Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, παρέστη στην τελετή ονοματοδοσίας της οδού «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης» στα Χανιά. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, απηύθυνε τον εξής χαιρετισμό:
Κύριε Δήμαρχε, φίλες και φίλοι,
πριν από ακριβώς 100 χρόνια, λίγο πιο κάτω από εδώ, από την ιστορική Γαλαρία, γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Όλοι μας, εγώ, οι αδερφές μου, η θεία μου η Αρτεμισία, η Σάκη, όλοι αυτοί που τον αγάπησαν ελπίζαμε και κάναμε σχέδια ότι θα ήταν κοντά μας τη σημερινή ημέρα για να γιορτάσει τα εκατοστά του γενέθλια. Εξάλλου, μας είχε πείσει ο ίδιος με τη διαδρομή του και με την δυνατότητα που είχε να αψηφά τον χρόνο ότι ίσως και να τα κατάφερνε.
Δεν είναι μαζί μας σήμερα, αλλά είμαστε βαθιά υποχρεωμένοι -και εγώ και η οικογένεια μου- στον δήμο, το δημοτικό συμβούλιο για αυτή την πολύ μεγάλη τιμή, να δώσετε στη Λεωφόρο Ακρωτηρίου το όνομα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Πιστεύω ότι αυτό θα ήθελε και ο ίδιος, όπως τον ξέρετε καλά, γιατί βλέπω σήμερα ανάμεσα μας πολλούς παλιούς και καλούς φίλους του. Ήταν ένας άνθρωπος σεμνός, δεν αναζητούσε την αναγνώριση. Του αρκούσε μια καλή κουβέντα των φίλων του κάθε φορά που κατέβαινε στα Χανιά και συναντούσε τους παλιούς συναγωνιστές του. Αυτή, όμως, η αναγνώριση θα τον ικανοποιούσε ιδιαίτερα, διότι εδώ ήταν η γειτονιά του, εδώ πήγαινε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου για να εκκλησιαστεί. Από εδώ ξεκίνησε την πολυτάραχη πολιτική του διαδρομή η οποία τον οδήγησε από την κρητική αντίσταση στον θώκο της πρωθυπουργίας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με τον τρόπο του, ήταν ο ίδιος ένας δρόμος. Και δρόμος σημαίνει να πατάς καλά στο έδαφος. Να είσαι γειωμένος στην πραγματικότητα, να είσαι ρεαλιστής, να λες την αλήθεια. Δρόμος σημαίνει ότι πρέπει να απολαμβάνεις τις κατηφόρες αλλά να αντέχεις και στις ανηφόρες. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέρασε από πάρα πολλές ανηφόρες της ζωής. Από την εποχή που -μικρός, 25 χρονών- καταδικασμένος σε θάνατο, στις φυλακές της Αγιάς, έπρεπε να σηκώνεται κάθε μέρα και να ντύνεται μήπως τυχόν έρθει η ώρα του να τον εκτελέσουν και άκουγε τους πυροβολισμούς επειδή είχαν εκτελέσει κάποιον συναγωνιστή του στην αντίσταση. Ήταν αγωνιστής στα χρόνια της αντίστασης, ήταν αγωνιστής, όταν κόντρα σε πολύ μεγάλες δυσκολίες και όταν πολλοί είχα προδιαγράψει το πολιτικό του τέλος, εδώ στα Χανιά το 1977, στηριζόμενος σε πολλούς καλούς φίλους, έκανε την δική του μεγάλη πολιτική ανάσταση.
Ο δρόμος, όμως, σημαίνει να μπορείς κυρίως να φτάνεις στον προορισμό σου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφτασε στον προορισμό του. Όχι μόνο στον τελικό στόχο τον οποίο είχε θέσει, να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος. Αλλά έφτασε, κυρίως, στον προορισμό της μεγάλης, της σχεδόν καθολικής αναγνώρισης του έργου του από φίλους αλλά και από πολιτικούς αντιπάλους. Και αυτή ήταν ίσως και η μεγαλύτερη χαρά την οποία ο ίδιος έπαιρνε, ειδικά στα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Σκέφτομαι πόσο επίκαιρη είναι σήμερα η δική του ξεχωριστή πολιτική παρακαταθήκη. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε ένας άνθρωπος βαθιά δημοκράτης. Γνώριζε πολύ καλά, όμως, ότι το δέντρο της Δημοκρατίας πρέπει να ποτίζεται συνεχώς και ότι το μίσος, ο λαϊκισμός, η μισαλλοδοξία, ο διχασμός, είναι χαρακτηριστικά της φυλής μας τα οποία μας συνοδεύουν, δυστυχώς, διαρκώς στην ιστορική μας διαδρομή και πρέπει να πολεμιούνται. Πρέπει να πολεμιούνται όχι με τα ίδια όπλα, αλλά με τη λογική, την πειθώ και με τα επιχειρήματα.
Αυτό έκανε πράξη και στην κοινοβουλευτική του διαδρομή, διότι υπήρξε ο μεγαλύτερος -κατά την άποψή μου- κοινοβουλευτικός άνδρας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί αγαπούσε ο ίδιος τη Βουλή. Γιατί αγαπούσε τα επιχειρήματα, ήθελε να πείθει τους αντιπάλους του με τη δύναμη της λογικής του. Αλλά ήταν ανοιχτός στο να πειστεί και ο ίδιος από τα επιχειρήματα της άλλης μεριάς όταν ήταν πιο ισχυρά. Αυτή η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρη παρά ποτέ.
Ήταν ο πατέρας μας, ένας άνθρωπος που μπορούσε να βλέπει μακριά, ένας άνθρωπος μπροστά από την εποχή του. Ένας άνθρωπος που αναγνώρισε σημαντικές προκλήσεις πριν ενδεχομένως πολλοί άλλοι τις αντιληφθούν. Σήμερα είχαμε τη μεγάλη χαρά, στον κήπο του σπιτιού μας, να φυτέψουμε στην μνήμη του μια αμπελιτσιά. Το μοναδικό ενδημικό δέντρο της Κρήτης. Το κάναμε ως ελάχιστη αναγνώριση σε έναν άνθρωπο που έβαλε την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος του νησιού μας σε πρώτη προτεραιότητα. Αναγνώρισε τις μεγάλες προκλήσεις της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, πριν αυτές αναγνωριστούν από τους πολλούς. Αλλά έτσι ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έβλεπε πολύ μακριά και ήταν μπροστά από την εποχή του. Τον τιμούμε σήμερα σε αυτήν την σεμνή τελετή με τον τρόπο που του αξίζει και όπως θα το ήθελε. Με καλούς φίλους που τον συνόδευσαν στα δύσκολα χρόνια της πολυτάραχης πολιτικής του διαδρομής. Και αυτή η ονοματοδοσία θα είναι μια ευκαιρία και για τις νεότερες γενιές να αναζητήσουν και να μάθουν για το έργο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και να γνωρίσουν, με αυτόν τον τρόπο, έναν φλογερό πατριώτη, έναν υπερασπιστή της Δημοκρατίας, αλλά πάνω από όλα, έναν αθεράπευτα Κρητικό. Έναν άνθρωπο που αγάπησε με πάθος τον τόπο του, έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε ποτέ να διανοηθεί τη ζωή του μακριά από την Κρήτη.
Σε εμάς λοιπόν, στις επόμενες γενιές, εναπόκειται να ενστερνιστούμε αυτά τα μαθήματα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τον δρόμο τον οποίο χάραξε. Να τον κάνουμε λεωφόρο, όχι μόνο για εμάς, για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας. Θα είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τη σημαντική ιστορική του παρακαταθήκη.
