Του Νίκου Φυλάγγελου
Στην εποχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, η δημοσιογραφία έζησε τον πρώτο και… fast track “θάνατό” της. Σήμερα, στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊού, ο “θάνατος” είναι… αργός και σε δόσεις.
Στα χρόνια των Μνημονίων, εκτός από τη Δικαιοσύνη που… το τερμάτισε, τα ΜΜΕ ξέπεσαν σε εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο αξιοπιστίας απέναντι σε μια κοινωνία που δεινοπαθούσε. Και μάλιστα, σε μια εποχή κατά την οποία, ειδικά στην τηλεόραση μπορούσε κανείς να κοντοσταθεί σε δημοσιογράφους με ειδικό βάρος.
Σήμερα, η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη. Κανάλια εκ των προτέρων απαξιωμένα, αν σταθεί κανείς στο γεγονός ότι δελτία ειδήσεων και ειδησεογραφικές εκπομπές συγκινούν σήμερα σχεδόν τους μισούς τηλεθεατές σε σχέση με το ξεκίνημα της προηγούμενης δεκαετίας.
Δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ και παρουσιαστές, είτε με ανεπαρκείς γενικές γνώσεις, είτε παραδομένοι στην εφήμερη πλάνη της… αποθέωσης στα social media από υπαρκτούς και… μη “φίλους”. Δεν ήθελε και πολύ λοιπόν το “υψωμένο δάχτυλο” προς την ελληνική κοινωνία για την ανάγκη της εθνικής καραντίνας, να παραμείνει τεντωμένο περισσότερο από όσο χρειαζόταν.
Περισσότερο από όσο αντέχει η ψυχολογία του Έλληνα. Η κοινωνία έγινε σύμμαχος του Κυριάκου Μητσοτάκη και των ειδικών στη μάχη για την ανάσχεση της επιδημίας του κορονοϊού. Τα περισσότερα κανάλια έχασαν τη μάχη της σοβαρότητας. Και περιορίστηκαν σε ρόλο… χωροφύλακα. Το… αυτογκόλ μπήκε. Ο λογαριασμός έρχεται, με περαιτέρω πτώση τηλεθέασης και αξιοπιστίας.
