Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2020
Η σχετική κοινωνιολογική προτροπή, είναι αφόρητα παρακινδυνευμένη, ίσως γιατί προϋποθέτει ως αφετηρία διαδρομής μια προχωρημένη αυτοπεποίθηση, με διαπιστωτικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Όχι δηλαδή… στο μυαλό μας, αλλά στη ζώσα πραγματικότητα.
Αν αγαπάς κάτι πολύ, άφησε το να φύγει μακριά. Αν επιστρέψει, θα είναι δικό σου για πάντα. Αν δεν επιστρέψει, δεν ήταν ποτέ δικό σου. Τοποθετήστε στο παραπάνω κάδρο στιγμές και σκέψεις ρομαντισμού από τη ζωή σας, και αντικαταστήστε τις με τη σχέση ανάμεσα στα ΜΜΕ και την κοινωνία. Τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, πιο συγκεκριμένα.
Η τηλεόραση έχει διανύσει μια μακρά διαδρομή καθεστωτικής επιρροής στον δημόσιο βίο και στη διαμόρφωση κοινωνικών συνειδήσεων, ή έστω επιλογής αφηγημάτων. Στα χρόνια της θυελλώδους επέλασης των social media βέβαια, το σχετικό σενάριο διαφοροποιήθηκε, όχι όμως σε ικανοποιητικά εκκωφαντικό βαθμό, ώστε να αναγκάσει τα τηλεοπτικά ΜΜΕ να αναζητήσουν μια διαφορετική, λιγότερο τοξική και περισσότερο συμβατή με τις κοινωνικές ανάγκες και προτεραιότητες, ταυτότητα.
Στη χώρα μας πολύ περισσότερο, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ εξελίχτηκαν σε μέρος του προβλήματος κατά την περίοδο της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, με τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και τη συρρίκνωση της εθνικής αυτοδιάθεσης της πατρίδας μας. Οι ενημερωτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων υπέστησαν σοκαριστική συρρίκνωση ακροατηρίου και κυρίως παρέμβασης, χωρίς ωστόσο να κατανοήσουν το μάθημα και να αλλάξουν.
Το «δεύτερο ημίχρονο» της αναμέτρησης κοινωνίας-τηλεοπτικών ΜΜΕ, το ζούμε στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊού. Η εμμονική ανάδειξη εικόνων τρόμου, η μονοθεματική ατζέντα των ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών και το υψωμένο δάχτυλο «συστημικών», πολυφορεμένων και τοξικών εκπροσώπων των τηλεοπτικών ΜΜΕ ή και νεώτερων, με ασυγχώρητη έλλειψη αίσθησης του μέτρου και της αξιοπρέπειας, οδήγησαν και πάλι τους πολίτες να… κλείνουν την τηλεόραση.
Το συμπέρασμα είναι αυταπόδεικτο από τη ραγδαία πτώση στην τηλεθέαση του ενημερωτικού τομέα των καναλιών, από το αυθόρμητο… ανάθεμα στα social media, και από τους… σχεδόν πανηγυρισμούς που συνόδευσαν την απεργιακή κινητοποίηση των προηγούμενων ημερών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μην προβληθούν δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές.
Αυτή η δραματική απαξίωση, θα έπρεπε να απασχολήσει τις ηγεσίες των τηλεοπτικών σταθμών, καθώς η πρόγνωση εξέλιξης της εξίσωσης μοιάζει περίπου αυτονόητη. Ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση και απαξίωση του τηλεοπτικού προϊόντος, ενώπιον της κρίσης της κοινωνίας.
Για να ξαναπιάσουμε το νήμα με τον… ρομαντισμό του προλόγου, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ άφησαν τους πολίτες να φύγουν και εκείνοι… δεν επέστρεψαν ποτέ. Η διαπίστωση τρομάζει…
