Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Υπάρχει ένας αριθμός που αυξάνεται καθημερινά πιο γρήγορα από τα κρούσματα του κορονοϊού. Και σίγουρα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό που ανακοινώνει ο ΕΟΔΥ. Ακόμη και από το 1.547 της Τετάρτης.
Είναι ο αριθμός όσων αναμένουν τις επίσημες ανακοινώσεις για να ξιφουλκήσουν εναντίον των ανθρώπων που βρίσκονται θετικοί στον κορονοϊό. «Επιπόλαιοι», «ανεύθυνοι», «ανόητοι», «αδιάφοροι», «εγκληματίες» είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς, που συνοδεύουν τις αντιδράσεις, οι οποίες βεβαίως έχουν ένταση ανάλογη προς τον αριθμό των κρουσμάτων. Και όταν οι βολές δεν είναι ευθείες, είναι έμμεσες.
Δεν είναι οι άνθρωποι «ανεύθυνοι» και «εγκληματίες», είναι οι συμπεριφορές τους «ανόητες» και «εγκληματικές». Τους συναντάς στον δρόμο και στα καφενεία, τους διαβάζεις στα social media, τους ακούς στο ραδιόφωνο, τους βλέπεις στην τηλεόραση, είναι χιλιάδες και παντού όσοι κατακεραυνώνουν τα θύματα της πανδημίας, χρεώνοντάς τα συλλήβδην την ευθύνη για το ότι κόλλησαν (!) και συνέβαλαν στη διασπορά του ιού.
Είναι τόσοι, όσοι και οι αρνητές του κορονοϊού, της μάσκας, της πραγματικότητας. Από πουθενά, βεβαίως, δεν προκύπτει ότι όλοι όσοι εκδηλώνουν την Covid-19 ή φέρουν τον ιό χωρίς να εκδηλώνουν συμπτώματα, το έπαθαν από επιπολαιότητα, χαλάρωση ή αδιαφορία. Βεβαίως, θα υπάρχουν ανάμεσά τους και άτομα που «πληρώνουν» τέτοιες συμπεριφορές. Πιθανόν να βρίσκονται και αρνητές της πανδημίας.
Σίγουρα όμως υπάρχουν και άνθρωποι άτυχοι, άνθρωποι που λόγω εργασίας ή αποστολής βρέθηκαν εκτεθειμένοι, άνθρωποι που κάνουν ό,τι κάνουμε και όσοι δεν έχουμε (ακόμη;) «κολλήσει» – ανάμεσά τους βεβαίως και οι δημόσιοι κατήγοροί τους. Οπως –τι έκπληξη!– υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν κολλήσει, παρότι αντιμετωπίζουν την κατάσταση χαλαρά, ανεύθυνα, εγκληματικά αδιάφορα, δεν φοράνε μάσκα, δεν πλένουν τα χέρια τους, δεν τηρούν τις αποστάσεις.
Υποθέτω δεν είναι ωραίο να φέρεις τον ιό, να εκδηλώνεις την ασθένεια, να αγωνιάς ή και να υποφέρεις, και να έχεις εκεί έξω (πόσο μάλλον στο timeline σου) «υγιείς» να σκούζουν εις βάρος όσων καθημερινά διαμορφώνουν τον αριθμό που ανακοινώνει η κυβέρνηση. Δεν είναι ωραίο, δεν είναι δίκαιο (τι θα ήταν δίκαιο, αλήθεια, σε μια πανδημία;), δεν είναι σωστό. Σίγουρα, πάντως, δεν συνεισφέρει το παραμικρό σε ό,τι μπορεί να γίνει το πλέον αποτελεσματικό όπλο της κοινωνίας απέναντι στην πανδημία, πριν από το εμβόλιο: στην ενότητα. Στην ομόνοια. Στην επικράτηση της λογικής. Ο,τι δηλαδή (μαζί με τον φόβο), μας κράτησε πειθαρχημένους και ασφαλείς στο διάστημα της καραντίνας.
Με τον ρυθμό που η πανδημία εκδηλώνεται, δεν αποκλείεται σε λίγους μήνες η «μισή» Ελλάδα να έχει κολλήσει τον κορονοϊό. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι την άλλη «μισή» να βρίσκεται στα κάγκελα εναντίον της. Δεν θα είναι, βέβαια, η πρώτη φορά, αλλά μπορεί να γίνει μία από τις τελευταίες.
