Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, που διοργανώθηκε χθες, Δευτέρα 28/1, στις 19.00, στο ξενοδοχείο «Τιτάνια», με αφορμή την έκδοση του Δημήτρη Παπαδημούλη για τον δημόσιο απολογισμό του έργου του στο ΕΚ (2017-2019), χαιρετισμό απηύθυνε ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, ενώ προβλήθηκαν δηλώσεις κορυφαίων προσωπικοτήτων του ΕΚ από ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα, καθώς και μηνύματα από τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιο Κούλογλου και Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Συντονιστές της συζήτησης ήταν η Ράνια Σβίγκου, εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Μπουρνούς, υπεύθυνος Στρατηγικού Σχεδιασμού στο Γραφείο του Πρωθυπουργού και η Κάκη Μπαλή, δημοσιογράφος της εφημερίδας «Αυγή».
Αναλυτικά η ομιλία του Δημ. Παπαδημούλη, με την οποία «έκλεισε» και η εκδήλωση:
«Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Θα ήθελα πριν από όλα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλες και όλους που είστε μαζί μας απόψε, νέους και παλαιούς συντρόφους και συναγωνιστές από την περίοδο του Ρήγα Φεραίου, του ΚΚΕ Εσωτερικού, του Συνασπισμού, του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και δυνάμεις από τον σοσιαλιστικό χώρο, δυνάμεις από την πολιτική οικολογία, την κεντροαριστερά και το δημοκρατικό κέντρο, πολίτες που ανήκουν σε αυτό που λέμε ευρύτερο προοδευτικό, δημοκρατικό χώρο στην Ελλάδα.
Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί η αποψινή εκδήλωση γίνεται σε μια στιγμή που στην Ελλάδα συντελείται ένα πολιτικό big bang. Η έξοδος από τα μνημόνια και οι Πρέσπες αναδιατάσσουν ραγδαία το πολιτικό σκηνικό. Επαναπροσδιορίζουν τις προκλήσεις, αλλά και τις διαιρετικές τομές της νέας περιόδου.
Αυτή η νέα περίοδος είναι και το έναυσμα για έναν διάλογο εξαιρετικά αναγκαίο και επίκαιρο, που ήδη ξεκίνησε με τις παρεμβάσεις που προηγήθηκαν και ιδιαίτερα με τον χαιρετισμό του Αλέξη Τσίπρα.
Έξω υπάρχει ένα μικρό βιβλίο που είναι μια επιλογή αποσπασμάτων από την δράση μου στο Ευρωκοινοβούλιο τα τελευταία 2,5 χρόνια. Θεωρώ ότι η δημόσια λογοδοσία είναι υποχρέωση κάθε αιρετού. Όχι μόνο για να λέει, αλλά κυρίως για να ακούει τα σχόλια και τις προτάσεις και με βάση αυτά να βελτιώνει και να εμπλουτίζει.
Δεν πρόκειται να το παρουσιάσω αναλυτικά εδώ. Δεν έχουμε άλλωστε χρόνο τώρα για κάτι τέτοιο. Αυτό που μπορώ να σας πω με δυο λόγια είναι ότι επί 5 σχεδόν χρόνια προσπαθώ, μαζί με τους άλλους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και τους συνεργάτες μας, να εκπροσωπήσω επάξια, όχι μόνο όσους με έστειλαν εκεί με την ψήφο τους, αλλά κι ολόκληρη τη χώρα.
Αυτός ο απολογισμός είναι τμήμα μιας ευρύτερης συλλογικής δουλειάς. Δουλειάς της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που εκλέχθηκε εξαμελής και δυστυχώς είναι πια τριμελής. Της ευρωομάδας της Αριστεράς και της Προοδευτικής Συμμαχίας, που διαμορφώσαμε εδώ και τρία χρόνια στο Ευρωκοινοβούλιο.
Είναι μια συσπείρωση Ευρωβουλευτών της Αριστεράς, των Σοσιαλιστών, των Πρασίνων, που φιλοδοξεί να συμβάλλει σε αυτή την προοδευτική εναλλακτική για την Ευρώπη, απέναντι στο σχέδιο της Δεξιάς που απέτυχε και που απειλεί την Ευρώπη με μια διαλυτική κρίση. Απέναντι στο σχέδιο της άκρας Δεξιάς που είναι η διάλυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και η επιστροφή σε ένα εφιαλτικό παρελθόν.
Οι επόμενες Ευρωεκλογές στις 26 Μαΐου 2019 δεν είναι καθόλου χαλαρές. Αντίθετα, είναι οι πιο σημαντικές των τελευταίων δεκαετιών.
Μπροστά μας έχουμε μια επείγουσα κατάσταση με δύο αλληλένδετους στόχους: Να αλλάξει, να προχωρήσει και να αναπτυχθεί η Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, προς όφελος του ελληνικού λαού και κυρίως των ασθενέστερων. Να ξαναγίνει ένα ισότιμο, αναπτυσσόμενο μέλος της ΕΕ.
Και ταυτόχρονα, να αλλάξει, να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση με ανάπτυξη, κοινωνική και περιφερειακή συνοχή και περισσότερη δημοκρατία. Αν δεν κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση δεν θα μπορέσει να αποφύγει την διαλυτική κρίση που την απειλεί. Η ΕΕ ή θα κάνει αυτά τα βήματα ενοποίησης ή θα κινδυνέψει, όχι στα μακρινό μέλλον, με αποσύνθεση.
Δέκα χρόνια μετά την πτώση της Lehman Brothers και τη μεγάλη κρίση που προκάλεσε, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο παραμένει κυρίαρχο. Οι ρυθμίσεις που έταζαν τότε ακόμα και οι νεοφιλελεύθεροι, που δήθεν θα έβαζαν όρια στον καπιταλισμό – καζίνο, έχουν αποδυναμωθεί ή και ξεχαστεί. Και όμως, παρότι έχουμε την αποτυχία των νεοφιλελεύθερων συνταγών ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί στον πλανήτη, κυριαρχεί και στην Ευρώπη, το πιο προωθημένο, από πλευράς κράτους δικαίου, κοινωνικού κράτους και δημοκρατικών ελευθεριών, τμήμα του πλανήτη.
Και από την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν κυρίως κερδίζει η Αριστερά, αλλά κερδίζει η άκρα Δεξιά. Επομένως, οφείλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε αυτό το ερώτημα. Γιατί δεν κερδίζει η Αριστερά; Γιατί -πλην λίγων εξαιρέσεων, όπως η Ελλάδα- παραμένει στάσιμη ή και υποχωρεί σε όλες τις εκδοχές;
Αυτό είναι ένα ερώτημα-πρόκληση, που αφορά και στις τρεις πολιτικές οικογένειες που εκπροσωπούν και ιστορικά ρεύματα αυτής της ευρύτερης και πολύμορφης Αριστεράς. Την Σοσιαλδημοκρατία, τους Πράσινους και φυσικά την Αριστερά. Για να δούμε και τις δικές μας ανεπάρκειες και ελλείμματα και να ξεκινήσουμε από μια διαπίστωση: Κανένα από τα τρία ρεύματα μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Όλοι μαζί, ενδεχομένως να τα καταφέρουμε, εάν μέσω του διαλόγου και παρά τις διαφορές μας, αναζητήσουμε συγκλίσεις που να αντιμετωπίζουν τις συλλογικές μας ανεπάρκειες και ελλείμματα.
Φίλες και φίλοι,
Αυτή η Προοδευτική Συμμαχία για μια καλύτερη, πιο ενωμένη, κοινωνική, δημοκρατική, οικολογική Ευρώπη είναι ιστορική και επείγουσα πρόκληση. Αν δεν το καταφέρουμε αυτό η Ευρώπη θα κινδυνεύει ή από μια διαλυτική κρίση, γιατί η εκρηκτική αύξηση των ανισοτήτων θα την αποσυνθέσει, ή μπορεί να ενοποιηθεί σε ένα πολύ αυταρχικό μοντέλο τεράστιας πολιτικής και κοινωνικής οπισθοδρόμησης, που θα θυμίζει ιστορικά εγκλήματα που συνέβησαν πριν 80 χρόνια και που θα «ξεθεμελιώσει» ιστορικές κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού και της δημοκρατίας.
Δεν έχουμε, λοιπόν, το δικαίωμα της αδράνειας, της περιχαράκωσης, της αναβλητικότητας. Πρέπει να δούμε πώς θα μπορέσουμε να συγκλίνουμε. Και η σύγκλιση πρέπει να γίνει πάνω σε ένα κοινό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, στο όποιο να «κουμπώνουν» προοδευτικές, δημοκρατικές απαντήσεις και για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά και για κάθε χώρα ξεχωριστά.
Ως ευρωβουλευτές μετέχουμε σε διαλόγους και πρωτοβουλίες που έχει αναπτύξει το Progressive Caucus του ΕΚ εδώ και 3 χρόνια. Ανήκοντας σε 3 πολιτικές οικογένειες, διαπιστώσαμε ότι σε πάρα πολλά πράγματα έχουμε κοινές ή συγγενείς προσεγγίσεις και αγωνίες, προτείνουμε τις ίδιες λύσεις, ψηφίζουμε τις ίδιες προτάσεις στο ΕΚ, αγωνιζόμαστε ώστε να μην περάσουμε αρνητικές προτάσεις, κι έτσι αποφασίσαμε να αρχίσουμε να συζητάμε μεταξύ μας, δημιουργώντας αυτή τη δομή.
Σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι θετικές εμπειρίες που προκύπτουν έχοντας ένα μετρήσιμο μέγεθος, κι άρα την ικανότητα να παράγουν κυβερνητικό αποτέλεσμα, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι η Ελλάδα με κυβέρνηση Τσίπρα, η Πορτογαλία με κυβέρνηση Κόστα, η Ισπανία με κυβέρνηση Σάντσεζ, και –χωρίς να είναι κυβερνόν κόμμα- ο Κόρμπυν με τους Εργατικούς, που κάνει μια προοδευτική στροφή, σε μια Μ. Βρετανία που ετοιμάζεται να βγει από την ΕΕ, ως σύμπτωμα αυτής της κρίσης.
Έχει σημασία να δούμε πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτές τις θετικές εμπειρίες και να τις συνθέσουμε, αλλά και σε ποιες προτάσεις μπορούμε να ενώσουμε δυνάμεις. Κορυφαία πτυχή για ένα προοδευτικό σχέδιο για την Ευρώπη, είναι ο κοινοτικός προϋπολογισμός, το νέο πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο.
Είναι αδύνατον να γίνει αυτό που λένε οι Νεοφιλελεύθεροι και οι εκπρόσωποι των βόρειων, πλούσιων κυβερνήσεων, να κάνει δηλαδή η ΕΕ τα ίδια και περισσότερα με λιγότερα χρήματα. Αντίθετα, πρέπει να ενισχυθεί ο κοινοτικός προϋπολογισμός, με νέους ίδιους πόρους, με αύξηση της συμμετοχής των κρατών-μελών στο ευρωπαϊκό ταμείο.
Για να ενισχυθεί η κοινή αγροτική πολιτική και η πολιτική συνοχής. Να αυξηθούν, έως και να διπλασιαστούν, κονδύλια για τους νέους, όπως είναι η πρωτοβουλία για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης για τους νέους ή το Erasmus Plus ή η έρευνα, η καινοτομία, μέσω προγραμμάτων όπως το Horizon 2020.
Φορολογική μεταρρύθμιση: Τα στοιχεία δείχνουν ότι στα χρόνια αυτά έγινε ένα τεράστιο πάρτι των πολυεθνικών, οι οποίες πληρώνουν, με νομιμοφανείς πρακτικές φορολογικής αποφυγής, πολύ λιγότερους φόρους από αυτούς που πλήρωναν το 2008, το οποίο συνεπάγεται επιβάρυνση όλων των υπολοίπων –μισθωτών, συνταξιούχων, μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Γιατί το έλλειμμα είτε στον εθνικό είτε στον κοινοτικό προϋπολογισμό το μεταφράζουν οι δεξιόστροφες κυβερνήσεις σε περικοπές του κοινωνικού κράτους.
Για να έχουμε φορολογικές μεταρρυθμίσεις δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην περιχαράκωση. Αντιθέτως, χρειαζόμαστε όχι μόνο ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες ρυθμίσεις με φορολογική εναρμόνιση. Που να βάζει όρια και να επιβάλλουν ποινές στην κατάχρηση μέσω των φορολογικών παραδείσων. Να υποχρεώνει στην διασταύρωση στοιχείων. Να εξασφαλίζει με μηχανισμούς ότι τα κέρδη θα φορολογούνται εκεί που παράγονται και να μην εξαφανίζονται μέσω τριγωνικών συναλλαγών, με αποτέλεσμα τεράστιες πολυεθνικές να πληρώνουν φόρο λιγότερο από 1% επί των κερδών τους, ενώ μια μικρομεσαία επιχείρηση πληρώνει 30 φορές παραπάνω.
Την κλιματική αλλαγή μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε σε μικρότερη κλίμακα από την πλανητική; Αλλά χρειαζόμαστε μια Ευρώπη, η οποία να πρωτοστατεί και να επιμένει και να είναι ένα βήμα μπροστά σε ζητήματα όπως η σωτηρία του πλανήτη, η προστασία του περιβάλλοντος, η υπεράσπιση της δημόσιας υγείας των πολιτών, αλλά και τομείς στους οποίους μπορεί να καινοτομήσει η οικονομία και να δημιουργήσει εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, επενδύοντας σε αυτή την ανάπτυξη νέων τομέων της οικονομίας.
Δημοκρατική λογοδοσία: Μπορούμε να συνεχίσουμε έχοντας ένα ΕΚ, το μόνο άμεσα εκλεγμένο, που είναι μακράν ο πιο αδύναμος ευρωπαϊκός θεσμός, σε σχέση με την Κομισιόν και με το ακόμη ισχυρότερο Συμβούλιο, που είναι οι κυβερνήσεις; Πόσο μακριά μπορεί να πάει η λεγόμενη διακυβερνητική μέθοδος, όπου όργανα χωρίς ουσιαστική θεσμική νομιμοποίηση, όπως είναι το Eurogroup, αποφασίζουν τα πάντα πίσω από κλειστές πόρτες;
Όσο αυτά συνεχίζονται, και με τις ανισότητες να ενισχύονται, θα δυναμώνει ο ευρωσκεπτικισμός κι η ευρωάρνηση. Και όσο η Αριστερά και οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις δεν προτείνουν το δικό τους προοδευτικό σχέδιο αλλαγών, για να ανατρέψουμε αυτές τις καταστάσεις και να επανιδρύσουμε σε καινούργιες δημοκρατικές, κοινωνικές βάσεις αυτό το στοίχημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, θα επωφελείται η άκρα Δεξιά.
Φίλες και φίλοι,
Θέλω να πω πολύ καθαρά ότι η ιδέα μιας πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με δημοκρατικά, κοινωνικά, αναπτυξιακά χαρακτηριστικά, στον αντίποδα αυτού που σήμερα συμβαίνει, είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο αριστερή και προοδευτική πρόταση. Κι ακόμη και σε αυτές τις στιγμές, που δυναμώνει η ευρωάρνηση κι ο ευρωσκεπτικισμός, δεν πρέπει αν ξεχνάμε εμείς οι Αριστεροί και Προοδευτικοί ότι το πρώτο σχέδιο ευρωπαϊκού Συντάγματος γράφτηκε στο ιταλικό νησάκι Ventotene από τον Altiero Spinelli και τους συντρόφους του, που ήταν φυλακισμένοι από τον ιταλικό φασισμό.
Σε αυτές τις γραμμές της ιστορίας πρέπει να κινηθούμε για να δημιουργήσουμε όχι απλώς την ευρύτερη δυνατή προοδευτική συμμαχία, αλλά και για τη συνδιαμόρφωση μιας νέας Αριστεράς, ικανής να δημιουργεί πλατιούς συνασπισμούς πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Προοδευτικών, όταν μιλάμε για κοινωνικά θέματα, αλλά και πιο πλατιών, αντιφασιστικών μετώπων, όταν μιλάμε για στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες, γιατί δυναμώνει επικίνδυνα η άκρα Δεξιά κι ο φασισμός.
Είναι θετικό ότι αυτό που κάνουμε τα τελευταία 3 χρόνια με το Progressive Caucus, προχωρά με το Φόρουμ στη Μασσαλία το 2017, με το Προοδευτικό Φόρουμ στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2018 και με το Φόρουμ στο Μπιλμπάο τον περασμένο Νοέμβριο. Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να πυκνώσουν.
Πριν από 25 περίπου χρόνια αρκετοί από εμάς ιδρύσαμε ως ενιαίο κόμμα τον Συνασπισμό της Αριστεράς, τον βασικό πολιτικό πρόγονο του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Και στα ιδρυτικά μας κείμενα αναφερόταν ότι ο σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε μια νέα Αριστερά και να υπερβούμε, ανασυνθέτοντας, τα δύο ιστορικά ρεύματα, το Κομμουνιστικό και το Σοσιαλδημοκρατικό, και τα όριά τους. Γιατί και η εμπειρία του υπαρκτού Σοσιαλισμού οδηγήθηκε σε μια τραυματική αποτυχία και η εμπειρία της Σοσιαλδημοκρατίας, όπως τη ζούμε ακόμη και τώρα με τη δεξιά στροφή της σε πάρα πολλές χώρες, την έχει απομακρύνει από τις ιδρυτικές αρχές και αξίες της.
Οφείλουμε να συνεχίσουμε, λοιπόν, και να εμβαθύνουμε αυτή την προσπάθεια, να επιταχύνουμε και να τολμήσουμε. Κι αν το κάνουμε, θα γράψουμε ιστορία.
Φίλες και φίλοι,
Η επιδείνωση της παγκόσμιας κατάστασης, κάνει ακόμα πιο επίκαιρη την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επιτάχυνση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, με ισχυρά κοινωνικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά.
Αν αυτή η θέση ήταν σωστή -ως θέση του ΣΥΡΙΖΑ όταν ιδρυθήκε ως ενιαίο κόμμα το 2013, σήμερα στην εποχή του Τραμπ, του Μάκρι, του Μπολσονάρο, του Σαλβίνι, της Λεπέν και του Όρμπαν και της μεγάλης οπισθοδρόμησης σε θέματα δημοκρατίας, ανισοτήτων, προσφυγικού, ελευθεριών και φοροδιαφυγής των πολυεθνικών γιγάντων, είναι ακόμα πιο επίκαιρη.
Την ίδια ώρα, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι όπως είναι σήμερα είναι μη υποστηρίξιμη, καθώς και η ίδια κάνει βήματα οπισθοχώρησης. Γι’ αυτό και δυναμώνει ο λαϊκίστικος ακροδεξιός κίνδυνος.
Γι’ αυτό και πρέπει να τονίσουμε ακόμη πιο δυνατά και να υποστηρίξουμε το σχέδιο μιας ριζικής αλλαγήςτης σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για μια πολιτικά ενωμένη, δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη. Με πολιτικές συνοχής, προστασίας του περιβάλλοντος και βιώσιμης ανάπτυξης, ικανής να υπερασπίζεται τη δημοκρατία και να τηρεί τις συμφωνίες της Γενεύης για το προσφυγικό. Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να υλοποιηθεί μόνο αν ισχυροποιηθούν οι προοδευτικές δυνάμεις. Μόνο αν έχουμε μια ισχυρή Αριστερά κι ένα ισχυρό προοδευτικό μέτωπο, ικανό να προωθήσει τις αλλαγές που απαιτούνται στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.
Το μέτωπό μας πρέπει να είναι και κατά του νεοφιλελευθερισμού, που τροφοδοτεί τις ανισότητες, και κατά της ακροδεξιάς. Γιατί αυτά τα δύο φαινόμενα αλληλοτροφοδοτούνται. Πρέπει, λοιπόν, απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές να έχουμε την ευρύτερη προοδευτική συμμαχία. Ενώ απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς να έχουμε το ευρύτερο δυνατό αντιφασιστικό μέτωπο, γιατί οι συσχετισμοί επιδεινώνονται και μέσα στην Ευρώπη, στα θέματα της δημοκρατίας και της υπεράσπισης των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει στο Ευρωκοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες, να είναι πρωταγωνιστική δύναμη για τη διαμόρφωση αυτής της ευρύτερης προοδευτικής συμμαχίας, που είναι η πολιτική μας και πρέπει να την ενισχύσουμε.
Πριν δύο μήνες το «Progressive Caucus», όπου έχουμε συμβάλλει πρωταγωνιστικά για να συγκροτηθεί αυτή η «Προοδευτική Συμμαχία» μερικών δεκάδων ευρωβουλευτών από την Αριστερά, τους Πράσινους και τους Αριστερούς Σοσιαλιστές, έβαλε στο ίδιο τραπέζι διαλόγου για πρώτη φορά για να συζητήσουν τη γραμμή μας για μια προοδευτική συμμαχία τον Ούντο Μπούλμαν, την Σκα Κέλερ και την Γκάμπι Τσίμερ.
Επομένως, να πάμε τολμηρά με αυτή την πολιτική, να την κάνουμε κομμάτι της καμπάνιας μας, προς τις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου. Θα ήταν μεγάλο λάθος να επαναλάβουμε το λάθος που έκαναν οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις την περίοδο του μεσοπολέμου, υποτιμώντας την άνοδο της ακροδεξιάς.
Σε αυτή την πολιτική για την διαμόρφωση ευρύτερων προοδευτικών συμμαχιών γύρω από κοινούς στόχους, οφείλουμε να είμαστε πρωτοπόροι. Διότι μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς έχουμε και την «ορμπανοποίηση» του ΕΛΚ. Αυτό συνιστά η επιλογή Βέμπερ, με την ενθουσιώδη στήριξη, όχι μόνο του Μητσοτάκη, αλλά και του Όρμπαν.
Και τώρα υπάρχει μια υπόγεια κινητικότητα για συνεργασία ανάμεσα στη δεξιά και την ακροδεξιά. Για να μην έχουμε για πρόεδρο της Κομισιόν τον Μάνφρεντ Βέμπερ, ένα πολιτικό πολύ «δεξιότερο» του Γιούνκερ, πρέπει αυτή η συμμαχία των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων να ενισχυθεί, και πριν και μετά τις Ευρωεκλογές, πάνω σε συγκεκριμένες προτάσεις και κοινές επιδιώξεις.
Αν λοιπόν όλοι στηρίζουμε τη δημιουργία, πάνω σε κοινές προτάσεις και κοινούς στόχους, της ευρύτερης προοδευτικής συμμαχίας αυτό είναι καλό μόνο για την Ευρώπη; Δεν πρέπει να το κάνουμε πολιτική μας και μέσα στην Ελλάδα, τολμηρά, με δική μας πρωτοβουλία;
Κι επειδή η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ το αρνείται και το αντιμάχεται, εμείς οφείλουμε να την οικοδομήσουμε βήμα-βήμα, «από τα κάτω», σε επίπεδο κοινωνίας, με τις επιλογές μας στην αυτοδιοίκηση, με πρωτοβουλίες διαλόγου, με τους στόχους μας. Πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει αυτό να μπει καθημερινά και πιο τολμηρά στην πολιτική μας δράση.
Φίλες και φίλοι,
Ο κατακερματισμός κι η πολυδιάσπαση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων είναι ό,τι ακριβώς επιθυμούν όσοι επιδιώκουν την ιστορική ήττα όχι μόνο του αριστερού ευρωπαϊσμού αλλά θα έλεγα και των ιδρυτικών αξιών της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της μητρικής γλώσσας που δεν μιλάει πια η Ευρώπη.
Θεωρώ λοιπόν ότι είναι κρίσιμο και αναγκαίο, σε αυτό το πλαίσιο να μιλήσουμε σήμερα για την ανάγκη μιας νέας Αριστεράς στην Ευρώπη.
Μιας νέας ευρωπαϊκής Αριστεράς. Που θα γεννηθεί μέσα από τις αντιθέσεις αλλά και μέσα από την αναγκαία συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων της Ευρώπης. Και που θα είναι, για να γίνω πιο σαφής, πολύ πιο ριζοσπαστική και μαχητική για τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας από ό,τι είναι σήμερα ο μέσος όρος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Και σαφώς πιο φιλοευρωπαϊκή, πιο οικολογική, πιο δικαιωματική και αντιεθνικιστική από ό,τι ο μέσος όρος της σημερινής παραδοσιακής ευρωπαϊκής Αριστεράς. Με απώτερο στόχο να συμβάλει καθοριστικά στη συζήτηση και στη προσπάθεια για τις αναγκαίες προοδευτικές τομές και αλλαγές που χρειάζεται σήμερα η Ευρώπη, αν θέλουμε να έχει μέλλον.
Για μια Ευρώπη που θα βρει ξανά τη χαμένη της αίγλη, τη χαμένη της λαϊκή αποδοχή, στη βάση των αξιών της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Για να τα αλλάξουμε όμως αυτά –και την πορεία της χώρας και τη θέση της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ και την ίδια την Ευρώπη- πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Να υπερβούμε αυτάρκειες, αδράνειες, δογματικές βεβαιότητες, περιχαρακώσεις. Να γίνουμε καλύτεροι.
Ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στα βήματα που έχουμε κάνει ήδη: Έξοδος από τα μνημόνια, επιστροφή στην ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας, συμφωνία των Πρεσπών. Βήμα-βήμα επουλώνονται οι μεγάλες πληγές και διορθώνονται οι αδικίες, που προκάλεσαν η χρεοκοπία και τα μνημόνια.
Η Ελλάδα δεν είναι πια μόνη και απομονωμένη. Και έχουμε κάνει βήματα στην Ευρώπη. Ήρθε η ώρα αυτό που κάνουμε στην Ευρώπη, να το κάνουμε και στην Ελλάδα. Προτείνω, λοιπόν, να συγκροτηθεί ένας μονιμότερος χώρος διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με ευρύτερες δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας, με στόχο την συγκρότηση μιας νέας προοδευτικής, κοινωνικής πλειοψηφίας στην ελληνική κοινωνία, με σχέδιο για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, για την ανάπτυξη της δημοκρατίας. Σε αυτό το διάλογο έχει θέση κάθε συλλογικότητα, αλλά και κάθε ανέστιος κομματικά πολίτης -και είναι πολλοί αυτοί- που ενδιαφέρεται για την διαμόρφωση μιας ευρύτερης συμμαχίας με αριστερά, προοδευτικά χαρακτηριστικά και στόχους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή έτσι επέλεξε ο ελληνικός λαός, και όχι για λόγους κομματικής αυταρέσκειας, είναι ασφαλώς η βασική δύναμη σε αυτό το χώρο, αλλά δεν είναι μόνος.
Με στεναχωρεί πολύ όταν βλέπω δυνάμεις και κομματικές ηγεσίες που αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκρατικές και προοδευτικές και ενίοτε και κεντροαριστερές, να καταλαμβάνονται από ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος, από μια αντι-ΣΥΡΙΖΑ επιθετικότητα. Και θέλω να πω μια καθαρή κουβέντα: η αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία δεν είναι προοδευτική, δεν οδηγεί κεντροαριστερά, δεν οδηγεί ούτε καν στο δημοκρατικό κέντρο. Οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά μιας έξαλλης, ρεβανσιστικής Δεξιάς, νεοφιλελεύθερης, δέσμιας μεγαλοσυμφερόντων, γεμάτης με ακροδεξιά στελέχη στην ηγεσία της.
Η πρόσκληση και η πρόκληση για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το άνοιγμα στην κοινωνία. Η διαρκής εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ στο μεγάλο κόμμα-παράταξη της σύγχρονης, δημοκρατικής Αριστεράς του 21ου αιώνα, που αγκαλιάζει και εκφράζει κάθε μέρα και περισσότερο τις κοινωνικές δυνάμεις που τον οδήγησαν στην κυβέρνηση. Είμαστε κόμμα του 35% γιατί έτσι αποφάσισε ο λαός. Δεν μπορούμε να έχουμε τη δομή και τη νοοτροπία του κόμματος του 5%.
Φίλες και φίλοι,
Οι στόχοι που έχουμε θέσει είναι σαφείς: Μετά την έξοδο από τα μνημόνια, να πετύχουμε και την οριστική έξοδο από την κρίση. Να ισχυροποιήσουμε την οικονομία, να επιταχυνθεί η ανάπτυξη, να ενισχύσουμε το κοινωνικό κράτος, να μειωθεί η ανεργία, να καταπολεμήσουμε τις παθογένειες, που έφεραν τη χρεοκοπία και τα μνημόνια, τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, το πελατειακό κράτος στη διοίκηση. Και επίσης, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, τα θαλασσοδάνεια, τη διαπλοκή.
Και έτσι, τον Μάιο του 2019 στις Ευρωεκλογές και τον Οκτώβριο του 2019 στις εθνικές εκλογές, με έναν θετικό απολογισμό, να παρουσιαστούμε μπροστά στον ελληνικό λαό με τις ευρύτερες δυνατές συμμαχίες στον προοδευτικό χώρο απέναντι στην εναλλακτική μιας άγριας, σκληρής και ρεβανσιστικής Δεξιάς, που κλίνει προς την ακροδεξιά.
Η σημερινή εκδήλωση δεν είναι μόνο ο απολογισμός της δράσης στο ΕΚ, αλλά εκ των πραγμάτων είναι κυρίως η αφετηρία ενός διαλόγου. Διαλόγου και κοινών δράσεων που πρέπει επειγόντως να οργανωθούν με την ενεργό συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στις δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, που δεν συμφωνούν με την έξαλλη, αντι-ΣΥΡΙΖΑ πολιτική, που έχουν ενδεχομένως αποστάσεις και κριτική για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά που διεκδικούν ο δρόμος προς τη δημοκρατία, τη βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη, την απαλλαγή από νοσηρές παθογένειες του παρελθόντος να παραμείνει ανοιχτός. Για να μη γυρίσουμε πίσω στο νεοφιλελευθερισμό, στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων και στα γνωστά πολιτικά τζάκια, καθώς και στον ρεβανσισμό της άκρας δεξιάς.
Έτσι θα πάμε, με αισιοδοξία. Κι αν ξεκινήσουμε έτσι, θα έχουμε ένα επιπλέον εχέγγυο ότι θα πάμε καλά, όχι μόνο στις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου, αλλά και στις εθνικές εκλογές. Με ολοκλήρωση της τετραετίας και διεκδικώντας, με βάση το πρόγραμμά μας, τη νίκη για την επόμενη τετραετία, με κυβέρνηση Τσίπρα.
Σας ευχαριστώ».
