Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το φαινόμενο δεν έχει μονάχα ελληνική διάσταση. Καταγράφεται τα τελευταία χρόνια, με ένταση και πείσμα, σε διεθνές επίπεδο. Σε αντίθεση με τη φυσική τάση της προόδου, να εξελίσσονται οι κοινωνίες και οι άνθρωποι, οι πολιτικές ηγεσίες μοιάζουν να απογοητεύουν διαρκώς τους πολίτες που καλούνται να εκφράσουν.
Αυτή η απουσία ηγεσίας σε διεθνές επίπεδο άλλωστε, με πολιτικούς από το κάτω ράφι, με συρρικνωμένες ικανότητες και ασυγχώρητη απουσία οράματος για το παρόν και το μέλλον, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την κρίση μελαγχολίας και ηθικών προτεραιοτήτων, που βασανίζει κράτη και κοινωνίες τα τελευταία χρόνια.
Προχωρήστε στη σχετική άσκηση… θάρρους με τον εαυτό σας, με αφορμή την ηθική βαρβαρότητα μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, από τον Ταγίπ Ερντογάν. Θα είχε συμβεί κάτι τέτοιο, στην περίοδο της πολιτικής ηγεμονίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου; Πώς θα αντιδρούσαν οι δυο μεγάλοι ηγέτες;
Θα ζούσαμε τέτοια παρακμή; Οι θλιβερές διαπιστώσεις προφανείς…
