Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: efsyn.gr
Τέσσερις πρώην πρωθυπουργοί είναι εν ζωή (αναφέρομαι στους προερχόμενους από τον πολιτικό χώρο), ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Και οι τέσσερις χειρίστηκαν το Μακεδονικό.
Αν αφήσουμε τον Αντ. Σαμαρά, η άποψη του οποίου για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι γνωστή, από τους άλλους τρεις έχουμε την εξής στάση: μισόλογα μέσω των περιβόητων κύκλων του από τον Κώστα Καραμανλή, μια αρκετά καθαρή θέση από τον Γιώργο Παπανδρέου και άκρα του τάφου σιωπή από τον Κώστα Σημίτη.
Ειδικότερα: Κύκλοι του κ. Καραμανλή σημείωναν ότι «η τοποθέτηση της κ. Μπακογιάννη αποτυπώνει με ακρίβεια το πλαίσιο της πολιτικής της τότε κυβέρνησης για το θέμα των Σκοπίων, με κατάληξη το Βουκουρέστι, όπως και τις ουσιώδεις διαφορές της από την πολιτική και την τακτική της σημερινής κυβέρνησης».
Η Ντόρα Μπακογιάννη είχε κάνει λόγο για μία κακή συμφωνία που είναι προϊόν παραχωρήσεων της ελληνικής πλευράς. Για το ζήτημα της ιθαγένειας, η κ. Μπακογιάννη είχε τονίσει ότι η πάγια ελληνική θέση ήταν πως αυτή έπρεπε να περιγραφεί ως «πολίτες της τάδε χώρας», ενώ για το ζήτημα της γλώσσας, ο χαρακτηρισμός της θα έπρεπε να συνδέεται με τη νέα ονομασία του κράτους. (Δηλαδή, να αποκαλείται η γλώσσα βορειομακεδονική; Παγκόσμια πρωτοτυπία σίγουρα).
Συνεπής με την πολιτική που είχε ακολουθήσει και ως υπουργός Εξωτερικών και ως πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν επέλεξε μια μίζερη συμπεριφορά για να υπηρετήσει κομματικές σκοπιμότητες, κι αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί.
Είπε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών «αποτελεί μια αφετηρία», σημειώνοντας ωστόσο ότι η κυβέρνηση «θα πρέπει να καταγράψει τις πτυχές που δημιουργούν προβληματισμό και να εξαντλήσει τα περιθώρια βελτιώσεων».
Ο κ. Παπανδρέου προειδοποιούσε για τον κίνδυνο διχασμού, επισημαίνοντας πως «η διαίρεση σε πατριώτες και μειοδότες είναι άκρως επικίνδυνη» και «δίνει περιθώρια χειραγώγησης σε κάθε είδους συμφέροντα».
Ανέφερε, επίσης, πως το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ «τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι προς το συμφέρον μας να λυθεί, με μια λύση βιώσιμη και αμοιβαία αποδεκτή» και άσκησε κριτική και στην κυβέρνηση («δεν προσπάθησε να καλλιεργήσει το απαραίτητο πνεύμα εθνικής συνεννόησης») και στη Νέα Δημοκρατία («επιδεικνύει επιζήμιο οπορτουνισμό»).
Ο Κώστας Σημίτης έχει αποφύγει να τοποθετηθεί δημοσίως. Κι όμως, αυτός ειδικά έπρεπε να το κάνει γιατί επί πρωθυπουργίας του (υπουργός Εξωτερικών ο Γιώργος Παπανδρέου) είχαμε φτάσει πολύ κοντά στη λύση με συμφωνία που ήταν παρόμοια με αυτήν των Πρεσπών (2000-2001).
Το όνομα που είχε επιλεγεί και από τις δύο πλευρές ήταν το «Ανω Μακεδονία» στη σλαβική απόδοσή του, φυσικά erga omnes.
Η διαδικασία σταμάτησε στο παρά ένα, όχι με υπαιτιότητα της Ελλάδας. Την περίοδο εκείνη είχαμε την ένοπλη εξέγερση των Αλβανών στην ΠΓΔΜ και το θέμα παραπέμφθηκε στο μέλλον.
Προφανώς δεν μιλάει ο κ. Σημίτης, γιατί δεν θέλει να προκαλέσει πρόβλημα στο κόμμα του (και στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. κολλάει η κριτική του Γ. Παπανδρέου για τη Νέα Δημοκρατία περί «επιζήμιου οπορτουνισμού»). Αν όμως δεν με απατά η μνήμη μου (και δεν με απατά), ο κ. Σημίτης στο παρελθόν δεν είχε διστάσει να αναμετρηθεί με απόψεις που ήταν ισχυρές στο κόμμα του.
Θυμίζω εν τάχει: Η κρίση των Ιμίων (οι πάντες του έλεγαν να μην ευχαριστήσει τους Αμερικανούς). Η συμφωνία της Μαδρίτης (σύντροφοί του δήλωναν τότε ότι είναι η δεύτερη μεγάλη υποχώρηση του ελληνισμού μετά το 1922!). Η σύγκρουση με την Ιεραρχία για τις ταυτότητες (σχεδόν μόνος του έδινε τη μάχη, ενώ υπουργοί του διαπραγματεύονταν κρυφά με τον Χριστόδουλο).
Το σχέδιο Ανάν (το μισό ΠΑΣΟΚ ήταν εναντίον). Στην περίπτωσή του πρέπει να αναποδογυρίσουμε το ρητό και να πούμε: Κρείττον του σιγάν το λαλείν.
Ανάγωγα
Αν υποψιαστώ ότι το σκάνδαλο Novartis θα έχει την τύχη του σκανδάλου Siemens θα… Δηλαδή; Οι βασικοί κατηγορούμενοι να την κοπανάνε στο εξωτερικό, οι πολιτικοί να μένουν στο απυρόβλητο, η υπόθεση να σέρνεται στα δικαστήρια καμιά δεκαριά χρόνια, να την πληρώνει η «μαρίδα» με ποινές εξαγοράσιμες και να ζήσουμε εμείς καλά και οι ένοχοι καλύτερα.
