Του Νίκου Φυλάγγελου
Τα διεθνή ήταν πάντα δύσκολη γειτονιά. Άντε να βρεις αναλυτές, μελετητές, προσεκτικούς και συνεπείς αναγνώστες, αντί για… μεταφραστές και περιστασιακούς παρατηρητές των εξελίξεων. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Δεν βρίσκεις.
Πάρτε για παράδειγμα την παρέλαση από τη δημόσια σφαίρα, πολιτικών, διεθνολόγων και δημοσιογράφων, που παπαγαλίζουν μονότονα το… παραμύθι (χωρίς δράκο) της “‘εύνοιας” του Ταγίπ Ερντογάν από τον Ντόναλντ Τραμπ. Με την υπονοούμενη προσδοκία ότι, με τον Τζο Μπάιντεν στο Οβάλ Γραφείο, ο Τούρκος Πρόεδρος θα βρεθεί σε δυσμένεια. Επομένως, θα… ευεργετηθεί η Ελλάδα.
Πέραν της χαριτωμένης συμπάθειας προς όλους αυτούς τους πλανημένους, που καλλιεργούν πάλι προσδοκίες στην ελληνική κοινωνία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τις εντυπώσεις από την τραγική διάψευσή τους, ας σταθούμε σε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα δεδομένα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν… επιχειρηματικοί συνεργάτες. Κάτι που τους επέτρεπε να είναι κοντά ή… μακριά, ανάλογα με το εποχικό συμφέρον αμφοτέρων. Είναι δε τουλάχιστον κωμικό να προσπερνάει κανείς τις βαθιές και συμπαγές δομές του “βαθέως κράτους” των ΗΠΑ, θεωρώντας ότι η Αμερική είναι μια χώρα… Μαυριτανία, όπου κάποιος Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να τροποποιήσει δραματικά την εξωτερική πολιτική, χωρίς την έγκριση, ανοχή, συναίνεση του “συστήματος”.
Ξεχνούν επίσης οι… διακινητές του παραμυθιού, ότι η διακυβέρνηση Τραμπ ήταν εκείνη που “έπνιξε” την οικονομία της Τουρκίας, με αφορμή την κράτηση του πάστορα Μπράνσον. Αποσύρθηκε από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που υποστήριζε η Τουρκία. Και ευνόησε τη σύμπραξη του Ισραήλ με χώρες του αραβικού κόσμου, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, κινήσεις με στρατηγικό βάθος και μονοθεματική στόχευση: Τη συρρίκνωση της τουρκικής επιρροής στην περιοχή.
Αυτά τα λίγα. Για τους… παραμυθάδες.
