Του Μανώλη Κομνηνού
Όπως λένε συχνά, οι άνθρωποι πεθαίνουν “πραγματικά”, όταν τους ξεχνάμε. Ότι η ανάμνηση της ζωής τους και όσων έκαναν, αρχίζει να γίνεται φευγαλέα. Και σταδιακά, να απομακρύνεται.
Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και εκείνους που μάθαμε να αγαπάμε, γιατί, αν και “ξένοι”, μπήκαν στη ζωή μας λόγω της δουλειάς τους. Και έγιναν “δικοί μας άνθρωποι”.
Με τον Τάκη Σπυριδάκη λοιπόν… “δεν παίζει” να πεθάνει “πραγματικά”. Να τον ξεχάσουμε. Να παραμερίσουμε στη λήθη όσα μας προσέφερε, μέσα από τους ρόλους αλλά και τον λόγο του.
Το απέδειξε άλλωστε το ξέσπασμα αγάπης στα social media.
Το “αντίο” γίνεται έτσι κάπως πιο γλυκό.
