Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: efsyn.gr
«Ως υπουργός Οικονομικών ζήτησα πολλά από τους Ελληνες, αλλά αυτές οι μεταρρυθμίσεις ήταν προς το συμφέρον των Ελλήνων, εφόσον ήθελαν να παραμείνουν στην ευρωζώνη», υποστήριξε ο Β. Σόιμπλε στη συνέντευξή του στην Berliner Morgenpost. Μάλιστα. Ζήτησε πολλά, αλλά ήταν για το καλό μας.
Μάλλον του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ αφού μας έσωσε από την καταστροφή, έστω κι αν υποφέραμε τόσο πολύ σαν να είχαμε ηττηθεί σε πόλεμο. Του οφείλουμε πολλά γιατί, αν και τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και με ροπή στον τρυφηλό βίο, όπως μας χαρακτήριζαν τα μέσα ενημέρωσης της πατρίδας του, αυτός νοιάστηκε, αφουγκράστηκε την αγωνία μας και δεν μας πέταξε από την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Του οφείλουμε πολλά γιατί μας συγχώρησε που ψηφίσαμε όπως ψηφίσαμε τον Γενάρη του 2015. Εξέφρασε φυσικά τη λύπη του για το παρ’ ολίγον ολέθριο σφάλμα μας, ωστόσο δεν το κράτησε μανιάτικο. Μεγάλη ψυχή. Του οφείλουμε πολλά γιατί μας συγχώρησε για δεύτερη φορά που δεν τον ακούσαμε τον Ιούλιο του 2015 και αντί να στηρίξουμε το «ναι», όπως μας υποδείκνυε με τρυφερότητα στοργικού πατέρα, πήγαμε μαζικά στο «όχι». Αν και υπότροποι, αυτός απέδειξε ότι έχει απέραντη κατανόηση.
Ποιος όμως είναι αυτός που μας ζήτησε πολλά; Γιατί χρησιμοποιεί στον λόγο του πρώτο πρόσωπο ένας υπουργός Οικονομικών μιας χώρας της ευρωζώνης; Δεν ήταν κι αυτός όπως οι άλλοι υπουργοί Οικονομικών του Eurogroup; Δεν είναι όλοι ίσοι στο όργανο που διοικεί την ευρωζώνη;
Αυτό δεν λένε οι ιερές γραφές της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής; Αυτό δεν διακηρύσσουν οι χωρίς αστερίσκους ευρωπαϊστές; Αυτό δεν ήταν το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Μήπως ο συγκεκριμένος υπουργός ήταν λιγουλάκι πιο… ίσος από τους υπόλοιπους υπουργούς; Μα καλά, στην Ευρώπη των ονείρων μας (τους) υπάρχουν κάποιοι πιο δυνατοί από τους άλλους και μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς να ανοίγει μύτη;
Αν θυμάμαι καλά, όταν ξεκίνησε αυτή η φιλόδοξη προσπάθεια οικοδόμησης της νέας Ευρώπης, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ της Γερμανίας διατυμπάνιζαν ότι ο στόχος τους ήταν να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι μια γερμανική Ευρώπη (υπάρχουν, βλέπετε, κι αυτοί οι δαίμονες του παρελθόντος που έρχονται σαν εφιάλτες να ταράξουν τη γαλήνη μας). Μήπως (βέβηλη η απορία) αυτό που έχουμε σήμερα μοιάζει περισσότερο μ’ εκείνο που ξορκίζουμε; Ερωτήματα αφελούς σε στιγμή παράκρουσης εξαιτίας του απύθμενου θράσους των κυνικών.
Για το συμφέρον μας λοιπόν εργάστηκε ο κ. Σόιμπλε. Ας το δεχτούμε κι ας πούμε νερό και αλάτι για το 28% που έφτασε η ανεργία, την απώλεια του 25% του ΑΕΠ, τα λουκέτα, την «κακούργα μετανάστευση που πήρε από τον τόπο μας τα πιο καλά παιδιά», τις αυτοκτονίες και για όλα τα δεινά που μας βρήκαν.
Ο,τι πάθαμε ήταν για το καλό μας. Κατά πώς λέει το τραγούδι, «κανένας δεν μας έφταιγε για το χάλι μας, σπάσιμο ήθελε το κεφάλι μας» (Καλδάρας, Παπαγιαννοπούλου, Καζαντζίδης). Ομως δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε εκείνη η δήλωση του βοηθού του Σόιμπλε, του Γερούν Ντάισελμπλουμ, ότι το πρώτο μέλημα των Ευρωπαίων δεν ήταν να σώσουν την Ελλάδα, αλλά τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που ήταν πολύ εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα.
Πώς να την αξιολογήσουμε; Ηταν λάθος; Συγγνωστό; Ασύγγνωστο; Ο εκλεκτός του Σόιμπλε είχε χάσει το μέτρο και δεν ήξερε τι έλεγε; Μήπως είπε την αλήθεια; Την είπε βεβαίως όταν δεν ήταν επικεφαλής του Eurogroup. Μήπως έχουμε να κάνουμε με το σύνδρομο αναδρομικής διαύγειας που κατά κανόνα πλήττει τους αξιωματούχους όταν δεν είναι πια αξιωματούχοι; Δεν μας αφήνει επίσης να ησυχάσουμε εκείνη η δήλωση του προέδρου της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ότι «τσαλακώσαμε την αξιοπρέπεια των Ελλήνων κυρίως μετά το 2015».
Δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε και οι δηλώσεις (εκ των υστέρων φυσικά και εκ του ασφαλούς πια) του Μοσκοβισί, του Γκάμπριελ και άλλων γνωστών και μη εξαιρετέων ότι για τις επώδυνες πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα υπεύθυνος είναι ο Σόιμπλε.
Ναι, αυτός ο οποίος ενδιαφερόταν πρωτίστως για το καλό μας. Χτες σωτήρας, σήμερα ολετήρας; Περίεργα πράγματα. Να μη ρωτήσουμε τους, με εγκληματική καθυστέρηση, ευαίσθητους «Γιατί αυτά που λέτε σήμερα δεν τα λέγατε τότε; Γιατί δεν προσπαθήσατε να εμποδίσετε τον κακό αυτό άνθρωπο να εφαρμόσει την καταστροφική, όπως λέτε τώρα, πολιτική του στην Ελλάδα;».
Δεν θα τους ρωτήσουμε γιατί δεν πρόκειται να πάρουμε απάντηση. Αν είναι ειλικρινείς πρέπει να πουν ότι «κάναμε ό,τι μας υπαγόρευε το μεγάλο αφεντικό». Επειδή δεν πρόκειται να το πουν, δεν έχει νόημα η συζήτηση. Σήμερα, όλοι αυτοί οι τύποι ανησυχούν για την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα και μας καλούν σε δημοκρατική πανστρατιά για να μην αλώσουν την Ευρώπη η άκρα Δεξιά, ο αντιδραστικός ευρωσκεπτικισμός και ο δεξιός λαϊκισμός. Δηλαδή, οι δυνάμεις που ευνοήθηκαν από τις δικές τους επιλογές. «Ε, ρε, θρασύτης», που έλεγε ο Νίκος Σταυρίδης στα «Κίτρινα γάντια» (Σακελλάριος, Γιαννακόπουλος).
