Το στίγμα της πολιτικής του για το επόμενο διάστημα προσδιόρισε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κείμενο της ομιλίας Τσίπρα:
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Θα ήθελα πριν ξεκινήσω την εισήγησή του, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα λυπηρό, δυσάρεστο γεγονός το οποίο πληροφορήθηκα λίγο πριν ανέβω στο βήμα. Ένας πολύ σημαντικός φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφος, ο Γιάννης Μπεχράκης, έφυγε χθες από τη ζωή μετά από μια πολύμηνη μάχη με την ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος απαθανάτισε τις πιο δύσκολες και τις πιο σκληρές στιγμές της προσφυγικής κρίσης, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ γι’ αυτό, και έδειξε με αυτόν τον σκληρό τρόπο που αποθανάτισε η φωτογραφική του μηχανή την σκληρότητα αυτής της κρίσης, αλλά κινητοποίησε μέσα από τις φωτογραφίες του κι ένα κύμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Ένα κύμα ανθρωπιάς το οποίο το έχουμε ανάγκη για να ζεσταίνει τις καρδιές μας, ένα κύμα αλληλεγγύης που αποτελεί βασικό στοιχείο των δικών μας αξιών και ιδανικών. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει κι ας ακολουθήσουμε όλοι το παράδειγμα αυτό μέσα από τη δράση μας και τη δουλειά μας, να μην χάνουμε ποτέ τις αξίες μας, τις αρχές μας και τα ιδανικά μας.
Η σημερινή Κεντρική Επιτροπή διεξάγεται στην τελική ευθεία προς τη μεγάλη διπλή εκλογική αναμέτρηση των ευρωπαϊκών εκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών στις 26 του Μάη.Και έχει περάσει σχεδόν ένα εξάμηνο από τη μέρα που,και τυπικά, αφήσαμε πίσω μας 8 σκληρά και επίπονα χρόνια.Και είναι σαφές ότι η έξοδος και η τυπική έξοδος από τα μνημόνια τέλη Αυγούστου του 2018 αποτέλεσε την αφετηρία μίας νέας εποχής.
Μιας νέας εποχής για την Ελλάδα,
Μιας νέας εποχής για την κυβέρνησή μας
Μιας νέας εποχής για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια νέα εποχή, στην οποία τον τόνο δίνουν, όχι η διατήρηση των προνομίων των λίγων, αλλά οι ανάγκες των πολλών.
Γιατί μαζί με τα μνημόνια, έκλεισε και ο κύκλος της Ελλάδας της οικονομικής κατάρρευσης, έτσιόπως την γνωρίσαμε από το 2010 και μετά, της Ελλάδας της κοινωνικής αδικίας και της κοινωνικής λεηλασίας.
Αυτό που έχει ωστόσο πραγματική αξία και που εμένα τουλάχιστον μου αρέσει να το λέω κάθε φορά που αναφέρομαι σ΄ αυτή την επιτυχία της εξόδου από τα μνημόνια, είναι ότι η έξοδος αυτή δεν ήταν απλά η αναμονή της ημερομηνίας λήξης ενός προγράμματος, αλλά μια διαρκής μάχη, ώστε το πρόγραμμα να ολοκληρωθεί επιτυχώς με τις λιγότερες δυνατές πληγές για το κοινωνικό σώμα.
Το μεγάλο επίτευγμα της 21ης του Αυγούστου του 2018 δεν ήταν το τέλος του προγράμματος. Ήταν ότι το πρόγραμμα τελείωσε με την κοινωνία ταυτόχρονα όρθια. Πληγωμένη, με αμυχές, με γρατζουνιές, αλλά όρθια. Κι αυτό δεν ήταν κάτι δεδομένο, όταν στις δύσκολες μέρες του καλοκαιριού του 2015 παίρναμε μια δύσκολη απόφαση να προχωρήσουμε μπροστά με έναν συμβιβασμό, που μας έδινε,όμως, το περιθώριο να δώσουμε αυτή τη μάχη και να κρατήσουμε την κοινωνία όρθια.
Καταφέραμε, λοιπόν, την ολοκλήρωση του προγράμματος και ταυτόχρονα τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής μέσα από σκληρές μάχες με σχέδιο και ιεραρχήσεις, μέσα σε 4 χρόνια διακυβέρνησης. Αποδείξαμε εκ του αποτελέσματος, στην πράξη δηλαδή, ότι τελικά υπήρχε και υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για την έξοδο από τη κρίση, πέραν αυτού του δρόμου που είχαμε γνωρίσει από το 2010 έως το 2014, που ήταν ο δρόμος της απόλυτης κοινωνικής λεηλασίας.
Και υπάρχει αυτός ο εναλλακτικός δρόμος ακόμα και αν προκειμένου να τον ιχνηλατήσειςείσαι αναγκασμένος να δίνεις αυτές τις διαρκές μάχες μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια μιας αυστηρής επιτήρησης, αυτού του πλαισίου που ονομάσαμε και βιώσαμε όλοι ως πλαίσιο της μνημονιακής επιτροπείας.
Και τους δρόμους αυτούς τους εναλλακτικούς, που έδωσαν ανάσα σε ένα βασανισμένο κοινωνικό σώμα, τους ανοίξαμε με πολύ κόπο και με σκληρές μάχες.
Αλλά το καταφέραμε, γιατί όλα αυτά τα χρόνια εργαστήκαμε αποφασιστικά, αποτελεσματικά –το αποτέλεσμα το φανερώνει- και – κυρίως –εργαστήκαμε με εντιμότητα.
Και θα εξηγήσω και τους τρεις αυτούς όρους.
Εργαστήκαμε αποφασιστικά,πρώτα απ\ όλα γιατί δεν αρνηθήκαμε ποτέ την ιστορική ευθύνη.
Και είχαμε ως πυξίδα και οδηγό τις προγραμματικές μας επεξεργασίες και το αξιακό και ιδεολογικό φορτίο της Αριστεράς.
Δεν προχωρήσαμε το καλοκαίρι του 2015 σε έναν συμβιβασμό με σκοπό να προσχωρήσουμε κι εμείς στο αντίπαλο σχέδιο,αυτό που στην Ελλάδα εξέφραζαν και εκφράζουν οι ελίττης οικονομικής ολιγαρχίας. Δεν προσχωρήσαμε λοιπόν στο δικό τους σχέδια για να γίνουμε τελικά κι εμείς, αναλώσιμο πολιτικό προσωπικό αυτού που ονομάσαμε μνημονιακή Ελλάδα.
Ο συμβιβασμός του Ιουλίου του ’15 και οι σκληρές διαπραγματευτικές μάχες σε κάθε αξιολόγηση μετά, οι διαρκείς μάχες με τους πλέον ακραίους εκ των δανειστών, έγιναν πάντα με το βλέμμα μας στραμμένο και προσηλωμένο στον στόχο, που ήταν ο Αύγουστος του 2018, δηλαδή το τέλος των προγραμμάτων και η έξοδος της χώρας από την επιτροπεία.
Και αισθανόμαστε σήμερα δικαιωμένοι από το γεγονός ότι καταφέραμε αυτό που εκείνη την εποχή έμοιαζε ακατόρθωτο.
Το καταφέραμε,όμως, γιατί εργαστήκαμε και αποτελεσματικά. Γιατί όπως η ζωή έδειξε, μόλις με το ένα δέκατο της δημοσιονομικής προσαρμογής που είχε επιβληθεί την τετραετία 2010-2014, το ένα δέκατο, στοχεύοντας ιδίως σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις κι όχι σε τερατώδημέτρα λιτότητας, καταφέραμε αυτό που δεν κατάφεραν τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις μέσα σε προγράμματα προσαρμογής, μέσα σε προγράμματα διάσωσης.
Καταφέραμε, δηλαδή, να πιάσουμε και να υπερβούμε δημοσιονομικούς στόχους, καταφέραμε να δώσουμε ώθηση και ανάκαμψη στην ελληνική οικονομία, να ξαναγυρίσουμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και άρα να ολοκληρώσουμε επιτυχώς τα προγράμματα. Αλλά, επαναλαμβάνω, το πιο σημαντικό, ότι πέραν αυτού, καταφέραμε να ενισχύσουμε και να προστατέψουμε στις δύσκολες αυτές συνθήκες αυτό που εμείς ονομάζουμε κοινωνική πλειοψηφία.
Εξασφαλίσαμε την καθολική πρόσβαση όλου του πληθυσμού – δηλαδή και των 2,5 εκατ. ανασφάλιστων τότε που δεν είχαν πρόσβαση – στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Θεσπίσαμε το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης και αντιμετωπίσαμε τα φαινόμενα της ανθρωπιστικής κρίσης που ήταν έντονα τότε, για ανθρώπους που ήταν απολύτως μόνοι τους απέναντι στην κρίση.Δεν έμεινε κανείς αβοήθητος, κανείς χωρίς τη δυνατότητα να έχει τα ελάχιστα δυνατά: πρόσβαση στα είδη πρώτης ανάγκης για την επιβίωση, κι ένα κατώτατο εισόδημα για να μπορεί να προστατεύεται.
Αυξήσαμε δραστικά τις δαπάνες για το παιδί, γιατί η χώρα δεν βρισκόταν μονάχα σε καθεστώς ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά βρισκόταν και στα πλαίσια μιας εκτεταμένης παιδικής φτώχειας, ενός φαινομένου που προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά, φτάνοντας τον προϋπολογισμό από τα 800 εκ., που τον παραλάβαμε το ’15, στο 1,3 δις τώρα.
Καταφέραμε να ελέγξουμε με πλήρη διαφάνεια τα δημόσια οικονομικά και την υπεραπόδοση της οικονομίας την αναδιανείμαμε κάθε φορά στους πιο αδύναμους, με διαφανή κριτήρια.
Με την παροχή της 13ης σύνταξης εφάπαξ την πρώτη χρονιά,και του κοινωνικού μερίσματος τις δύο επόμενες.
Επαναφέραμε συνθήκες εργασιακής κανονικότητας.
Συγκρουστήκαμε με τον κανόνα της παραβατικότητας στην αγορά εργασίας. Δώσαμε νόημα στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, που ήταν ένα άδειο κουφάρι, και πολεμήσαμε το σάπιο καθεστώς της αδήλωτης και υποδηλωμένης εργασίας, περιορίζοντάς την μέσα σε 3 χρόνια κατά 8 ποσοστιαίες μονάδες. Και σήμερα το ποσοστό περιορισμού ξεπερνά το 10%, στους τομείς υψηλής παραβατικότητας.
Προστατέψαμε τη λαϊκή κατοικία.
Μειώσαμε την ανεργία, σχεδόν 9ποσοστιαίες μονάδες, και μάλιστα προς όφελος των σχέσεων πλήρους εργασίας, ανατρέψαμε την ισορροπία ανάμεσα σε πλήρη και μερική εργασία, δημιουργώντας μάλιστα πάνω από 350.000 νέες θέσεις εργασίας.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα, τα καταγεγραμμένα αποτελέσματα μιας εναλλακτικής πολιτικής, ενός εναλλακτικού δρόμου που χαράχτηκε με δυσκολία μέσα σ’ αυτό το δυσμενές πλαίσιο της επιτροπείας που παραλάβαμε το 2015.
Αλλά, όπως είπαν πριν, εκτός από αποφασιστικά και αποτελεσματικά εργαστήκαμε και πορευτήκαμε ταυτόχρονα καιέντιμα, με εντιμότητα.
Είμαστε 4 σχεδόν χρόνια στη διακυβέρνηση του τόπου
Όσο κι αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε μαύρα ταμεία, ούτε παράνομο πλουτισμό στελεχών του, ούτε offshore με άγνωστους χρηματοδότες, ούτε ταυτίσεις με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του πλούτου.
Και φυσικά δεν θα βρει πουθενά καμία ασυλία.
Κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο, πάνω από τους νόμους και τους κανόνες ενός συντεταγμένου ευρωπαϊκού κράτους δικαίου.
Δεν ήταν έτσι πριν.
Επί των ημερών μας, η δικαιοσύνη λειτουργεί σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας και ανεξαρτησίας από την εκτελεστική εξουσία.
Όλα είναι πλέον στο φως.
Από τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ, το όργιο διαφθοράς και διασπάθισης δημοσίου χρήματος στην Υγεία, ως τους χρυσοκάνθαρους των offshore και των προμηθευτών του δημοσίου, που έπιαναν συνήθως το κράτος πελάτη προκειμένου να θησαυρίζουν.
Κάθε σκελετός που έκρυβε στο ντουλάπι ο πάλαι ποτέ κραταιός δικομματισμός για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, βγαίνει σιγά-σιγά στο φως.
Είμαστε λοιπόν περήφανοι και δικαιωμένοι γι αυτά τα αποτελέσματα, τα οποία τα πετύχαμε, ενόσω παλεύαμε για να βγάλουμε τη χώρα από μια πρωτοφανή κρίση και από τα πλαίσια μιας σκληρής και στενής δημοσιονομικής επιτροπείας και επιτήρησης.
Όμως πλέον, έχουμε μπροστά μας πολλά περισσότερα.
Ήδη, από την επόμενη μέρα της εξόδου, προχωρήσαμε με ταχύτατα βήματα σε παρεμβάσεις που αποτελούν τον πυρήνα του δικού μας προγράμματος. Και στη ΔΕΘ εξαγγείλαμε για πρώτη φορά μέτρα που αγγίζουν τον πυρήνα της δικής μας ιδεολογικής προσέγγισης, του δικού μας προγράμματος.
Και τότε θυμάστε ότι τα περισσότερα σχόλια και οι μετρήσεις της κοινής γνώμης έλεγαν ότι βεβαίως όλα αυτά είναι απολύτως θετικά, αλλά αμφιβάλουμε αν θα υλοποιηθούν. Και μέσα σε έξι μήνες όλα όσα, μέχρι και η τελευταία τελεία όσων εξαγγέλθηκαν στη ΔΕΘ ψηφίστηκαν στη Βουλή, υλοποιήθηκαν και υλοποιούνται.
- Ακυρώσαμε, πρώτα απ’ όλα, τις περικοπές στις συντάξεις από 1/1/2019 –το είχαν προεξοφλήσει- 1% του ΑΕΠ. Τις ακυρώσαμε χάρη στο γεγονός ότι είχαμε υπεραπόδοση, πιάσαμε τους στόχους και καταφέραμε να δείξουμε αξιοπιστία, κόντρα τις επίμονες προθέσεις και τις επιβουλές και διαθέσεις ισχυρών οργανισμών ή θεσμών, που επέμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή.
- Επαναφέραμε σε ισχύ τις βασικές αρχές των συλλογικών διαπραγματεύσεων που καταργήθηκαν μέσα σε μια νύχτα.
- Προχωρήσαμε στην αύξηση του κατώτατου μισθού, όχι κατά 5 ή 6%, αλλά κατά 11% , φθάνοντας τον κατώτατο στα 650 ευρώ.
- Καταργήσαμε την επαίσχυντη διάταξη για τον υποκατώτατο μισθό, με άμεση συνέπεια την αύξηση του κατώτατου μισθού για τους νέους ως 25 ετών, όχι 11 αλλά 27%. Αυτό κάναμε.
- Νομοθετήσαμε τη μείωση του ΕΝΦΙΑ για τη μεσαία και χαμηλή ιδιοκτησία, ως και 50% απ’ αυτή τη χρονιά.
- Υλοποιούμε τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για μια σειρά ελεύθερων επαγγελματιών
- Νομοθετήσαμε την επιδότηση ενοικίου που θα αφορά 670.000 περίπου συμπολίτες μας
- Επιταχύνουμε τη διαδικασία για τις προσλήψεις 4.500 εκπαιδευτικών και εξειδικευμένου προσωπικού στην Ειδική Αγωγή.
- Υλοποιούμε την αναβάθμιση του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», με τις προσλήψεις 3.000 μόνιμου εξειδικευμένου προσωπικού.
Και τις επόμενες μέρες θα προχωρήσουμε και σε όλα τα υπόλοιπα που έχουμε εξαγγείλει:
Στη νομοθέτηση του νέου πλαισίου για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Ενός πλαισίου που θα δίνει ισχυρότατα κίνητρα σε πάνω από 250 χιλιάδες οφειλέτες να μπορέσουν να αρχίσουν να αποπληρώνουν τις οφειλές τους και να σώσουν την πρώτη κατοικία. Σε όσους έχουν υποθηκεύσει πρώτη κατοικία, είτε για στεγαστικό, είτε για επιχειρηματικά δάνειο.
Αντίθετα με τις Κασσάνδρες που προέβλεπαν πλειστηριασμούς και λεηλασία.
Και βεβαίως θα προχωρήσουμε σε όσα έχουμε εξαγγείλει για τη διευκόλυνση των φορολογούμενων, των πολιτών που έχουν αρχίσει πια, είτε με την αύξηση της εργασίας, τη μείωση δηλαδή της ανεργίας, είτε με τις ουσιαστικές βοήθειες και τα κοινωνικά στηρίγματα που παρέχει πια η πολιτική μας, να έχουν την ικανότητα σιγά-σιγά να αποπληρώνουν τα χρέη τους. Εφόσον θα έχουν λοιπόν αυτοί και έχουν την ικανότητα, εμείς θα τους διευκολύνουμε με σχήματα δόσεων τόσο στα ασφαλιστικά ταμεία όσο και στην εφορία, όπως κάναμε και το 2015.Χωρίς αυτό, όπως κάποιοι ανοήτως λένε, να διαταράσσει την κουλτούρα των πληρωμών. Αλλά, αντιθέτως, να δημιουργεί κουλτούρα πληρωμών και να αυξάνει τα έσοδα στα δημόσια ταμεία.
Αυτά, λοιπό, συντρόφισσες και σύντροφοι, τα επιτεύγματα που σας παρουσίασα πιο πριν, όλα όσα πετύχαμε κατά τη διάρκεια της σκληρής επιτροπείας κι όσα πετυχαίνουμε τώρα, αυτά που εξαγγείλαμε στη ΔΕΘ και τα υλοποιήσαμε όλα και τα υλοποιούμε κατά γράμμα, αποτελούν και τα δικά μας παράσημα. Διότι η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι κενό γράμμα. Έρχεται με μια σειρά από πολιτικές στοχευμένες στο να ενισχύουν αυτούς που έχουν ανάγκη, στοχευμένες στο να ενισχύουν τους πολλούς.
Είναι τα δικά μας παράσημα από τις μάχες τις σκληρές που δώσαμε. Τα δικά μας πεπραγμένα.
Και αυτά τα πεπραγμένα σε σύγκριση με όλα όσα έγιναν στον τόπο την καταστροφική τετραετία ΄10-΄14, είναι που συγκροτούν την πιο εμφατική διάψευση του δόγματος που ήταν κυρίαρχο τις μέρες της διαπραγμάτευσης, που έλεγε thereisnoalternative, το λεγόμενο TINA, δεν υπάρχει εναλλακτική.
Εναλλακτική από τι; Από το μονόδρομοτης απόλυτης υποταγής, που εμφανίζονταν διαρκώς μπροστά μας ως αναπόδραστη επιλογή.
Εμείς αποδείξαμε ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος.
Μπορείς να έχεις πολιτική κοινωνικής προστασίας και ταυτόχρονα, όχι μόνο να μην πιάνεις στόχους εξ αιτίας αυτού, αλλά να πιάνεις καλύτερα τους δύσκολους δημοσιονομικούς.
Το αποδείξαμε αυτό.
Ότι μπορείς να έχεις συλλογικές διαπραγματεύσεις χωρίς να ανακόπτεται η αναπτυξιακή πορεία, αντιθέτως να ενισχύεται. Γιατί είναι προϋπόθεση της ανάπτυξης τα εργασιακά δικαιώματα.
Ότι μπορείς να έχεις αύξηση στον κατώτατο μισθό χωρίς αυτό να εμποδίζει την αποκλιμάκωση της ανεργίας. Διότι ο Φλεβάρης απέδειξε ότι είχαμε ρεκόρ νέων θέσεων εργασίας, 28 χιλιάδες, όταν όλα τα επικοινωνιακά παπαγαλάκια των ιδεολογικών και πολιτικών μας αντιπάλων, όταν αυξήσαμε τον κατώτατο μισθό, έλεγαν ότι αυτό θα ανακόψει την αποκλιμάκωση της ανεργίας.
Αποδείξαμε επίσης ότι μπορείς και να ανακοινώνεις την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 650 ευρώ σε ένα υπουργικό συμβούλιο, χωρίς να έχεις πάρει τις εντολές της τρόικας, κι αυτό να μη δημιουργεί πανικό στις αγορές. Αλλά την ίδια μέρα να εκδίδεις ομόλογο, χωρίς οι αγορές να παθαίνουν ταραχή.
Ότι μπορείς επίσης να προστατεύεις τη πρώτη κατοικία χωρίς αυτό να επηρεάζει αρνητικά την εκτίμηση των οίκων αξιολόγησης, όπως η Moody’s, που προχθές μας αναβάθμισε κατά δύο βαθμίδες θετικά.
Με δυο λόγια, αποδείξαμε ότι μπορείς να βγαίνεις από τα μνημόνια, υλοποιώντας παράλληλα πολιτικές, που έχουν σαφές πρόσημο και σαφή στόχο την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής. Δηλαδή πολιτικές που είναι έξω από τον πυρήνα, τον σκληρό, το νεοφιλελεύθερο πυρήνα του μνημονίου.
Και είναι τελικά αυτή η διαρκής σύγκρουση ανάμεσα στον λεγόμενο μονόδρομο της απόλυτης αποδοχής του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού κανιβαλισμού και της εναλλακτικής προοπτικής υπέρ των δικαιωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας, που αποτυπώνεται στα δύο απολύτως διακριτά πολιτικά σχέδια που σήμερα κατατίθενται ενώπιον του ελληνικού λαού.
Το σχέδιο το δικό μας, το σχέδιο της Αριστεράς, το σχέδιοτου ΣΥΡΙΖΑ από τη μια, που αφορά τους πολλούς.
Με άξονες τη στήριξη της εργασίας, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη δίκαιη ανάπτυξη και τις μεγάλες θεσμικές προοδευτικές θεσμικές τομές.
Σχέδιο ρεαλιστικό, ήδη εφαρμοσμένο σε ενεστώτα χρόνο, που αρχίζει και αποδίδει καρπούς.
Και από την άλλη το σχέδιο της συντήρησης, της οπισθοδρόμησης, το σχέδιο της ΝΔ, κατά παραγγελία των ελίτ.
Η επιστροφή,δηλαδή,στο παρελθόν της ακραίας φτώχειας, της ακραίας λιτότητας, της ύφεσης και των ελλειμμάτων για χάρη μιας μικρής μειοψηφίας του πλούτου.
Γιατί κάποια στιγμή πρέπει σ’ αυτόν τον τόπο να εξηγήσουμε γιατί υπήρξαν αυτά τα ελλείμματα. Γιατί υπήρξαν αυτά τα ελλείμματα ενώ η Ελλάδα είχε τους χαμηλότερους δείκτες κοινωνικής προστασίας σε περίοδο ανάπτυξης η Ελλάδα ήταν από τις χώρες στην Ευρώπη με το χαμηλότερο ποσοστό δαπανώνγια την κοινωνική προστασία. Όταν φτιάχναμε Ολυμπιάδες συνέβαιναν αυτά. Διότι τα ελλείμματα έγιναν προς χάριν μιας κρατικοδίαιτης ελίτ, μιας ολιγαρχίας που σήμερα έρχεται με έναν τρόπο εκδικητικό και ζητά να πάρει ρεβάνς γιατί για τέσσερα χρόνια έμεινε έξω από το μεγάλο φαγοπότι.
Αξίζει όμως να σταθούμε λίγο τόσο στο περιεχόμενο όσο και τον απόλυτο κυνισμό του προγράμματος –γιατί έχει πρόγραμμα η Ν.Δ., έχει σχέδιο. Κάποιοι λένε δεν έχει σχέδιο, δεν έχει πρόγραμμα. Έχει πρόγραμμα. Και πρέπει να το αναλύσουμε και να το αποδομήσουμε.
Γιατί με κυνισμό το προπαγανδίζει ο κ. Μητσοτάκης αυτό το πρόγραμμα.
Διότι ο κ. Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του, όντας υπουργοί της κυβέρνησης Σαμαρά στα πιο σκληρά μνημονιακά χρόνια, θα θυμάστε, ένιωθαν πολύ άβολά όταν έλεγαν ότι η τρόικα τους κλέβει τη δόξα, ζητώντας επιτάχυνση των απολύσεων και της πολιτικής, κοινωνικής λεηλασίας.
Και ένιωσε άβολα βεβαίως πολύ όταν η χώρα βγήκε από το μνημόνιο και δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να μιλά για τέταρτο μνημόνιο. Γιατί; Για τον πολύ απλό λόγο ότι το πρόγραμμα που έχει και θέλει να υλοποιήσει δεν μπορεί να δικαιολογηθεί έξω από μνημόνια.
Θα ήταν λοιπόν πολύ ευτυχής ανείχαν θεωρήσει δεδομένο και έσπευδαν ως Κασσάνδρες ότι είτε δεν θα τελειώσει το πρόγραμμα, είτε θα μπούμε σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης. Γιατί θα είχε προεκλογικά σ’ αυτά που προτείνει μια δικαιολογία. Τα κάνω γιατί μας τα επιβάλλουν. Τα προτείνω γιατί μας τα επιβάλλουν.
Τώρα δεν έχει αυτή τη δικαιολογία. Δεν έχει λοιπόν πώς να δικαιολογήσει το δικό του μνημόνιο, γιατί περί μνημονίου πρόκειται. Ελληνικής εμπνεύσεως αυτή τη φορά, αλλά, θα μου επιτρέψετε να πω, ίσως πιο ωμό, πιο ακραίο, πιο ισοπεδωτικό απ’ αυτά που ζήσαμε πιο πριν.
Τι είναι αυτά που έχει έτοιμα;
Έχει έτοιμο το ασφαλιστικό Πινοσέτ –έτσι το είπαν μόνοι τους, οι ίδιοι- για να ξηλώσει το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα. Να ξηλώσει το νόμο που φτιάξαμε εμείς και που μετά τις διορθώσεις που έχουμε κάνει, τις τελευταίες, έχει προφανώς πολύ δικαιότερες και χαμηλότερες εισφορές για το 90% των πολιτών. Και είναι η αιτία χάρη στην οποία έχουμε καταφέρει να πιάσουμε όλους τους δημοσιονομικούς στόχους. Από ελλειμματικά ταμεία, έχουμε πάει σε πλεονασματικά ταμεία. Αυτό θέλει να ξηλώσει.
Και έχει την εμμονή της ιδιωτικής ασφάλισης, την οποία επαναλαμβάνει διαρκώς ως δήθεν εκσυγχρονισμό του συστήματος, ενώ όλα τα διεθνή παραδείγματα όπου έχουν εφαρμοστεί αντίστοιχες απόψεις δείχνουν κατάρρευση τέτοιων συστημάτων. Αυτό το αποκρύπτει επιμελώς.
Τι άλλο προπαγανδίζει; Προπαγανδίζει απολύσεις στο δημόσιο τομέα, αφού τα στελέχη του δηλώνουν ευθαρσώς ότι θα διώξουν όσους προσελήφθησαν, με διαδικασίες ΑΣΕΠ προσελήφθησαν, στα τέσσερα αυτά χρόνια, για να πληρώσουν απολύτως απαραίτητες θέσεις και κενά, κρίσιμα κενά σε κοινωνικές υπηρεσίες φροντίδας. Είτε στο χώρο της υγείας, είτε στο χώρο της παιδείας, είτε στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Και ταυτόχρονα διατυμπανίζει την ακύρωση αυτής της συμφωνίας που με πολύ κόπο και μάχη καταφέραμε με τους θεσμούς, να πάμε δηλαδή στο 1 προς 1,μία πρόσληψη για κάθε μία απόλυση, και διατυμπανίζει ότι αυτός την επόμενη μέρα θα επαναφέρει το 1 προς 5, μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις. Όχι απόλυση, αποχωρήσεις. Συνταξιοδοτήσεις.
Επίσης διαφωνεί κάθετα, και δεν το κρύβει, με την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στις εργασιακές σχέσεις.
Διαφωνεί κάθετα, διαφώνησε, δεν το έκρυψε, το είπε, με την αύξηση του κατώτατου μισθού, όπως έλεγε πριν ενάμιση χρόνο χαρακτηριστικά: «Είμαι ο τελευταίος που θα δεσμευθεί για αύξηση του κατώτατου μισθού».
Ενώ στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβρη παρουσίασε κι ένα κόλπο σύνδεσης της αύξησης του κατώτατου με το ΑΕΠ, λίγους μήνες μάλιστα, πριν εμείς τον αυξήσουμε κατά 11%.
Τέλος, είναι αναφανδόν υπέρ της μείωσης του αφορολογήτου και δεν το κρύβει, με το πρόσχημα που έλεγαν και κάποιοι εκ των δανειστών μας, ότι πρέπει να διευρύνουμε τη φορολογική βάση, ενώ δεν φαίνεται να πέταξε και από τη χαρά του με την μη περικοπή των συντάξεων, που επετεύχθη παρά την τεράστια προσπάθειά του, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας –σας θυμίζω τα ταξίδια του στη Γερμανία εκείνες τις μέρες- προκειμένου να αποτρέψει την εξέλιξη αυτή. Και σας θυμίζω την επιθετική στάση και ρητορική μέσα στη Γερουσία της Βουλής απέναντι στον επίτροπο Μοσκοβισί, που άφησε τότε ανοιχτό το ενδεχόμενο.
Όλα αυτά, συντρόφισσες και σύντροφοι, αποτελούν ένα σκληρό μνημόνιο, το οποίο ο κ. Μητσοτάκης δεν κρύβει.
Αυτό που κρύβει επιμελώς όμως είναι ότι το μνημόνιο αυτό της κοινωνικής διάλυσης, που έχει έτοιμο και είναι το πρόγραμμά του, δεν θα φέρει ούτε ένα ευρώ περισσότερο στα δημόσια ταμεία.
Αντιθέτως, θα φέρει δημοσιονομική εκτροπή. Αντιθέτως, θα φέρει νέα ελλείμματα.
Ιδίως η εμμονή του στο ασφαλιστικό Πινοσετ θα ισοπεδώσει τα δημόσια έσοδα.
Τι κρύβει λοιπόν επιμελώς :
¨Ότι αυτό το σκληρό πρόγραμμα δεν θα φέρει τελικά ούτε μειώσεις φόρων. Όχι για όλους. Για τους μεσαίους και τους φτωχούς.
Διότι, πράγματι, μειώσεις φόρων για την ολιγαρχία, για τους λίγους και ενδεχομένως για τις επιχειρήσεις έχει σκοπό να φέρει.
Αλλά δεν θα φέρει αυτό το πρόγραμμα που ετοιμάζει, αυτό το σκληρό, νεοφιλελεύθερο, βαρύ μνημόνιο ούτε νέα έσοδα στα ταμεία, ούτε μειώσεις φόρων για τους φτωχούς και τους μεσαίους.
Και όταν όμως έρχεται η ώρα του δημοσιονομικού απολογισμού και τον ρωτάνε, εντάξει, αυτά προτείνεις, αλλά εν πάση περιπτώσει πώς θα βγει δημοσιονομικά αυτό που προτείνεις, αφού μόνο η διάλυση του ασφαλιστικού θα φέρει μια τεράστια τρύπα στα δημόσια έσοδα.
Τότε τι κάνει;
Κοροϊδεύει και ψηφοθηρεί.
Μας λέει, αν εγώ εφαρμόσω ένα πρόγραμμα α λα ΔΝΤ, αυτό δηλαδή που ο ΣΥΡΙΖΑ πολέμησε, διαπραγματεύτηκε και κατάφερε να αποτρέψει στο τρίτο πρόγραμμα να εφαρμοστεί, αν εγώ το φέρω αυτό ως αντάλλαγμα, μετά από έναν, ενάμιση χρόνο που θα τα έχω εγώ υλοποιήσει, το ΄21 θα μου δώσουν οι δανειστές χαμηλότερα πλεονάσματα.
Άρα εδώ έχω να θέσω τρία ερωτήματα:
Ερώτημα Πρώτο :
Ποιος μιλάει για χαμηλότερα πλεονάσματα ;
Ο πρώην Υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά η οποία είχε δεσμευτεί για πλεονάσματα 4,5% ως το 2030 και η υψηλότερη επίδοση που πέτυχε αυτά τα τέσσερα χρόνια, παρά τα 65 δις σκληρής λιτότητας και σκληρών μέτρων, περικοπών συντάξεων και μισθών που επέβαλε και φόρτωσε στην πλάτη του ελληνικού λαού ήταν μόλις πλεόνασμα 0,2% το ΄14;
Ποιός μιλάει και ποιος κάνει κριτική ;
Κάνει κριτική σε μια κυβέρνηση η οποία όχι μόνο διαπραγματεύτηκε και μείωσε δραστικά τους στόχους των πλεονασμάτων από 4,5, που είχαν υπογράψει αυτοί, σε 3,5, σταδιακά σε 3,5,και 2% μετά το ΄22, αλλά σε μια κυβέρνηση που πέτυχε κι αυτό που δεν είχαν θέσει καν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Το πιο κρίσιμο όλων, που μας δίνει τη δυνατότητα σήμερα να βγαίνουμε στις αγορές με επιτόκια αντίστοιχα αυτών που είχαν το 2002, 2003 κυβερνήσεις που έκαναν Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι πριν την κρίση.
Και ήταν ποιο; Η απόφαση του Eurogroup τον Ιούνη του ΄18 για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Κάνει σε εμάς κριτική. Και κάνει κριτική απέναντι σε μια κυβέρνηση που κατάφερε να πιάσει τους στόχους για τρία συναπτά έτη, χωρίς να προχωρήσει σε οριζόντια, επαναλαμβάνω σε οριζόντια σαρωτικά μέτρα λιτότητας, όπως η προηγούμενη.
Ερώτημα δεύτερο :
Αφού ο κος Μητσοτάκης μας λέει ότι μπορεί να το πετύχει και να φέρει καλύτερα πλεονάσματα, γιατί δεν το έκανε όταν ήταν κυβέρνηση.
Παρά τσάκισε τη μεσαία τάξη σε φόρους και εισφορές, χωρίς καν αποτέλεσμα. Διότι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποια κυβέρνηση εφηύρε τον ΕΝΦΙΑ. Ποια κυβέρνηση έβαλε ένα κάρο εισφορές και φόρους.
Και ερώτημα τρίτο και κρισιμότερο:
Εγώ, δεν ξέρω βέβαια αν ο Ευκλείδης συμφωνεί, διότι θεωρεί ότι του είναι δύσκολο να κλείσει ραντεβού με την Σκάρλετ Γιόχανσον, αλλά εγώ που είμαι πιο φιλόδοξος από τον Ευκλείδη ότι μπορεί να κλείσω ένα ραντεβού μαζί της, είμαι εδώ και λέω αύριο το πρωί. Αφού λοιπόν η αντιπολίτευση που υπέγραψε για 4,5 ξαφνικά έχει μεγάλο πόνο για τα πλεονάσματα, να συμφωνήσουμε μαζί μια κοινή θέση απέναντι στους εταίρους μας και δανειστές μας για την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης για περαιτέρω μείωση.
Αρκεί όμως να συμφωνήσουμε και από κοινού, τι θα κάνουμε το δημοσιονομικό περιθώριο που θα δημιουργηθεί.
Θα συμφωνήσει ο κ. Μητσοτάκης οι πόροι που θα εξοικονομηθούν να αξιοποιηθούν για πρόσληψη μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία; Για να μπορούν οι πολίτες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πηγαίνουν στα ιδιωτικά, να έχουν περίθαλψη;
Όχι. Θεωρεί σπατάλη την στήριξη του κοινωνικού κράτους.
Θα συμφωνήσει να δοθούν περισσότεροι πόροι στα ασφαλιστικά ταμεία για την αύξηση των συντάξεων; Να δώσουμε την 13η και 14η σύνταξη, να την επαναφέρουμε;
Όχι, γιατί το ασφαλιστικό Πινοσέτ είναι ακριβώς στην αντίθετη λογική. Να μειώσουμε κι άλλο αυτές που υπάρχουν ήδη.
Θα συμφωνήσει να δοθούν αυτοί οι πόροι, αν τους κερδίσουμε, σε πολιτικές για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες;
Όχι, γιατί θεωρεί κάθε αντίστοιχο μέτρο το οποίο εμείς υλοποιήσαμε αυτή την τετραετία, ως ανακύκλωση της φτώχειας.
Ας μας πει λοιπόν καθαρά ότι στο μόνο που θα συμφωνήσει είναι να βρεθούν πόροι για να καλύψουν την μαύρη τρύπα που θα δημιουργήσει η κατάρρευση της κοινωνικής ασφάλισης με το ασφαλιστικό Πινοσέτ που έχει στο πρόγραμμά του.
Και, βεβαίως, πόροι για να καλυφθεί η μαύρη τρύπα που θα δημιουργήσει η επαναφορά της φοροασυλίας του μεγάλου πλούτου.
Τα δωράκια,δηλαδή,που έχει ήδη υποσχεθεί στη φιλική του επιχειρηματική ελίτ του τόπου.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Αν είναι έτσι, συντρόφισσες και σύντροφοι, ας μας λείπει αυτό το βύσσινο, εγώ λέω. Αυτό το βύσσινο ας μας λείπει.
Οι Έλληνες γνωρίζουν καλά ότι αν υπάρχει μια κυβέρνηση που κατάφερε να πετύχει μέσα από σκληρή διαπραγμάτευση οφέλη από τους δανειστές, οφέλη για τους πολλούς, αυτή είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Για αυτό και ο κόσμος δεν μασάει κουτόχορτο και καταλαβαίνει πολύ καλά επίσης ότι αν θα υπάρξει και στο μέλλον μια κυβέρνηση που όταν έρθει η ώρα, μέσα από τη συνέπεια και την αποτελεσματικότητά τους στο εγγύς μέλλον, αλλά και μέσα από συμμαχίες και νέους συσχετισμούς που θέλει και διεκδικεί στην Ευρώπη, θα μπορέσει να διαπραγματευτεί κάτι καλύτερο στα πλεονάσματα, αυτή θα είναι πάλι μόνο μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ,
Που θα διαπραγματευτεί και πάλι προς όφελος των πολλών και όχι προς όφελος της ελίτ και της ολιγαρχίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ήθελα να δώσω αυτές τις απαντήσεις –και με συγχωρείτε αν μακρηγόρησα- γιατί, παρακολουθώντας το δημόσιο διάλογο τις τελευταίες μέρες, αισθάνομαι ότι εκεί που μας χρωστάγανε, θέλουν να μας πάρουν και το βόδι, που λέει ο λαός.
Αλλά επανέρχομαι στο βασικό μου συλλογισμό.
Με τη ΝΔ έχουμε δύο απολύτως ανταγωνιστικά και αντιπαραθετικά πολιτικά σχέδια.
Τα οποία βρίσκονται ήδη ενώπιον του ελληνικού λαού.
Διότι έχει ζήσει ο ελληνικός λαός την τετραετία 10-14. Και τα αποτελέσματάτης, και την τετραετία 15-19. Και τα αποτελέσματά της.
Και αυτή είναι προφανώς μια πραγματικότητα η οποία διαπερνά το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχουν πια μεσοβέζικες επιλογές.
Ο καθένας πρέπει να διαλέξει πλευρά.
Ακόμα και αν υπήρχε αυτή η επιλογή, του ενδιάμεσου δρόμου, η πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε, ιδίως μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, θέτει σαφέστατα εκ νέου και μεγάλη σαφήνεια τις διαχωριστικές γραμμές και τα διλήμματα.
Το πολιτικό σκηνικό αναδιατάχθηκε και θα συνεχίσει να αναδιατάσσεται.
Αν η έξοδος από τα μνημόνια ήταν αντικειμενικά η αφετηρία στη διαμόρφωση της νέας πολιτικής πραγματικότητας, η Συμφωνία των Πρεσπών είναι το ορόσημο για την αποκρυστάλλωσή της.
Η Συμφωνία των Πρεσπών διαπέρασε οριζόντια όλα τα κόμματα.
Ως ένα ζήτημα βαθιά ταυτοτικό για κάθε χώρο, ανέδειξε μια σαφέστατη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον προοδευτικό πολιτικό κόσμο και στο πολιτικό προσωπικό της πιο βαθιάς συντήρησης και της αδράνειας.
Για τον λόγο αυτό, οι πολιτικές μετατοπίσεις είναι απολύτως συνειδητές.
Κάποιοι λένε ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν πήρε αυτή τη στάση για το ονοματολογικό, για τη Βόρεια Μακεδονία, όχι από συνειδητή άποψη αλλά από ανάγκη, για να μη διασπαστεί το κόμμα του. Ότι αποφάσισε τη σταδιακά μετατόπιση του κόμματός του στα άκρα του πολιτικού φάσματος για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας.
Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι διαφωνώ κάθετα με αυτή την εκτίμηση.
Ο κ. Μητσοτάκης και η Ν.Δ. από άποψη μετατοπίστηκαν στο ακραίο δεξιό φάσμα. Όχι από ανάγκη.
Από άποψη επέλεξαν να σβήσουν το παρελθόν της μετριοπάθειας και της ευρωπαϊκής προσήλωσης της παράταξής τους και να γίνουν μια κακόγουστη μίμηση νεοδεξιών προτύπων τύπου Όρμπαν.
Τον οποίο ειρήσθω εν παρόδω έσπευσε τώρα να καταδικάσει, αφότου όμως εμφανίστηκε ο Γιούνκερ και κάποιοι ακόμα στο ΕΛΚ, και προς τιμήν τους ζήτησαν την αποπομπή του.
Όλο το προηγούμενο διάστημα κι ακόμα μόλις πρόσφατα, πριν από λίγες μέρες, ο ευρωβουλευτής τους, ο κ.Κύρτσος, που είναι ίσως και επικεφαλής άτυπα της ευρωομάδας της Ν.Δ., έκανε τουίτ, ουσιαστικά αποθεώνοντας τον κ. Όρμπαν. Δεν είπε κουβέντα τότε ο κ.Μητσοτάκης.Ενώ μέσα στη Βουλή, σε μία από τις έντονες συζητήσεις και τους διαπληκτισμούς, όταν εγώ αναφέρθηκα στον ομοϊδεάτη τους Όρμπαν, από τα πρώτα έδρανα της αντιπολίτευσης άρχισαν να τον αποθεώνουν σχεδόν, «μην αναφέρεσαι σ’ αυτόν, κυβερνά με 49%, είναι αποτελεσματικός, κερδίζει όλους.
Από άποψη επίσης ο κ. Μητσοτάκης δεν καταδίκασε τις επιθέσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα. Από άποψη. Δεν καταδίκασε, δεν βρήκε ούτε μια κουβέντα, μέσα στη Βουλή, να πει για τις τραμπούκικες επιθέσεις ακροδεξιών, για τις μαφιόζικες απειλές σε βουλευτές και σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στα σπίτια τους,νύχτα.Ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος είπε, ψέλλισε, δυο κουβέντες. Αυτός ούτε μια κουβέντα.
Από άποψη δεν καταδίκασε την απόπειρα των ταγμάτων εφόδου της ακροδεξιάς, που ήθελαν να εισβάλλουν στη Βουλή με σχέδιο εκείνη τη μέρα, κατά τη διάρκεια του τελευταίου συλλαλητηρίου.
Από άποψη σώπαινε ένα χρόνο σχεδόν και άφηνε τον αντιπρόεδρό του και τον σκιώδη πρόεδρο, τον κ. Σαμαρά, να παράγουν γραμμή και να ρίχνουν νερό στο μύλο του εθνικισμού.
Το έκανε από άποψη γιατί η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη αποτελεί ένα υβρίδιο. Ένα υβρίδιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού και ακραίας δεξιάς.
Θεωρεί μάλιστα, ότι με την ακροδεξιά αυτή μετατόπιση η ΝΔ, θα καβαλήσει ένα ρεύμα που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, γιατί τέτοιο υβρίδιο είναι και τα κόμματα αυτά στην Ουγγαρία, στην Αυστρία, κι ότι θα διεμβολίσειστην Ελλάδας τα συντηρητικά ακροατήρια.
Όμως, όταν έχεις νομιμοποιήσει απολύτως τη ρητορική και την πρακτική των αυθεντικών εκπροσώπων της ακροδεξιάς, είναι αυταπάτη να πιστεύεις ότι ο κόσμος που επιλέγεις να απευθυνθείς με αυτούς τους όρους, δεν θα επιλέξειτελικά την πιο καθαρή, την πιο original εκδοχή αυτής της πολιτικής αντίληψης.Από τη στιγμή, μάλιστα, που αυτή η πολιτική αντίληψη, απολύτως περιθωριακή πριν κάποια χρόνια, τώρα ξεπλένεται από την ίδια την αξιωματική αντιπολίτευση, με το θεσμικό κύρος που έχει η αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σε αυτό το νέο και αναδιαταγμένο πολιτικό σκηνικό-επανέρχομαι στη βασική εικόνα-, από τη μία πλευρά του πολιτικού ανταγωνισμού βρίσκεται αυτό που σας παρουσίασα, η αναβαπτισμένη νεοφιλελεύθερη και ακραία δεξιά όλων των μορφών της, με βασικό όμως πόλο το μεταμορφωμένο κόμμα της ΝΔ.
Από την άλλη, είναι οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Και έχουμε ευθύνη εμείς, ως η μεγαλύτερη εξ αυτών, το ποια μορφή και ποιο σχήμα θα πάρει αυτή η αντιπαράθεση.
Από την άλλη μεριά βρίσκεται η Αριστερά, της συλλογικής προόδου και των μεγάλων κοινωνικών αγώνων στον τόπο μας, σε όλες της τις μορφές, η Αριστερά της κοινωνικής δικαιοσύνης, που έχει στρατηγικό σχέδιο την εκπροσώπηση των συμφερόντων των πολλών και όχι των λίγων και των ελίτ.
Η Αριστερά, αλλά και οι δυνάμεις της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, οι δυνάμεις της οικολογίας, ακόμη και του δημοκρατικού κέντρου, που έχουν όρια στην κοινωνική λεηλασία, στη βάναυση συρρίκνωση της δημοκρατίας, στον εθνικιστικό παροξυσμό και στην πατριδοκαπηλία.
Οι επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές αποτελούν ίσως την πιο κρίσιμη εκλογική και πολιτική μάχη για το μέλλον της Ευρώπης, από την ίδρυσή της.
Οι πολιτικές επιλογές των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη της κρίσης, είναι αλήθεια ότι αφήνουν μια πολύ επώδυνη και επικίνδυνηπολιτική παρακαταθήκη.
Οι δυνάμεις του εθνικού απομονωτισμού, η ακροδεξιά, ο λαϊκισμός, το φάντασμα του νεοναζισμού, έτσι σκληρά και απροκάλυπτα, του φασισμού, συνιστούν πλέον μια διογκούμενη απειλή για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τους λαούς της ηπείρου μας.
Θα έλεγα ότι είναι πια φανερό ότι συγκροτείται, το βλέπουμε, ένας ακραίααντιευρωπαϊκός και ακροδεξιός πόλος, που προσπαθεί να εμφανιστεί στην κοινή γνώμη την ευρωπαϊκή,και ως κυρίαρχο αντισυστημικό ρεύμα. Διότι, προφανώς, αυτές οι δυνάμεις δεν έχουν και την ευθύνη της κρίσης και της κοινωνικής χρεοκοπίας.
Προσπαθεί να εμφανιστεί αυτός ο πόλος ως η απάντηση στην κρίση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και στην κρίση του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, των κυρίαρχων πολιτικών που επιβλήθηκαν.
Όμως, θέλω να τονίσω εδώ, και να το ξέρουμε καλά, ότι αυτός ο δήθεν αντισυστημισμός των ακροδεξιών λαϊκιστών, εκεί όπου αποκτούν κυβερνητική δύναμη, είναι η άλλη όψη ενός ακραίου, πρωτοφανούς νεοφιλελευθερισμού.
Αυτός ο δήθεν αντισυστημισμός στην Αυστρία είναι η επιβολή του 12ωρου.
Είναι η επιβολή των απολύσεων στην Ουγγαρία, απροκάλυπτα και ασύδοτα για όλους τους εργαζόμενους.
Είναι οι διώξεις εναντίον πολιτών με διαφορετική καταγωγή, θρησκεία ή σεξουαλικό προσανατολισμό και είναι τα τείχη και οι φράχτες απέναντι στους πρόσφυγες, στους κυνηγημένους του πολέμου, απέναντι στους αδύναμους, στους οποίους με ευκολία χρεώνουν την αιτία, το λόγο της κρίσης.
Επομένως, γιατί τα λέω αυτά; Τα λέω αυτά, διότι το βάρος στην Ευρώπη της διατύπωσης μιας εναλλακτικής προοπτικής, έξω από τα πλαίσια των μέχρι σήμερα κυρίαρχων επιλογών, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού και της κυριαρχίας των τεχνοκρατών, αυτό το βάρος πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες των προοδευτικών δυνάμεων. Αυτών που ανήκουν στους ιστορικά όμορους πολιτικούς χώρους:
Στην Ευρωπαϊκή Αριστερά, στη Σοσιαλδημοκρατία και στους Πράσινους.
Και είναι σαφές ότι αυτή η πολιτική μάχη προϋποθέτει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων.
Δυνάμεων που προφανώς δεν συμφωνούν σε όλα, αλλά μοιράζονται κάποιες κοινές αξίες, ένα κοινό όραμα μιας Ευρώπης η οποία πρέπει να αναδομηθεί στη βάση ιδρυτικών της αξιών όπως:
ο σεβασμός στη δημοκρατία, η προστασία της εργασίας, η καταπολέμηση της ακραίας φτώχειας και της ανεργίας, η προστασία και η διεύρυνση των πολιτικών, κοινωνικών δικαιωμάτων όλων των πολιτών, το καθήκον της άμεσης και ουσιαστικής απάντησης στα μεγάλα ερωτήματα που θέτει η κλιματική αλλαγή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το πλαίσιο λοιπόν της μάχης των επόμενων ευρωεκλογών, κρίσιμο για την Ευρώπη αλλά και για την Ελλάδα, είναι νομίζω ξεκάθαρο.
Και εδώ στην Ελλάδα πιστεύω βαθιά ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις η χώρα μας να αποτελεί ένα θετικό προοδευτικό αντιπαράδειγμα για όλη την Ευρώπη.
Μαζί ίσως με την Πορτογαλία και την Ισπανία.
Σε αυτή τη μάχη, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σταθεί με τόλμη και αποφασιστικότητα απέναντι στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς.
Και δεν πρέπει να σταθεί μόνος.
Αλλάνα σταθεί με αποφασιστικότητα στην προμετωπίδα ενός συλλογικού αγώνα τον οποίον θα δώσουμε μαζί με συλλογικότητες, πολίτες, πρωτοβουλίες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου που αντιλαμβάνονται ότι η χώρα σήμερα έχει μια ιστορική ευκαιρία κι ότι η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι.
Σας ζητώ λοιπόν, με βάση και την εισήγηση που έχετε στα χέρια σας, την εισήγηση της Πολιτικής Γραμματείας, και με βάση το κυρίαρχο διακύβευμα που θέτει αυτή η εισήγηση, κυρίαρχο διακύβευμα σήμερα τόσο στη Ευρώπη όσο και στη χώρα μας, σας ζητώ να απευθυνθούμε με τόλμη, να απευθύνουμε ένα κάλεσμα συμπαράταξης ενόψει των ευρωπαϊκών εκλογών, σε όλες τις δυνάμεις, τα κόμματα, τις συλλογικότητες, τις προσωπικότητες και τους πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί και συμμερίζονται τις δικές μας ανησυχίες για την Ευρώπη αλλά και για τον τόπο μας.
Τολμηρό κάλεσμα συμπόρευσης, συμπαράταξης και συνεργασίας.
Χωρίς ηγεμονισμούς , χωρίς αποκλεισμούς.
Για να βάλουμε φρένο στην άνοδο της ακροδεξιάς και της εθνικιστικής περιχαράκωσης
Για να παλέψουμε από κοινού για μια Ευρώπη περισσότερης δημοκρατίας και κοινωνικής προστασίας.
Για να αποτρέψουμε από κοινού την παλινόρθωση στη χώρα μας μιας δεξιάς ακραίας, βαθιά διεφθαρμένης και βαθιάεκδικητικής.
Και να δουλέψουμε, τέλος, χέρι-χέρι και για την Ελλάδα της επόμενης μέρας.
Την Ελλάδα της έμπνευσης και δημιουργίας Και κυρίως για το μέλλον αυτού του τόπου, για τις επόμενες γενιές.
Για τα παιδιά της Ελλάδας του 21ου αιώνα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια Ελλάδα που τους πλήγωσε.
Για το μέλλον του τόπου μας, να δώσουμε με τόλμη και αποφασιστικότητα αυτές τις μάχες, εγώ θα έλεγα ακόμα πιο δυναμικά, ακόμα πιο αποφασιστικά από όσο δώσαμε τις νικηφόρες μάχες του 2015.
Το 2018 ήταν η χρονιά που η Ελλάδα ξεμπέρδεψε από τα μνημόνια.
Το 2019 θα είναι η χρονιά που η Ελλάδα θα ξεμπερδέψει με το κακό της παρελθόν.
Η χρονιά που η Ελλάδα των λίγων θα πάρει τη θέση της στο περιθώριο, οριστικά. Για να θυμηθώ μια φράση από τα παλιά, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Θα είναι η χρονιά που η Ελλάδα των πολλών θα γράψει στην πρώτη σελίδα του βιβλίου της νέας εποχής τις λέξεις: Προοπτική, δικαιοσύνη, δημιουργία.
Μπορούμε, και πιστεύω ότι θα το πετύχουμε.
