Του Μάνου Οικονομίδη
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, οι καμπάνιες των υποψηφίων αναζητούν ένα tipping point, για να “ντύσουν” γύρω του τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας τους, και να φέρουν στην κάλπη επαρκή αριθμό ψηφοφόρων για να… κάνουν τη δουλειά τους.
Το 2016, η “ξεχασμένη κοινωνία”, την οποία εμπνεύστηκε η Κέλιαν Κόνγουεϊ, πείστηκε να σηκωθεί από τον καναπέ σε Πολιτείες-κλειδιά, όπως το Μίσιγκαν και το Ουισκόνσιν, και να φτάσει μέχρι την κάλπη, πρωτίστως για να… ταπεινώσει την “τοξική” Χίλαρι Κλίντον, και δευτερευόντως για να στηρίξει τον Ντόναλντ Τραμπ.
Λιγότερο από 100 μέρες πριν από τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 2020, η προοπτική εκλογής της πρώτης Αφρο-Αμερικανής Αντιπροέδρου, που μετά… θα γίνει Πρόεδρος, στο πρόσωπο της Κάμαλα Χάρις, δείχνει να “κλειδώνει” την κοινωνική τάση για αλλαγή ενοίκου στον Λευκό Οίκο, μετά από μόλις μια θητεία Τραμπ.
Η ιστορική εμπειρία μας έχει διδάξει ότι καμία εκλογική αναμέτρηση δεν είναι χαμένη, αν δεν… αυτοπαγιδευτεί στα αδιέξοδά του ο ένας από τους διεκδικητές της εξουσίας. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το επώδυνο σημείο.
Λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, δεν μπορεί να διοργανώσει μαζικές προεκλογικές συγκεντρώσεις, ώστε να “ξυπνήσει” μέρος της κοινωνικής βάσης που τον στήριξε πριν από τέσσερα χρόνια, και να δημιουργήσει κλίμα μέσω των social media.
Ο διχαστικός λόγος του ξεπέρασε… κόκκινες γραμμές, και ακόμη και ο νωχελικός Τζο Μπάιντεν φαντάζει ως ο “θεραπευτής” που έχει ανάγκη η σημερινή Αμερική για να γιατρέψει τις πληγές της.
Κυρίως και πάνω από όλα όμως, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν δείχνει διατεθειμένος να κάνει το… αδιανόητο για την ψυχολογία και τον χαρακτήρα του. Να παραδεχθεί τα λάθη του, να ζητήσει συγγνώμη και έτσι να επιχειρήσει την ανάκαμψη.
Όσο δεν μπορεί να κάνει αυτό το μεγάλο βήμα μέσα του, οι εκλογές θα φαντάζουν… τελειωμένες. Το εκρηκτικό ταπεραμέντο του ωστόσο, μπορεί για ακόμη μια φορά να αιφνιδιάσει την συστημική Ουάσινγκτον.
