Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η δύναμη και η υπεραξία της σιωπής αποτελούν διαχρονικά υποτιμημένα δεδομένα στο μωσαϊκό της ανάλυσης στιγμών και προτεραιοτήτων. Ίσως επειδή, εξίσου διαχρονικά αιφνιδιάζουν και εκπλήσσουν, σε βαθμό… σκανδαλισμού της δυνατότητας κάθε αμφισβητία τους, να παραδεχθεί την υστέρησή του.
Έτσι, αντί να διαγνώσει εγκαίρως και εις βάθος την προβληματική της συγκρότησης της σκέψης του, καταφεύγει σε πρόσκαιρες και επιφανειακές δικαιολογίες, με αποτέλεσμα, αντί να διορθώνεται, να παραμένει… συμπλεγματικός. Και εκ των πραγμάτων, να αδυνατεί να πιάσει το νήμα με τη ροή της συγκυρίας.
Η σιωπή είναι ενίοτε τόσο ηχηρή, ώστε κινητροδοτεί αντιδράσεις, σπασμωδικές και άγαρμπες, που φυσικά προκαλούν χαμόγελα στον πρωταγωνιστή ο οποίος επιλέγει να “ομιλεί” απευθείας στο μυαλό και την καρδιά του ακροατηρίου του. Χωρίς τον παραμορφωτικό φακό της ρητορικής.
Στην Ελλάδα της κρίσης, ο Κώστας Καραμανλής υπήρξε τα τελευταία πολλά χρόνια αποδέκτης τέτοιων συμπεριφορικών αντιδράσεων λόγω της συμπεριφοράς του. Ο πρώην πρωθυπουργός παραμένει η τελευταία εθνική σταθερά. Και υποσυνείδητα το αποδέχονται αυτό ακόμη και όσοι τον πολέμησαν, τον εξύβρισαν, τον υπονόμευσαν τα χρόνια που βρέθηκε στην εξουσία, για να τον οδηγήσουν στην πτώση, και την παράδοση των κλειδιών του Μεγάρου Μαξίμου στον τελευταίο των Παπανδρέου. Με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όλους αυτούς τους… χαριτωμένους, ο Κώστας Καραμανλής τους δέχτηκε σε συνάντηση τα προηγούμενα χρόνια. Αναγνωρίζοντας ότι, ο ίδιος παραμένει στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, και οι άλλοι προσπαθούν να διορθώσουν τη δική τους ηθική κακοφωνία. Όλοι, πλην ενός. Του ανθρώπου που κατέστρεψε το μέλλον του τόπου, απαλλοτρίωσε το πολιτικό σύστημα από κάθε άμυνα απέναντι στη διαφθορά και τη διαπλοκή, και εξελίχτηκε σε “αρχιερέα της παρακμής”.
Πρωταπριλία σήμερα, και θα μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι, ο Κώστας Σημίτης θα ζητήσει, έστω και καθυστερημένα, το ραντεβού της… συγχώρεσης από τον Κώστα Καραμανλή. Πιθανότατα βέβαια, δεν θα το κάνει. Θα ήταν άλλωστε… σαν ψέμα, ο άνθρωπος που διαμόρφωσε τις συνθήκες για την παρακμή, και άνοιξε το δρόμο για τη χρεοκοπία, να αναγνωρίσει τις ευθύνες του.
Παραμένει καταλληλότερος για εκείνους που.. έκανε πλουσιότερους. Και αφόρητα αντιπαθής και τοξικός για την (υπόλοιπη) ελληνική κοινωνία.
