Γράφει ο Τάσος Καραμήτσος
Πηγή: protothema.gr
Μπορεί να κερδίσει κανείς εκλογές με τη λογική του «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» αν δεν είναι η ώρα του να τις κερδίσει; Ασφαλώς όχι και αυτό έχει αποδειχτεί περίτρανα σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις περιπτώσεις, όταν βέβαια μιλάμε για ξεκάθαρες καταστάσεις και όχι για οριακές διαφορές.
Μπορεί μια κυβέρνηση να μειώσει με παροχές τη διαφορά από την αντιπολίτευση που προηγείται; Αλλες φορές μπορεί, άλλες πάλι μπορεί απλά να εκνευρίζει τον κόσμο που αντιλαμβάνεται γιατί το κάνει. Ειδικά μάλιστα όταν τις παίρνουν οι άλλοι αλλά όχι οι ίδιοι, όπως συμβαίνει σήμερα με την πλειοψηφία των πολιτών.
Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση βεβαίως εξίσου κλασική, όπου όλοι ξέρουν τι πρόκειται να συμβεί, απλά παίρνουν τα προεκλογικά δώρα από τους «τελειωμένους» και πάνε και ψηφίζουν ό,τι γουστάρουν χωρίς καμία υποχρέωση. Ολα αυτά είναι θεωρίες και πιθανότητες που καθένας διαλέγει και υιοθετεί. Ενα πράγμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, πάλι διεθνώς και παγίως. Οτι οι παρατεταμένες προεκλογικές περίοδοι ειδικά σε χώρες αρκούντως καθυστερημένες πολιτικά όπως η Ελλάδα κάνουν μεγάλη ζημιά.
Οσο κρατά η περίοδος αυτή τόσο θα μεγαλώνει ο λογαριασμός τον οποίο και πάλι θα κληθούν να πληρώσουν οι ίδιοι άνθρωποι. Δηλαδή αυτοί που και σήμερα πληρώνουν φόρους και εισφορές. Ο Τσίπρας θα δίνει επιδόματα και θα προσλαμβάνει στο Δημόσιο και μάλιστα άνευ ΑΣΕΠ -έστω και για λίγους μήνες- και όλοι εμείς θα πληρώνουμε φόρους και εισφορές.
Στην Ελλάδα το κόστος μιας επιχείρησης -εκτός μισθών- είναι δέκα ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. Εάν μειώνονταν λοιπόν έστω και κατά μία μονάδα ο φόρος εισοδήματος και οι ασφαλιστικές εισφορές, το ΑΕΠ της χώρας θα αυξανόταν κατά 7 δισ. ευρώ (Στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος).
Αλλά τι ενδιαφέρουν αυτά τον Τσίπρα και δυστυχώς και τον μορφωμένο στα οικονομικά Τσακαλώτο; Γιατί εάν το έκαναν αυτό από την 1η Σεπτεμβρίου που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια -και τυπικά μπορούσαν να το κάνουν- θα άρχιζαν να φαίνονται σιγά-σιγά τα αποτελέσματα ή έστω θα δινόταν ένα σήμα στις αγορές ότι η Ελλάδα πάει μπροστά. Σχεδιάζει την ανάπτυξη και την επόμενη μέρα.
Αλλά ο Τσίπρας σκέφτεται μόνο πώς θα τη γλιτώσει φτηνότερα στις εκλογές και φυσικά πώς θα υπονομεύσει τον Μητσοτάκη. Κάτι που αν πάτε χρόνια πίσω δεν έκανε κανένας πρωθυπουργός. Ναι μεν έδιναν ό,τι μπορούσαν για να κρατήσουν ψήφους, αλλά δεν ναρκοθετούσαν το πεδίο για τον επόμενο. Το έκανε με τις συντάξεις (που δυστυχώς με αυτό το Ασφαλιστικό θα το βρούμε μπροστά μας), με την απίθανη διόγκωση του δημόσιου τομέα εν καιρώ μνημονίων, με την απλή αναλογική.
Μήπως τελικά το κάνει και με τη Συμφωνία των Πρεσπών και την αφήσει για τον επόμενο… Αν και εκεί το «συμβόλαιο» είναι πολύ βαρύ για να το αθετήσει και οι αθέατες πλευρές του έχουν να κάνουν μάλλον και με πολύ ειδικά και προσωπικά ζητήματα που τον κρατάνε κοντά στην επικύρωση της συμφωνίας.
Σε κάθε περίπτωση, από τις δημοσκοπήσεις αυτό που φαίνεται είναι το αναμενόμενο, όσο ο χρόνος κυλά τόσο η φθορά μεγαλώνει και τα απρόοπτα δεν μπορεί να αποκλειστούν, ειδικά με την Τουρκία.
