Γράφει ο Τάσος Παππάς
Η εξωτερική πολιτική απαιτεί δεξιότητες, καλή γνώση του αντικειμένου απ’ αυτούς που έχουν την ευθύνη για τους χειρισμούς, σχέδιο, μακροπρόθεσμη στρατηγική, συμμαχίες ικανές να σε συνδράμουν σε ώρα ανάγκης και μια στοιχειώδη συνεννόηση με την αντιπολίτευση.
Η Ελλάδα έχει την ατυχία να βρίσκεται στην ίδια περιοχή με έναν δύστροπο γείτονα, ο οποίος δεν κρύβει τις αναθεωρητικές βλέψεις του. Παρά το γεγονός ότι συμμετέχει στο ΝΑΤΟ, δεν έχει καταφέρει ποτέ μέχρι σήμερα να σπάσει τη λογική των ίσων αποστάσεων που εφαρμόζει συστηματικά η συμμαχία στα ελληνοτουρκικά. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ευρωζώνης, ωστόσο αυτό δεν μετράει και πολύ γιατί η Ε.Ε. έχει μεν οικονομική δύναμη την οποία σπανίως χρησιμοποιεί, αλλά δεν έχει ούτε κοινή εξωτερική πολιτική ούτε δύναμη κρούσης, δηλαδή στρατό. Οπότε οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες και να καλλιεργούν προσδοκίες στους πολίτες. Πρέπει επίσης να αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι τους μεγαλοϊδεατισμούς γιατί καραδοκεί ο κίνδυνος του διασυρμού.
Οφείλουν όμως να προστατεύουν τα εθνικά συμφέροντα και κυρίως επιβάλλεται να μην τσαλακώνουν την αξιοπρέπεια της πατρίδας. Δυστυχώς ο πρωθυπουργός αποδείχθηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων στην επίσημη επίσκεψή του στις ΗΠΑ. Αναρωτιέται κανείς ποιοι είναι οι διπλωματικοί σύμβουλοί του.
– Αραγε αυτοί τον συμβούλευσαν να περάσει από τη Βουλή, πριν από το ταξίδι του στην Ουάσινγκτον, τη συμφωνία (έργο της προηγούμενης κυβέρνησης) για την αναβάθμιση των αμερικανικών βάσεων; Αυτοί του είπαν ότι δεν χρειάζεται να συνδέσει τη σχετική συμφωνία με κάποια ανταλλάγματα από την πλευρά των ΗΠΑ για το ζήτημα της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο και στην Κύπρο;
– Αραγε αυτοί τον συμβούλευσαν να σπεύσει να επικροτήσει τη δολοφονία του Ιρανού υποστράτηγου από τους Αμερικανούς, κάτι που δεν έκαναν άλλοι ηγέτες της Ευρώπης; Ουδείς τον ενημέρωσε ότι η Ελλάδα έχει δεσμούς με τις αραβικές χώρες, καλές σχέσεις με το Ιράν και ότι πρέπει να λειτουργεί στο μέτρο των δυνάμεών της ως μεσολαβητής στις περιφερειακές διενέξεις;
– Αραγε αυτοί τον συμβούλευσαν να δηλώσει δύο φορές -τη μία σε ομιλία του σε δεξαμενή σκέψης, την άλλη παρόντος του Τραμπ- ότι η Ελλάδα είναι ο πιο προβλέψιμος εταίρος των ΗΠΑ; Ακόμη κι αν είναι, ο επικεφαλής της χώρας είναι υποχρεωμένος να μην το λέει δημοσίως ούτε να το δείχνει με τη συμπεριφορά του, γιατί στέλνει το μήνυμα στον συνομιλητή του ότι είναι δεδομένος, οπότε αυτός οδηγείται στο συμπέρασμα ότι έχει να κάνει με έναν εταίρο που δεν ζητά βοήθεια αλλά εκλιπαρεί για λίγη προσοχή, που δεν απαιτεί στήριξη αλλά επαιτεί για μια δόση συμπάθειας, με λίγα λόγια ότι έχει απέναντί του έναν υποταγμένο. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν έχει κανένα λόγο να δώσει κάτι. Ο προβλέψιμος παίκτης είναι πάντα χαμένος. Το αποτέλεσμα το είδαμε σε ζωντανή σύνδεση από τον Λευκό Οίκο. Ο κ. Μητσοτάκης έθεσε το θέμα του μνημονίου Λιβύης-Τουρκίας και ο Αμερικανός πρόεδρος σφύριξε αδιάφορα.
● Αν το πρόβλημα είναι οι σύμβουλοι, το κακό είναι μικρό. Η ζημιά διορθώνεται. Τους διώχνεις, παίρνεις άλλους και θεραπεύεις τις πληγές. Εύχομαι να μην έχει συμβεί το χειρότερο. Οι σύμβουλοι να είπαν στον κ. Μητσοτάκη τι πρέπει να προσέξει και αυτός να έκανε του κεφαλιού του. Τότε, το πρόβλημα είναι ο ίδιος. Η εξωτερική πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Οι ερασιτεχνισμοί κοστίζουν πανάκριβα.
Ανάγωγα
Πού πήγε και το ξετρύπωσε το tvxs.gr; Μας θύμισε τη δήλωση του Αδ. Γεωργιάδη ότι είναι «ποινικό ζήτημα το δώρο πάνω από 200 ευρώ σε πρωθυπουργό». Βεβαίως ο φλύαρος υπουργός τότε που το είπε είχε στόχο τον Τσίπρα. Τώρα που ο προϊστάμενός του παρακολούθησε μαζί με τη σύζυγό του αγώνα μπάσκετ από θέσεις που κοστίζουν περίπου 4.000 δολάρια -προσφορά του ιδιοκτήτη της ομάδας- τι είναι; Ασήμαντη λεπτομέρεια; Αυτά παθαίνουν όσοι βιάζονται. Την πατάνε. Κι αν εκτίθενται οι ίδιοι, μικρό το κακό. Αν όμως εκθέτουν τον αρχηγό τους;
