Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρισκόταν τη Δευτέρα το πρωί έξω από το δημοτικό σχολείο της περιοχής μου, θα θύμωνε και θα ανησυχούσε πολύ.
Και τα δύο συναισθήματα θα είχαν κοινές αφορμές:
α. Τους γονείς. Οχι όλους, αλλά σίγουρα τους μισούς, ίσως και παραπάνω.
β. Το υπουργείο Παιδείας και τη Νίκη Κεραμέως προσωπικά.
Με τη σειρά…
Οι οδηγίες, αναρτημένες φυσικά και ψηφιακά (στον ιστότοπο του σχολείου) από μέρες, ήταν σαφείς: Οι γονείς έπρεπε να παραμείνουν στον εξωτερικό χώρο του κτιρίου, σε απόσταση μεταξύ τους και υποχρεωτικά να φοράνε μάσκα. Οι περισσότεροι, όχι μόνο δεν φορούσαν μάσκα, αλλά σχημάτισαν πηγαδάκια, και όλοι μαζί ένα «μπούγιο» μπροστά από την είσοδο. Γιατί αν δεν δώσει πρώτος ο γονιός στο (μικρό) παιδί του το παράδειγμα για να γίνει ένας ανεύθυνος και επιπόλαιος πολίτης, ποιος θα το δώσει;
Υπήρχαν βεβαίως και γονείς που δεν έβγαλαν καθόλου τη μάσκα και παρέμεναν σε μια κάποια απόσταση. Ας πούμε ότι ήταν οι μισοί. Και να σκεφτείτε ότι δεν έχουμε πολλούς «ψεκασμένους» ή «ξεχασμένους» στην περιοχή – ή έτσι νομίζω… Μασκοφόροι και μη, πάντως, ένα όνομα είχαν στο στόμα τους: «Κεραμέως». Οχι για καλό. Βλέπετε, η κυβέρνηση, διά του υπουργείου Παιδείας, άλλαξε εν μέσω πανδημίας τον νόμο που προέβλεπε μέγιστο 22 μαθητών ανά τμήμα. Τους έκανε 25. Τα δικά μας παιδιά έως και τον Ιούνιο 2020 έκαναν μάθημα σε τμήματα των 12-15 μαθητών, απολαμβάνοντας τα ίδια (όπως και οι εκπαιδευτικοί) όλα τα οφέλη από αυτό. Φέτος θα είναι 24 και 25 παιδάκια στην τάξη. «Φέτος, που οι μαθητές θα έπρεπε να αραιώσουν λόγω κορονοϊού, εμείς θα τους στριμώξουμε», έλεγε και κουνούσε το κεφάλι της μια κυρία από το «μέτωπο της λογικής» (φορούσε μάσκα δηλαδή), και μαζί της συμφωνούσαν όλοι – πρώτοι και καλύτεροι οι αμάσκωτοι…
Μέσα στο σχολείο, πάντως, όλα φαίνονταν υποδειγματικά. Το περιμέναμε, γνωρίζοντας χρόνια τώρα την ποιότητα των εκπαιδευτικών και του συγκεκριμένου οργανισμού, αλλά είναι καλό (και δίκαιο) να σημειωθεί. Στην είσοδο, δύο δασκάλες μοίραζαν από μία (1) μάσκα σε κάθε παιδάκι, μαζί με τη συμβουλή προς τα μικρότερα: «Γυρίστε το λάστιχο δύο φορές στο αυτάκι σας, να μη σας πέφτει…». Οne size η μάσκα, δηλαδή. #Παγουρινο δεν πήραμε την πρώτη μέρα, αλλά εντάξει, αυτό ήταν το λιγότερο: ούτε βιβλία μοιράστηκαν, «φέρτε αύριο τσάντες και τετράδια, θα πάρετε βιβλία και θα γίνει κανονικά μάθημα», υποσχέθηκε η διευθύντρια, ενώ πληροφορηθήκαμε ότι, ως είθισται, «ακόμη δεν έχουν έρθει όλοι οι δάσκαλοι».
Αυτό το τελευταίο πρέπει να αποτελεί κάποιο είδος «τυχερού» για το υπουργείο Παιδείας (και ας μην του «βγαίνει»). Πώς να εξηγηθεί ότι ενώ είναι «αιώνες» γνωστό ότι τα σχολεία θα ανοίξουν τη δεύτερη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου (φέτος μάλιστα ήταν να ανοίξουν την πρώτη), βιβλία και δάσκαλοι/καθηγητές φτάνουν πάντα με καθυστέρηση; Γιατί η πρώτη μέρα στο σχολείο να μην είναι μια ημέρα κανονική; Με το κουδούνι στις 8.15 μ.μ., με το πρόγραμμα έτοιμο και τους εκπαιδευτικούς παρόντες και παρούσες να το υποστηρίξουν;
Ποιος έχει βγάλει το συμπέρασμα ότι αν μια φορά γίνει αυτό, που έπρεπε να είναι αυτονόητο, θα γκρεμιστεί ο φούρνος της γειτονιάς; Και πόσο δύσκολο είναι πια εν έτει 2020 να γίνει εγκαίρως ο προγραμματισμός, να σταλούν εγκαίρως οι αποσπάσεις, να φτάσουν εγκαίρως άνθρωποι και υλικό στα σχολεία, ώστε να μη χάνονται μέρες και ώρες; Κάτι που ειδικά φέτος θα είχε ξεχωριστή αξία, μετά το χαμένο περσινό τρίμηνο και την περιπέτεια της «τηλεκπαίδευσης»…
Και μέσα στις 5-6 αυτές ώρες της πρώτης ημέρας, να έχει χρόνο να περάσει και ο παπάς, να κάνει τον αγιασμό με την ησυχία του, μην τρέχει ο άνθρωπος με την ψυχή στο στόμα από σχολείο σε σχολείο για να προλάβει να τελειώσει νωρίς… Ο δικός μας, πάντως, για άλλη αιτία είχε χθες τα νεύρα του: «Είναι ντροπή, εν έτει 2020, να μην υπάρχει στο σχολείο μικρόφωνο και ηχεία, για να ακούσουν όλα τα παιδιά τον Λόγο του Θεού! Είναι ντροπή!».
Δεν πειράζει, πάτερ. Ούτως ή άλλως την ακούμε τη φωνή σου κάθε πρωί από τα μεγάφωνα του Ιερού Ναού — και ας απέχουμε περισσότερα από 500 μέτρα στην ευθεία. Αλλωστε, μόνο στον Θεό ελπίζουμε πια για να σωθούμε από αυτό που έρχεται…
