Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 13 Ιουνίου 2020
Το μωσαϊκό της ανησυχίας για τη (μη) κανονικότητα της ζωής μας… αγκαλιά με τον κορονοϊό, διαμορφώνεται το τελευταίο διάστημα από εικόνες χαλάρωσης τήρησης των μέτρων, από τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
Η μεγάλη δοκιμασία της ατομικής ευθύνης. Γι’ αυτό άλλωστε και έχει προσωποπαγή χαρακτηριστικά. Ξεκινά και τελειώνει… σε εμάς. Σε έναν διαρκή διάλογο με τον εαυτό μας.
Η ανησυχία των ειδικών είναι εύλογη. Πρακτικά ωστόσο, λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν σε επίπεδο συλλογικής δράσης, εφόσον ο καθένας από εμάς δεν πάρει τις σχετικές αποφάσεις υπευθυνότητας για τον εαυτό του και το κοινωνικό σύνολο.
Και, μεταξύ μας… γνωριζόμαστε καλά. Έχει αποδειχθεί, και όχι μονάχα για την ελληνική κοινωνία, ότι το αποτελεσματικότερο μέτρο προφύλαξης και αυτοπειθαρχίας είναι ο φόβος. Το δέος μπροστά στον φόβο για τη ζωή.
Είναι η παράμετρος που αλλάζει τις ισορροπίες και τα δεδομένα, σε εκείνον τον… διάλογο με τον εαυτό μας, για τον οποίο μιλούσαμε πριν. Έχει ωστόσο αντίλογο. Ένα πανίσχυρο ισοδύναμο. Και δεν αφορά την ελπίδα.
Αφορά τον φόβο για την επιβίωση. Και σχετίζεται με τις οικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονται στη ζωή του καθενός, και το κατά πόσο διαμορφώνουν ευοίωνες ή… καθόλου προοπτικές για το μέλλον του. Για το δικαίωμα να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Αυτή είναι η άβολη αλήθεια την οποία καλούμαστε να διαχειριστούμε, μήπως και… βγάλουμε άκρη. Δεν είναι εύκολο. Και όσο τα σύννεφα γύρω από τις προοπτικές της οικονομίας πληθαίνουν, τόσο θα δυσκολεύει η ορθολογική διαχείριση της νέας πραγματικότητας της ζωής μας.
