Του Νίκου Φυλάγγελου
Το καινούριο… χάπενινγκ που μας προσέφερε η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αφορούσε την αλλαγή ώρας, το ποιά θα καταργηθεί, ποιά θα καθιερωθεί, πόσο χρόνο θα έχουν στη διάθεσή τους τα κράτη-μέλη να προσαρμοστούν.
Είναι αυτή η Ενωμένη Ευρώπη που οραματίστηκαν οι “πατέρες” της πολιτικής ενοποίησης της ηπείρου μας; Είναι αυτή μια Ευρώπη που εμπνέει; Για την οποία αξίζει να παλέψει κανείς; Είναι αυτή η Ευρώπη που μπορεί να κατανοήσει τα πραγματικά προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών, να προσδιορίσει προτεραιότητες και να τις υπηρετήσει πειστικά, με επάρκεια και αποτελεσματικότητα.
Στην τελική ευθεία για προεκλογικής μάχης ευρωεκλογών, με την αντισυστημική ψήφο να καλπάζει, και να τροφοδοτεί αυθόρμητα και ταυτόχρονα τον λαϊκισμό και την ακροδεξιά, η αδιόρθωτη γραφειοκρατία των Βρυξελλών προσφέρει ατροφικές υπηρεσίες στο κοινό μέλλον της Ένωσης.
Η Ευρώπη υπονομεύεται εκ των έσω. Από εκείνους που έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας. Η διαρκής κρίση των τελευταίων ετών άλλωστε, είναι ταυτόχρονα και κυρίως κρίση αντιπροσώπευσης. Κρίση πολιτικής ηγεσίας.
