Του Νίκου Φυλάγγελου
Η δημοσιοποίηση της σχετικής στρατηγικής Τσίπρα περί… μονομερούς ενέργειας έναντι των δανειστών (Θεσμοί δεν υπήρξαν ποτέ), για τα κόκκινα δάνεια και τις 120 δόσεις, φαντάζει ως το τελευταίο πολιτικό πόκερ του Πρωθυπουργού με τις Βρυξέλλες. Περιμένοντας να δει αν, η απέναντι πλευρά θα… κάνει πίσω την τελευταία στιγμή, και θα προκύψει ο συμβιβασμός που θα εξυπηρετήσει τους εκλογικούς σχεδιασμούς του.
Στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές του Μαϊου, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει… γυμνάσια ισορροπιών στις σχέσεις του με τις Βρυξέλλες. Ήταν λογικό και α αναμενόμενο. Ο Πρωθυπουργός θέλει να βγει από την κάλπη των ευρωεκλογών με τις μικρότερες δυνατές απώλειες, ώστε να σχεδιάσει στη συνέχεια με “καθαρό μυαλό”, την τελική σύγκρουσή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών του φθινοπώρου.
Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχει η παράμετρος… αποστασιοποίηση από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, για ένα ζήτημα που άπτεται κοινωνικών αναγκών και επιβίωσης των κακοποιημένων από την εθνική τραγωδία των Μνημονίων Ελλήνων.
Ακόμη κι αν το “κόλπο” δεν πιάσει, και δεν αυξηθεί το ποσοστό όσων ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, η ψήφος απογοήτευσης για τη στάση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών θα εκφραστεί σε άλλα, μικρότερα κόμματα και αντισυστημικούς συνασπισμούς.
Και στις δυο περιπτώσεις, υπηρετείται στο έπακρο η στρατηγική επιδίωξη Τσίπρα “να μην εισπράξει ο Μητσοτάκης”. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.
