Η ΦΩΦΗ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ
ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΑ ΝΈΑ
ΓΙΑ ΤΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ
Ήταν ο Γιώργος Γεννηματάς και ήταν ο πατέρας μου…
25 Απρίλη. Μια ημέρα που είναι χαραγμένη βαθιά μέσα μου, μια μέρα που με πονάει. Είναι η ημέρα που έχασα τον πατέρα μου. Γράφω αυτά τα λόγια στο γραφείο του, ανάμεσα στα βιβλία και τις φωτογραφίες του. Νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου, μαζί σας.
Περνά από το μυαλό μου ολόκληρη η ζωή. Η ζωή που ζήσαμε μαζί του, η ζωή που ο ίδιος δεν πρόλαβε να ζήσει.
Το ΠΑΣΟΚ και οι σύντροφοι, οι περιοδείες μαζί του, ακολουθώντας τον Ανδρέα, όταν ήμουν μικρό παιδί. Σε όλη την Ελλάδα -μαζί και εγώ- φιλοξενούμενοι από συντρόφους, στο τέλος της δεκαετίας του 70.
Τα χρόνια της ελπίδας και οι νίκες τη δεκαετία του ΄80. Ελπίδες που δεν διαψεύστηκαν, αντίθετα επιβεβαιώθηκαν για εκατομμύρια Έλληνες.
Η Αλλαγή, ο Ανδρέας , η Μελίνα και τόσοι άλλοι, η αγωνία να πετύχουν όλα όσα σχεδίαζαν. Η εθνική συμφιλίωση, η ισότητα, το ΕΣΥ, η μάχη για τους μικρομεσαίους και τους μη προνομιούχους, η αποκέντρωση, η παιδεία, η πολιτική , η ζωή μου όλη.
Ο πατέρας μου, η μητέρα μου η Κάκια, η αδερφή μου η Μαίρη, οι συμβουλές όταν ήμουν μαθήτρια , τα ξενύχτια μαζί του στα υπουργεία, ο γάμος μου. Οι πιο δύσκολες μέρες μαζί του στην αρρώστια. Μαζί με τις δύο θείες και τους φίλους που δεν έφυγαν ποτέ από κοντά του.
Τα παιδιά μου που δεν πρόλαβε να τα δει . Ευτυχώς είδε τα παιδιά της Μαίρης. Είναι κρίμα για την Αιμιλία, το Γιώργο και τη Κατερίνα που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τον παππού τους. Που ακούνε μόνο ιστορίες και καμαρώνουν.
Ήταν σπουδαίος άνθρωπος ο Γιώργος Γεννηματάς. Νοιαζόταν για τον άνθρωπο, για όποιον είχε ανάγκη , νοιαζόταν για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
Πόσο ανάγκη έχουμε και σήμερα από κάποιον να νοιαστεί …
Ήταν ο Γιώργος ο Γεννηματάς και ήταν ο πατέρας μου. Ο δικός μας άνθρωπος για την οικογένεια.
Ο Γιώργος Γεννηματάς όμως ο πολιτικός, ανήκει σε όλους τους Έλληνες. Πολλοί λένε ότι αν ζούσε , η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική σήμερα.
Το πιστεύω. Όπως το πιστεύουν και εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες. Τίμησε την πολιτική και αγαπήθηκε από τον λαό.
Πως θα μπορούσα όμως να τον περιγράψω σε όλα αυτά τα νέα παιδιά που ακούνε γι αυτόν αλλά δεν τον γνώρισαν;
Ξεκινώ από το τέλος, από τις σκέψεις που έκανε στο Memorial. «Όσα δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω, είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξουν πολλοί, με περισσότερες δυνάμεις από μένα που θα τα κάνουν πράξη.»
Ήταν ο πολιτικός που συνέδεε το όραμα με τον ρεαλισμό και την ανθρωπιά, ήταν ο πολιτικός που εργαζόταν σκληρά για να βρει λύσεις, ήταν ο πολιτικός που ποτέ δεν έλεγε δεν μπορώ, αλλά ακόμα και στα πιο δύσκολα έλεγε … «το παλεύω για να κάνω τη χαραμάδα, παράθυρο ελπίδας».
Ήταν ο πολιτικός που άφησε παρακαταθήκη για την ενότητα του Ελληνισμού « απαιτείται εθνική συνεννόηση στην κορυφή και εθνική ομοψυχία στη βάση».
Ήταν ο πολιτικός που έγινε σημείο αναφοράς ήθους και αξιοπιστίας.
Συμβολίζει τη φωτεινή πλευρά της πολιτικής.
Ήταν ο Γιώργος Γεννηματάς και ήταν ο πατέρας μου. Και είναι βαρύ το φορτίο να είσαι κόρη του Γεννηματά. Να βάλεις και εσύ μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες για το Έθνος και το λαό , το λιθαράκι σου.
Να μιλήσεις ξανά για την πολιτική με κέντρο τον άνθρωπο, για την πατρίδα, για την Ελλάδα δυνατή στην Ευρώπη, να σηκώσουμε ξανά το κεφάλι, να αγωνιστείς για τη νέα Αλλαγή, να παλέψεις να γυρίσουν πίσω τα παιδιά μας.
Τι θα έκανε σήμερα ο Γιώργος Γεννηματάς αν ζούσε;
Θα πάλευε. Αγώνας, αγώνας, αγώνας. Αυτό έλεγε, αυτό έκανε και μας δείχνει το δρόμο …
