Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 6 Απριλίου 2019
Το 2019 είναι το πιο… συνωστισμένο έτος εκλογών στην εποχή της βαθιάς κρίσης και της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων. Αυτό ήταν κάτι που το γνωρίζαμε εξαρχής. Αυτό που δεν γνωρίζαμε και σίγουρα δεν μπορούσε να προβλέψει εύκολα κανείς, ήταν ο συνωστισμός από… σωτήρες. Από εκείνους δηλαδή που, δεν διεκδικούν απλά την ψήφο μας, αλλά… να μας σώσουν. Σε κάθε επίπεδο κλίμακας της εξουσίας, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις βουλευτικές εκλογές.
Η φιλοδοξία του καθενός δεν είναι απαραιτήτως κατακριτέα. Τουναντίον, ειδικά σε εποχές πτώσης και παρακμής, σαν και αυτή στην οποία σεργιανίζουμε εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, είναι ευχάριστο και αισιόδοξο να βλέπεις ενεργούς πολίτες να επιλέγουν να εγκαταλείψουν την αποστασιοποίηση του καναπέ, και να επιδιώκουν να εμπλακούν στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Στην… αντανάκλαση στον καθρέφτη. Στο τι βλέπει ο καθένας στον εαυτό του, σε σχέση με αυτό που βλέπουν οι υπόλοιποι. Στο αν μπορεί ένας υποψήφιος, δημοτικός σύμβουλος, δήμαρχος, περιφερειάρχης, ευρωβουλευτής, βουλευτής… πρωθυπουργός να είναι «ο ελέφαντας στο δωμάτιο» για το αξίωμα το οποίο διεκδικεί. Ή, αντί για ελέφαντας είναι… τρομαγμένο σκιουράκι, που αναζητεί μια ασφαλή γωνιά για να κρυφτεί.
Στην εποχή των social media, βιώνουμε την απόλυτη παραπλάνηση του ετεροπροσδιορισμού. Σε αντίθεση με τη φυσική και αυθόρμητη ανάγκη της κοινωνίας για φρέσκα πρόσωπα, όχι τόσο ηλικιακά, αλλά σε ιδέες και περιορισμένη έκθεση στη δημόσια σφαίρα στο παρελθόν, οι σημερινοί υποψήφιοι αντιγράφουν τις πιο στρεβλωτικές συμπεριφορές και τακτικές τοξικών και φθαρμένων εκπροσώπων του χθες.
Προσπαθούν να μοιάσουν σε εκείνους που παραμέρισαν η ζωή, η Ιστορία και η κοινωνία. Προσπαθούν να πείσουν ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Πρακτικό αποτέλεσμα; Η χλεύη και η διολίσθηση στην αμετροέπεια της αναξιοπρέπειας. Με φυσική συνέπεια, να ενισχύεται η αυθόρμητη παρόρμηση μιας κοινωνίας κανιβαλισμένης από τα Μνημόνια, να απαξιώσει και να αποστραφεί το πολιτικό σύστημα.
Λιγότερο φως, την ώρα που το σκοτάδι έμοιαζε έτοιμο να παραχωρήσει τη σκυτάλη…
