Του Νίκου Φυλάγγελου
Αμφιβάλλει κανείς ότι η ραγδαία και δραματική απαξίωση της τηλεόρασης στα μάτια της κοινωνίας, στο σκέλος της αξιοπρεπούς και αξιόπιστης ενημέρωσης, έχει ως κύρια ευθύνη τους ίδιους τους λειτουργούς των ΜΜΕ;
Στη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στα τηλεοπτικά κανάλια. Επέλεξαν άλλες οδούς για την ενημέρωσή τους. Έτσι, το τηλεοπτικό προϊόν απαξιώθηκε, οι διαφημίσεις… πέταξαν μακριά, και οι σταθμοί γέμισαν παρουσίες που επιδεινώνουν την εικόνα παρακμής, παρά μπορούν να λειτουργήσουν ανασχετικά.
Το μεγάλο θέμα της πανδημίας του κορονοϊού επιβεβαιώνει ότι τα κανάλια… δεν κατάλαβαν τίποτα. Ότι ζουν μακριά από την κοινωνία. Αν όχι απέναντι. Τόσο το πρώτο διάστημα μετά την άρση της εθνικής καραντίνας την άνοιξη, όσο και περισσότερο σήμερα, πολλοί από εκείνους στους οποίους οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών εμπιστεύονται ένα πόστο μπροστά από τις κάμερες, καθιστώντας τους συνομιλητές της κοινωνίας, εμφανίζονται και πάλι με… υψωμένο το δάχτυλο.
“Μαλώνοντας” τους πολίτες και κατηγορώντας διαρκώς την κοινωνία για συμπεριφορές και νοοτροπία περιορισμένης ευθύνης, αναφορικά με την ανάγκη να περιοριστεί η περαιτέρω διάχυση της πανδημίας του κορονοϊού.
Φυσικά, το τίμημα για τα κανάλια είναι βαρύ. Περαιτέρω απαξίωση, περαιτέρω μείωση της παρεμβατικότητάς τους, περαιτέρω συρρίκνωση των διαφημιστικών εσόδων.
Και είναι να απορεί κανείς…
