τη θεωρία της συλλογικής ευθύνης;
