Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
“Δεν ξέρω τι μου έχει συμβεί αυτές τις ημέρες. Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου”. Το ακούω όλο και περισσότερο τελευταία από άτομα του κύκλου μου – προσωπικού και επαγγελματικού – που μόνο μικρός δεν είναι…
Φίλοι που δηλώνουν “πτώματα”, συνεργάτες οι οποίοι ανοίγονται όταν κλείνουν τα “παράθυρα” της τηλεδιάσκεψης και εκμυστηρεύονται πως “ούτε το σώμα μου ούτε το μυαλό μου λειτουργούν”, κάποιοι που φωνάζουν από μακριά ότι “σκυλοβαριούνται” να κάνουν και τα απολύτως αναγκαία της καθημερινότητας, ώσπου ήρθε μια Παρασκευή που και ο ίδιος κατάλαβα τι εννοούν: Να μη θέλεις να κάνεις τίποτα, να αποφεύγεις ακόμη και να ενοχλείσαι από όσα και όσους επιχειρούν να ταράξουν την “ανυπαρξία” σου. Και δεν “έφταιγε” η μέρα – την επόμενη, το Σάββατο, ήμουν “μια χαρά”. Ήμουν όντως όμως;…
Ατομα με πλήθος από υποχρεώσεις στο σπίτι και έξω από αυτό. Επαγγελματίες που τους γνωρίζεις χρόνια και δεν θυμάσαι να έχουν “ησυχάσει” μισή μέρα. Φίλοι που “έβγαλαν” την καραντίνα απνευστί (ή έτσι νόμιζαν), τηρώντας ευλαβικά το πρόγραμμά τους. Και, τι ειρωνεία, φίλοι που ορκίζονταν έως πριν από λίγο καιρό στο περίφημο (ή περιβόητο) social distancing…
Ολοι αυτοί, όλοι εμείς κάποια στιγμή, ή και περισσότερες, αισθανθήκαμε ότι “αδειάσαμε”. Κατάλοιπα της καραντίνας; Πνευματική και σωματική κούραση, που βγαίνει λίγο πριν από τον Αύγουστο; (έναν χρόνο, άλλωστε, έχουμε να “καθίσουμε” εθελοντικά και στην καραντίνα η κούραση ήταν, για πολλούς, διπλή). Η Χαμένη Ανοιξη του 2020; Οι ημέρες (μήνες μάλλον) της μαρμότας; Το “ξενέρωτο” παρόν και το αβέβαιο, φοβιστικό μέλλον; Ολα μαζί; Τι να φταίει; Τι δεν φταίει, μάλλον…
“Αρνείσαι να ακούσεις το καμπανάκι”, λέει ο κολλητός μου, που “ψάχνεται” πολύ με τα ψυχολογικά (του ίδιου και της κοινωνίας…). Ποιο καμπανάκι; “Αυτό που χτυπάει και μας λέει ότι πρέπει να φύγουμε από όλο αυτό”. Το ποιο; “Από εδώ, από την πόλη, από το αφύσικο που ζούμε”. Και πού να πάμε; “Να πάμε εκεί που θέλουμε! Σήμερα δεν ξέρουμε που πάμε”. Μπορεί να έχει δίκιο. Θα δείξει.
Ας μιλήσουν όμως και οι ειδικοί, που τόσο πια εμπιστευόμαστε. Ας αναλάβουν δράση οι επιστήμονες. Αν όντως είναι κάτι που παίρνει διαστάσεις στην κοινωνία, θα το έχουν λογικά εντοπίσει. Ας το πουν καθαρά. Ας βρεθεί και ένας “Τσιόδρας” που θα μας συμβουλεύει σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση, να “μιλάει” στις ψυχές μας όπως ο αυθεντικός (ΟΚ, δύσκολη αποστολή)…
Θα τον ακούσουμε, θα αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και -ας ελπίσουμε- θα το καταπολεμήσουμε (του καιρού και των φαρμακευτικών βοηθούντων) και θα λυτρωθούμε. Εκτός αν, στο μεταξύ, το βαρεθούμε και αυτό…
Δεν είναι πλάκα. Δεν είναι καθόλου αστείο να έχουμε νικήσει την COVID-19 και να μας γονατίσει (άτομα, οικογένειες, κοινωνία, οικονομία) μια πανδημία κατάθλιψης, απότοκος των μέτρων που μας έχουν σώσει από τον κορονοϊό…
Ο Τραμπ λέει ότι θα κόψει τη χρηματοδότηση στα σχολεία που δεν θα ανοίξουν τον Σεπτέμβριο. Ναι, έτσι όπως πάει θα τη χρειαστεί για ορφανοτροφεία.
