Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Λόγω πολιτικής καταγωγής και γονιδίων, ήταν περίπου αυτονόητο ότι, ο Κώστας Μπακογιάννης θα διεκδικούσε ζωτικό χώρο συνείδησης και ευθύνης απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες.
Απέναντι στους κήρυκες και κομιστές του μίσους, της διαίρεσης, της διχόνοιας.
Απέναντι στους… εισοδηματίες του εθνικού διχασμού, που περιφέρουν στον δημόσιο βίο, στην πολιτική και τα ΜΜΕ, το τοξικό δηλητήριο της εκτέλεσης κάθε έννοιας συμφιλίωσης, συναίνεσης και σύνθεσης.
Απέναντι σε εκείνους που “εκτελούν” εξοργιστικά, την πολιτική παρακταθήκη του πατέρα του, μάρτυρα της Δημοκρατίας, Παύλου Μπακογιάννη.
Ο Κώστας Μπακογιάννης, δεν είναι πια “ο μικρός”.
Βγαίνοντας από τη βαριά πολιτική σκιά των γονιών του, ο πρώην δήμαρχος Καρπενησίου και απερχόμενος Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τον Δήμο της Αθήνας.
Όλοι φυσικά… υποψιάζονται ότι, η Αθήνα είναι απλώς η αρχή.
Ο Κώστας Μπακογιάννης καλείται να ανταποκριθεί στις προχωρημένες προσδοκίες, να θεραπεύσει τον δημόσιο βίο από τον διχασμό και το τυφλό μίσος που έχει επικρατήσει στα χρόνια των Μνημονίων.
Δυστυχώς, και στον χώρο της Κεντροδεξιάς, που ιστορικά βρέθηκε απέναντι στα άκρα, το μίσος, τον διχασμό.
Όπως τη φανταζόταν ο πατέρας του…
Ο (φυσικός) κληρονόμος της εθνικής συμφιλίωσης ξεκίνησε το ταξίδι προς το μέλλον.
Σηκώνουμε ανάστημα. Η Αθήνα ψηλά, όπως λέει και το κεντρικό σύνθημά του.
Η μάλλον, η Αθήνα… είναι η αρχή.
Το σχετικό δελτίο Τύπου αναφέρει τα εξής:
Την υποψηφιότητά του για τον Δήμο Αθηναίων ανακοίνωσε ο Κώστας Μπακογιάννης στην αποψινή ανοιχτή εκδήλωση που έγινε στον Κεραμεικό. Ο Κώστας Μπακογιάννης, έδωσε το στίγμα της υποψηφιότητας και της στρατηγικής του, καλώντας τους Αθηναίους να συνυπογράψουν μία συμφωνία εμπιστοσύνης που περιλαμβάνει πέντε αρχές, με βασικό στόχο τον “Πολιτισμό της Καθημερινότητας” που αποτελεί τη βάση της σχέσης του πολίτη με την πόλη.
Ο Κώστας Μπακογιάννης, τόνισε ότι το πρόγραμμα που θα παρουσιαστεί στο επόμενο χρονικό διάστημα, είναι ένα επιχειρησιακό σχέδιο, κοστολογημένο, με σαφείς προτεραιότητες και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης.
Τα κυριότερα σημεία της ομιλίας του Κώστα Μπακογιάννη:
” Συμφωνία εμπιστοσύνης με πέντε αρχές”
“Αρχή πρώτη: Η Αθήνα δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια. Είναι οι άνθρωποί της. Όσοι ζουν, όσοι εργάζονται και όσοι την επισκέπτονται. Έχετε ανάγκη επιτέλους, όσα δικαιούστε.
Αρχή δεύτερη: Ο Δήμαρχος δεν είναι διαιτητής μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, ούτε τερματοφύλακας απέναντι σε ένα επιθετικό κράτος που βαράει πέναλτι. Είναι σύμμαχος με τα όνειρα των δημοτών. Ο Δήμαρχος είναι παντού. Για τα πάντα. Και πάντα. Μαχητικά, πέρα και πάνω από αρμοδιότητες. Γι αυτά που λέμε και κάνουμε ή δεν κάνουμε, θα φταίμε εμείς. Εδώ θα ισχύει στα αλήθεια το γνωστό… Τα παράπονά σας στον Δήμαρχο.
Αρχή τρίτη: Η αυτοδιοίκηση έχει υποχρέωση να ξεπερνά γραμμές και να γκρεμίζει τείχη. Τα σκουπίδια δεν έχουν ιδεολογία και οι λακκούβες δεν έχουν χρώμα. Δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για τις πολιτικές μας επιλογές. Η κοινωνία όμως είναι πολύ πιο μπροστά από την πολιτική. Να σπάσουμε τις φυλακές που έχουμε χτίσει ο καθένας για τον εαυτό του και να μάθουμε στην συνεννόηση, στην συναίνεση και την συνεργασία.
Αρχή τέταρτη: Δεν υπάρχει τζάμπα σχέδιο. Ο Δήμος Αθηναίων έχει γεράσει. Για να ξανανιώσει χρειάζεται να γυρίσει ανάποδα. Ασυμβίβαστα. Για να αναμετρηθούμε, όχι με το παρελθόν αλλά με το μέλλον. Όχι με τους πολιτικούς μας αντιπάλους αλλά με τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Αρχή πέμπτη: Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ιστορία γράφουν οι παρέες. Ο Δήμαρχος δεν είναι τίποτα παραπάνω από διευθυντής ορχήστρας. Και η αλλαγή έρχεται μόνο από κάτω προς τα πάνω.”
“Πολιτισμός της Καθημερινότητας σε τρεις άξονες”
- Δημόσια ασφάλεια χωρίς την οποία, οτιδήποτε άλλο, καθίσταται άκυρο. Ο Δήμος πρέπει να πάρει επάνω του το ζήτημα και ας μην έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα. Κατάρτιση σχεδίου δράσης με συντονιστικό ρόλο του Δήμου Αθηναίων και συμμετοχή όλων των φορέων.
- Λειτουργία της πόλης ώστε να είναι ανθρώπινη. Είναι το πως μαζεύουμε τα σκουπίδια και η διαχείριση των 11.500 σημείων αποκομιδής. Είναι η ανακύκλωση η οποία σήμερα δεν ξεπερνάει το 10%. Είναι τα πεζοδρόμια που δεν καθαρίζονται και δεν πλένονται. Είναι ο φωτισμός που τόσο μας λείπει. οφείλουμε να κάνουμε στην πόλη ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ
- Ανάκτηση του δημόσιου χώρου με παρεμβάσεις σε κάθε γειτονιά. Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, οι παιδικές χαρές και οι πλατείες μας, όλα είναι κομμάτια του πάζλ που ονομάζεται δημόσιος χώρος. Μιλάω για ένα πλέγμα πολύ συγκεκριμένων έργων στις γειτονιές για να αναδείξουμε τους κρυμμένους μας θησαυρούς. Ότι κάνουμε με τον δημόσιο χώρο, μικρό ή μεγάλο, θέλουμε να διαπνέεται από μια απλή φιλοσοφία, να έχει έναν και μοναδικό στρατηγικό στόχο: Τον μεγάλο περίπατο της Αθήνας. Την ωραιότερη βόλτα της Ευρώπης. Τον μεγάλο περίπατο που να συνδέει το ένδοξο χθες με ό,τι σύγχρονο, πραγματικό και ζωντανό διαφοροποιεί ετούτη εδώ την πόλη από τις άλλες σπουδαίες πόλεις του κόσμου…
“Την αυτοδιοίκηση την ξέρουμε καλά”
“Είμαστε πολύ υπερήφανοι γιατί το έργο μας αναγνωρίστηκε. Εντός και εκτός Ελλάδας. Άλλωστε, γι’ αυτό κάνουμε αυτή τη δουλειά. Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια μέσα σ’ αυτή, μπορούμε, ελπίζω χωρίς να ακουστεί αλαζονικό, να ισχυριστούμε πως την αυτοδιοίκηση την ξέρουμε καλά. Την ξέρουμε από την καλή και από την ανάποδη. Και πιστέψτε με, δεν είναι απλό έτσι που είναι δομημένη αυτή η χώρα. Είναι σαν να κολυμπάς καθημερινά ενάντια στο ρεύμα.”
” Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα”
“Αυτή η πόλη πρέπει να μας χωράει όλους. Να μας αγκαλιάζει και να μας αποδέχεται.Θέλω να απελευθερώσουμε τη δύναμη αυτής της πόλης. Να πατήσουμε γερά στη γη και να τολμήσουμε να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά. Να σηκωθούμε εμείς για να ξανασηκώσουμε τη πόλη μας εκεί που της πρέπει.Περήφανοι, όπως αξίζει σ’εμάς που αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλη.Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα.”
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του υποψηφίου Δημάρχου Αθηναίων Κωστα Μπακογιάννη:
Καλησπέρα σας!
Σας ευχαριστώ πολύ.
Σας ευχαριστώ που είστε, τόσοι πολλοί, απόψε εδώ. Με τιμάτε.
Όμως μέσα μου, ξέρω πολύ καλά, πως δεν είστε εδώ μόνο για μένα.
Είστε εδώ, γιατί πιστεύετε σε αυτή την πόλη. Πιστεύετε στην Αθήνα. Είστε εδώ γιατί αντιστέκεστε. Αντιστέκεστε στην αδιαφορία, την αδράνεια, την ανασφάλεια. Είστε εδώ γιατί επιμένετε. Επιμένετε πως η Αθήνα μπορεί να σταθεί όρθια, να σηκώσει ανάστημα, να φτάσει ψηλά, με υπερηφάνεια.
Και είστε εδώ γιατί ξέρετε πως στο βιβλίο αυτής της πόλης, που οι ιστορίες όλων μας συνδέονται, τις επόμενες σελίδες θα τις γράψουμε όλοι μαζί. Κόντρα σε όλους εκείνους που θέλουν να μας διχάζουν. Κόντρα σε όλους εκείνους που τρέφονται από το «εμείς ή αυτοί», ακόμα χειρότερα από το «εμείς ή κανείς».
Ξέρω ότι ο καθένας και η καθεμία που ήρθε σήμερα εδώ, έχει τη δική του ιστορία και τις δικές του ανάγκες. Επιτρέψτε μου να σας καταθέσω και τις δικές μου.
Τριάντα δύο ετών, αφού έζησα, σπούδασα και εργάστηκα σε πολλές χώρες, πήρα την απόφαση να πάρω τα βουνά. Κυριολεκτικά. Στη γενέτειρα του πατέρα μου, στο πανέμορφο Καρπενήσι, μπήκα στην αυτοδιοίκηση. Πολλοί με είπαν τότε τρελό. Ότι αφήνω μια καλή, άνετη, ζωή στην Αθήνα, για να πάω να αποδείξω τι; Θέλω λοιπόν να σας εξομολογηθώ ότι εγώ τότε, σε αυτή την ωραία περιπέτεια, μπήκα από ανάγκη. Και από μια βαθιά αίσθηση καθήκοντος. Γιατί, ναι, είχα μια μεγάλη εκκρεμότητα. Το βάρος ενός χρέους να ολοκληρώσω, ένα έργο που έμεινε μισότελειωμένο. Ένα όραμα που δεν το άφησαν να πραγματωθεί.
Όταν ξεκινήσαμε λοιπόν στο Καρπενήσι, είχαμε τρία χαρακτηριστικά: είχαμε τρέλα, μπόλικη, συναίσθημα, άφθονο, και άγνοια κινδύνου. Ξέρετε, χλευαστήκαμε γι αυτό. Ότι δηλαδή δεν ήμασταν οι κλασσικοί πολιτικοί, οι γραβατωμένοι, με τον ξύλινο λόγο. Παιδάκια μας έλεγαν. Λιανοπαίδια. Ε λοιπόν, αυτά τα παιδάκια έφεραν τα κάτω πάνω. Και έκαναν έναν ξεχασμένο τόπο, Δήμο πρότυπο και μια πόλη που αξίζει να ζει κανείς.
Εκεί ερωτεύτηκα την αυτοδιοίκηση. Κατάλαβα ότι είναι η τέχνη, η πολιτική της αληθινής ζωής. Είναι εκεί που ανοίγουν σπίτια και αγκαλιές. Είναι εκεί που μοιράζεσαι το γέλιο και το κλάμα, την ελπίδα και τον πόνο. Είναι εκεί που μαθαίνεις να περπατάς με τα παπούτσια του άλλου, καθώς το πρόβλημά του γίνεται δικό σου. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, πως σε λένε και από που κρατάει η σκούφια σου. Η αυτοδιοίκηση σε μαθαίνει να είσαι ταπεινός. Όρος επιβίωσης; Να καταπίνεις τον εγωισμό σου. Να σέβεσαι.
Γιατί στην αυτοδιοίκηση μετράει μόνο το απτό και το μετρήσιμο αποτέλεσμα.
Αυτά τα παιδάκια, λοιπόν, μεγάλωσαν και τέσσερα χρόνια μετά άλλαξαν κλίμακα. Δεν αλλάξαμε όμως μυαλά. Στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας δοκιμαστήκαμε στα ακόμα πιο μεγάλα. Ακόμη και στα λεγόμενα εμβληματικά έργα, που θέλουν χρόνια αλλά και σε αυτά που έλεγαν όλοι «ρε παιδιά αυτά δεν γίνονται». ‘Έγιναν επειδή δεν μασήσαμε, επειδή τολμήσαμε.
Και ξέρετε τι; Είμαστε πολύ υπερήφανοι γιατί το έργο μας αναγνωρίστηκε. Εντός και εκτός Ελλάδας. Άλλωστε, γι’ αυτό κάνουμε αυτή τη δουλειά. Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια μέσα σ’ αυτή, μπορούμε, ελπίζω χωρίς να ακουστεί αλαζονικό, να ισχυριστούμε πως την αυτοδιοίκηση την ξέρουμε καλά. Την ξέρουμε από την καλή και από την ανάποδη. Και πιστέψτε με, δεν είναι απλό έτσι που είναι δομημένη αυτή η χώρα. Είναι σαν να κολυμπάς καθημερινά ενάντια στο ρεύμα.
Φίλες και φίλοι,
Η απόφαση να είμαι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, δεν ήταν απλή. Ούτε ήταν μια εύκολη απόφαση για μένα. Για ένα βασικό λόγο: από βαθύ σεβασμό.
Γιατί η Αθήνα άλλωστε είναι μία και μοναδική. Είναι η πόλη των πόλεων. Στα πέρατα του κόσμου προκαλεί δέος για την ιστορία της. Η Αθήνα που σηκώνει όλη την Ελλάδα. Και αν κάποτε στη Σμύρνη άναβαν φωτιές όταν εκλεγόταν ο Δήμαρχος Αθηναίων, είναι επειδή εδώ χτυπάει η καρδιά του ελληνισμού.
Η Αθήνα είναι και η πόλη εκατομμύριων ζωών. Εκατομμυρίων θαυμάτων. Των μικρών και των μεγάλων. Αν ο Μάνος Χατζιδάκις βρήκε την «Οδό Ονείρων» στην Αθήνα, είναι επειδή αυτή η πόλη είναι οι γειτονιές της. Με τους καημούς, τα προβλήματα, τις σιωπές, αλλά και με τις χαρές, τα γλέντια και την ευγένειά τους.
Η Αθήνα όμως σήμερα, δεν είναι απλώς σε κρίση. Είναι σε παρακμή. Τόσα χρόνια έχει ενσωματώσει την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Βγαίνεις το πρωί από το σπίτι σου και δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί, μέχρι να γυρίσεις το βράδυ. Βρώμα, δυσωδία, σκουπιδαριό, αταξία, ανομία, ανασφάλεια και κυρίως μιζέρια γύρω μας και μέσα μας. Αδικίες και ανισότητες. Η Αθήνα που συρρικνώνεται και τις τελευταίες δύο δεκαετίες την έχει εγκαταλείψει ένας στους πέντε μόνιμους κατοίκους.
Είναι μεγάλο το μέγεθος και το βάρος αυτής της πόλης. Για αυτό όμως είναι και μεγάλη η πρόκληση. Είναι απόφαση ζωής. Είμαι βλέπετε, μετά από χρόνια, ο πρώτος αυτοδιοικητικός που δοκιμάζει τις δυνάμεις του για τον Δήμο Αθηναίων και ξέρω ότι η καρέκλα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι υπέρτατη τιμή. Σήμερα, στη συνάντηση αυτή, θέλω να μοιραστώ μαζί σας την απόφασή μου να είμαι υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων για να αφιερωθώ σε αυτό με όλο μου το είναι. Με όλη μου την δύναμη και όλη μου την εμπειρία. Γιατί; Για να δείξουμε όλοι στα παιδιά μας, ότι ναι γίνεται. Ότι η Αθήνα μπορεί να φιλοξενήσει, όχι μόνο τα σπίτια και τα σχολεία τους, αλλά τα όνειρα και τις ελπίδες τους.
Φίλες και φίλοι,
Απόψε, εγκαινιάζουμε μια συνεργασία μεταξύ μας. Συνυπογράφουμε μία συμφωνία εμπιστοσύνης. Για να πετύχουμε, πρέπει να συμφωνήσουμε σε ορισμένες αρχές
Αρχή πρώτη: Η Αθήνα δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια. Είναι οι άνθρωποί της. Όσοι ζουν, όσοι εργάζονται, και όσοι την επισκέπτονται. Ακόμη και αν σήμερα αισθάνονται αόρατοι ή ξεχασμένοι. Κοιτάξτε γύρω σας. Έχουμε μεταξύ μας παραδείγματα. Είναι απόψε εδώ ηλικιωμένοι άνθρωποι. Ξέρω πως πολλές φορές φοβάστε να βγείτε από τα σπίτια σας. Έχετε ανάγκη να αισθάνεστε ασφαλείς. Είναι απόψε μαζί μας νέοι γονείς. Έχετε ανάγκη να μπορείτε να πάτε βόλτα το μωρό σας με το καροτσάκι, να έχετε θέσεις στον παιδικό σταθμό για τα παιδιά σας, να είναι τα σχολεία σας στην κατάσταση που πρέπει να είναι, να έχετε ανοιχτές, ασφαλείς και καθαρές παιδικές χαρές. Είναι απόψε μαζί μας η τριαντάρα και ο σαραντάρης που δουλεύουν σκληρά. Μπορεί να επιχειρούν οι ίδιοι, μπορεί να εργάζονται κάπου ή να παλεύουν για ένα μεροκάματο. Και σου λένε, αγωνίζομαι, πληρώνω, και δεν έχω ούτε τα στοιχειώδη. Έχετε ανάγκη επιτέλους, όσα δικαιούστε.
Αρχή δεύτερη: Ο Δήμαρχος δεν είναι διαιτητής μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, ούτε τερματοφύλακας απέναντι σε ένα επιθετικό κράτος που βαράει πέναλτι. Είναι σύμμαχος με τα όνειρα των δημοτών. Το θέμα είναι να μη μας κυνηγάει η ζωή, αλλά να την προλαβαίνουμε εμείς και να την συνδιαμορφώνουμε. Ο Δήμαρχος δεν μπορεί να μένει κλεισμένος στο γραφείο του. Είναι παντού. Για τα πάντα. Και πάντα. Πέρα και πάνω από αρμοδιότητες. Μαχητικά. Μπορεί να μην κερδίσεις όλες τις μάχες. Πρέπει όμως να τις δώσεις. Με αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Η ευθύνη άλλωστε, έχει ονοματεπώνυμο. Δεν μπορεί ποτέ να μην φταίει κανείς. Για αυτά που λέμε και κάνουμε ή δεν κάνουμε, θα φταίμε εμείς. Τελεία. Για να είμαστε ξεκάθαροι. Εδώ θα ισχύει στα αλήθεια το γνωστό: Τα παράπονα σας στον Δήμαρχο.
Αρχή τρίτη: Η αυτοδιοίκηση έχει υποχρέωση να ξεπερνάει γραμμές και να γκρεμίζει τείχη. Γιατί πρέπει να δίνει λύσεις. Τα σκουπίδια δεν έχουν ιδεολογία και οι λακκούβες δεν έχουν χρώμα. Κανείς μας βέβαια δεν γεννήθηκε χθες. Δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για τις πολιτικές μας επιλογές. Η κοινωνία όμως, είναι πολύ πιο μπροστά από την πολιτική. Και η κοινωνία απαιτεί υπερβάσεις. Χωρίς στεγανά και παρωπίδες. Ο αντίπαλός μας δεν είναι εχθρός μας. Και επειδή διαφωνούμε, δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε. Να μην φοβόμαστε λοιπόν την αλήθεια και την κριτική. Να σπάσουμε τις φυλακές που έχουμε χτίσει ο καθένας για τον εαυτό του και να μάθουμε στη συνεννόηση, στη συναίνεση και τη συνεργασία.
Αρχή τέταρτη: Δεν υπάρχει τζάμπα σχέδιο. Ο Δήμος Αθηναίων έχει παλιώσει, έχει σκουριάσει, έχει γεράσει. Για να ξανανιώσει χρειάζεται να γυρίσει ανάποδα. Ασυμβίβαστα. Κρατάμε τα θετικά, δεν μηδενίζουμε. Μακριά από μας η υποκριτική λογική του «παραλαμβάνουμε καμένη γη». Αλλά, θέλω να είμαι σαφής. Αν είστε ευχαριστημένοι με τη σημερινή κατάσταση, αν αποδέχεστε τη σημερινή πραγματικότητα, δεν σας κάνω. Δεν είμαι ο άνθρωπος σας. Για να αναμετρηθούμε όχι με το παρελθόν, αλλά με το μέλλον. Όχι με τους πολιτικούς μας αντιπάλους αλλά με τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Αρχή πέμπτη: Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ιστορία γράφουν οι παρέες. Οι ομάδες. Κανείς δεν νικάει μόνος του. Μόνο αν πιστέψουμε σε κάτι όλοι μαζί, αν γίνει προσωπική υπόθεση όλων μας, υπερνικώντας διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις, θα χτίσουμε το αύριο. Ο Δήμαρχος δεν είναι τίποτα παραπάνω από διευθυντής ορχήστρας. Και η αλλαγή έρχεται μόνο από κάτω προς τα πάνω. Από όλους μαζί. Και αν μου δώσετε την εντολή να σας υπηρετήσω ως Δήμαρχος, τότε να ξέρετε ότι η πόλη θα είναι ευθύνη δική μου και ευθύνη δική σας. Γιατί η Αθήνα μπορεί να είναι υποχρέωση του Δήμαρχου, αλλά είναι δικαίωμα όλων.
Φίλες και φίλοι,
Αυτή η συμφωνία εμπιστοσύνης μας δεσμεύει όλους. Είναι όμως η αρχή. Αποκτάει νόημα και ουσία μόνο όταν δοκιμαστεί στην πράξη. Όχι μόνο προεκλογικά, αλλά κυρίως μετεκλογικά. Ετοιμαζόμαστε ήδη να ξεδιπλώσουμε το σχέδιό μας. Μην περιμένετε από μας το συνηθισμένο προεκλογικό έντυπο. Με τα γενικόλογα ευχολόγια, που λένε τα πάντα και τίποτα.
Από που θα ξεκινήσουμε λοιπόν; Λαμβάνοντας πρώτα από όλα υπόψη την βιωματική γνώση και γνώμη των ανθρώπων και των φορέων από άκρη σε άκρη του Δήμου, καταρτίζουμε ένα επιχειρησιακό σχέδιο που θέτει σαφείς προτεραιότητες, συγκεκριμένα βήματα και χρονοδιάγραμμα υλοποίησης. Και βέβαια μετρήσιμους ποιοτικούς και ποσοτικούς στόχους. Ένα σχέδιο κοστολογημένο. Όχι στον αέρα, αλλά στη βάση των πραγματικών οικονομικών μας δυνατοτήτων. Των χρημάτων που έχουμε και αυτών που ρεαλιστικά μπορούμε να διεκδικήσουμε. Πιστέψτε με. Επειδή την ξέρω τη δουλειά μου, μπορούμε να διεκδικήσουμε πολλά. Ένα σχέδιο που την επόμενη μέρα θα είναι έτοιμο να εφαρμοστεί άμεσα, να ψηφιστεί στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο, χωρίς χρόνους αναμονής και προετοιμασίας. Ένα σχέδιο που θα το έχετε εγκρίνει στην πράξη, μέσω των εκλογών, εσείς οι δημότες της Αθήνας.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα παχιά λόγια. Ας μιλήσουμε επιτέλους για την αληθινή ζωή. Επειδή τα πολλά μικρά μας χαλάνε την μέρα, θα ασχοληθούμε με αυτά εμμονικά. Για να μπορέσουμε να έχουμε χρόνο και χώρο για να ευχαριστηθούμε τα μεγάλα. Γιατί τα μικρά κάνουν την μέρα και τα μεγάλα την ζωή.
Είναι πολλά αυτά για τα οποία θα συζητήσουμε τους επόμενους μήνες. Οι πτυχές της δουλειάς μας, είναι όσες και οι πτυχές της ζωής της πόλης. Τα παραδείγματα περισσεύουν. Προκλήσεις όπως η κοινωνική αλληλεγγύη, το προσφυγικό, η επιχειρηματικότητα, το κυκλοφοριακό αλλά και ευκαιρίες όπως η πολεοδόμηση, ο τουρισμός, ο πολιτισμός, και η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.
Απόψε όμως θέλω να εστιάσω σε αυτό που εγώ ονομάζω πολιτισμό της καθημερινότητας. Αυτή είναι η βάση μας. Για να είμαστε υπερήφανοι για την πόλη του σήμερα, όχι μόνο για την πόλη του χτες. Για να μιλάνε για μας ανά τον κόσμο, όχι μόνο για την Ακρόπολη, αλλά και γιατί είναι ένα πρότυπο σύγχρονης και φιλικής πρωτεύουσας.
Ο πολιτισμός της καθημερινότητας, λοιπόν, ορίζεται από τρείς άξονες: τη δημόσια ασφάλεια, χωρίς την οποία οτιδήποτε άλλο καθίσταται άκυρο, τη λειτουργία της πόλης, ώστε να είναι ανθρώπινη και τη διαχείριση του δημόσιου χώρου ως αγαθού, ως περιουσία του πολίτη και όχι ως κρατική παροχή. Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.
Πολιτισμός της καθημερινότητας σημαίνει πως δίνουμε την μάχη για την δημόσια ασφάλεια. Η Αθήνα έχει παραδοθεί σε οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες, στην ανομία. Εμπορεύονται ανθρώπους, ναρκωτικά, όπλα. Απειλούν, εκβιάζουν. Ληστεύουν και δολοφονούν. Για λίγα και για πολλά. Και την ίδια ώρα, η παραβατικότητα, η μικρό-εγκληματικότητα, και το παραεμπόριο, κυριαρχούν.
Τι μπορεί να κάνει λοιπόν ο Δήμος; Κατ’ αρχάς να αποφασίσει ότι όταν πονάει η Αθήνα πονάει ο ίδιος. Να το πάρει πάνω του και ας μην έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα. Να λειτουργήσει ως επισπεύδων και ως καταλύτης όχι ως καταγγέλλων, ως γκρινιάρης. Με έμφαση όχι μόνο στην καταστολή, αλλά και στην πρόληψη, μέσα από τη δημιουργία και την εφαρμογή ενός σχεδίου δράσης για την ασφάλεια με συντονιστικό ρόλο του Δήμου Αθηναίων και τη συμμετοχή όλων των φορέων, για να αναλάβει έμπρακτα ο καθένας τις ευθύνες του και να διευκολύνουμε το έργο της Ελληνικής Αστυνομίας.
Φίλες και φίλοι,
Ο πολιτισμός της καθημερινότητάς βασίζεται στην λειτουργία της πόλης. Αυτός είναι ο δεύτερος άξονας μας. Στις πόλεις της Ευρώπης, είχε πει ο Καστοριάδης, περπατάς και εκπαιδεύεσαι. Στις πόλεις της Ελλάδας περπατάς και παιδεύεσαι. Είναι το πως μαζεύουμε τα σκουπίδια και η διαχείριση των 11.500 σημείων αποκομιδής. Είναι η ανακύκλωση η οποία σήμερα δεν ξεπερνάει το 10%. Είναι τα πεζοδρόμια που δεν καθαρίζονται και δεν πλένονται. Είναι ο φωτισμός που τόσο μας λείπει. Οι λίγες και σβηστές λάμπες. Είναι το πράσινο που αφήνεται στην μοίρα του. Ξέρετε ότι στην Αθήνα αντιστοιχούν μόλις δύο τετραγωνικά μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο, όταν στην Ευρώπη, ο μέσος όρος είναι τα 8 τετραγωνικά; Και αυτό το λίγο που έχουμε είναι άνισα κατανεμημένο στις γειτονιές της πόλης.
Αυτός είναι ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας που είναι η μητέρα όλων των μαχών για την αυτοδιοίκηση. Και όμως ο Δήμος εδώ και πολλά χρόνια επιμένει να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα με τον σχεδιασμό, το σύστημα, της δεκαετίας του ’80. Πολεμάει με ξύλινα σπαθιά. Αποτέλεσμα; Σε κάθε εκλογές συζητάμε τα ίδια και τα ίδια. Δεν πάει άλλο. Αν θέλουμε να κάνουμε την διαφορά οφείλουμε να κάνουμε στην πόλη ένα ισχυρό ήλεκτρόσοκ.
Τρίτος άξονας: Πολιτισμός της καθημερινότητας σημαίνει πως έφτασε η ώρα να ανακτήσουμε τον δημόσιο χώρο. Τον δημόσιο χώρο ο οποίος είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που τον έχουμε αφήσει να θαμπώσει, να σπάσει. Ποια είναι η λογική μας; Να κινηθούμε παράλληλα σε δύο κατευθύνσεις.
Από τη μία με παρεμβάσεις ακριβείας. Παρεμβάσεις σε κάθε γειτονιά, για κάθε γειτονία. Τι εννοώ; Η καθαριότητα, το πράσινο, η ασφάλεια, ο φωτισμός, οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, οι παιδικές χαρές και οι πλατείες μας, όλα είναι κομμάτια του πάζλ που ονομάζεται δημόσιος χώρος. Μιλάω λοιπόν για ένα πλέγμα πολύ συγκεκριμένων έργων στις γειτονιές για να αναδείξουμε τους κρυμμένους μας θησαυρούς. Όπως τον κτιριακό μας πλούτο που θα ζήλευαν άλλες πρωτεύουσες.
Από την άλλη, ας τολμήσουμε να οραματιστούμε. Γιατί ο πολιτισμός της καθημερινότητας μας θέλει και τόλμη. Η Αθήνα σήμερα χρειάζεται μια γροθιά στο μαχαίρι. Επί δεκαετίες έχουν γίνει ατέρμονες συζητήσεις, υπάρχουν άπειρες μελέτες, σχέδια, μακέτες. Έχουν ειπωθεί τα πάντα. Εμείς όμως μένουμε στην καλύτερη με την προσδοκία και στην χειρότερη με την απογοήτευση και αυτό το συναίσθημα της ματαίωσης. Δείτε όμως την Αθήνα από ψηλά. Με τους χώρους, τα μνημεία και τα κτίριά της. Ότι κάνουμε με τον δημόσιο χώρο, μικρό ή μεγάλο, θέλουμε να διαπνέεται από μια απλή φιλοσοφία, να έχει έναν και μοναδικό στρατηγικό στόχο: Τον μεγάλο περίπατο της Αθήνας. Την ωραιότερη βόλτα της Ευρώπης. Τον μεγάλο περίπατο που να συνδέει το ένδοξο χθες με ό,τι σύγχρονο, πραγματικό και ζωντανό διαφοροποιεί ετούτη εδώ την πόλη από τις άλλες σπουδαίες πόλεις του κόσμου. Θέλουμε να μπορείς να περπατάς την πόλη, να την αναπνέεις. Εύκολα και άνετα. Και να παρασύρεσαι από το χρώμα και τον ρυθμό της. Κάθε μας κίνηση, κάθε μας ενέργεια, κάθε μας έργο, κάθε μας παρέμβαση, πρέπει να μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό τον στόχο.
Φίλες και φίλοι,
Ασφαλώς, για να αλλάξει η Αθήνα, πρέπει να αλλάξει ο ίδιος ο Δήμος. Αλλιώς είναι σαν να ζητάμε από έναν ελέφαντα να χορέψει. Οφείλουμε να ξαναδούμε την αρχιτεκτονική του Δήμου. Να αξιοποιήσουμε τους ανθρώπους του, που επί χρόνια πασχίζουν να κάνουν την δουλειά τους χωρίς μέσα και σχεδιασμό. Να αξιοποιήσουμε τα εργαλεία της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, όχι για να αναπαράγουμε τη γραφειοκρατία στους υπολογιστές μας, αλλά για να την χτυπήσουμε αποτελεσματικά. Να σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε και να βλέπουμε τις συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα φοβικά, αλλά ως ευκαιρίες για να αναβαθμίσουμε τις υπηρεσίες που προσφέρουμε στους πολίτες. Να υιοθετήσουμε νέες καλές πρακτικές, ως προς την διαφάνεια και την καταπολέμηση της διαφθοράς. Και όλα αυτά, για να φτιάξουμε έναν Δήμο λειτουργικό και υπηρεσίες που να εξυπηρετούν τον πολίτη και όχι να τον ταλαιπωρούν. Και βέβαια να μην κάνουμε τα λάθη του κεντρικού κράτους. Η δύναμη της αυτοδιοίκησης είναι η εγγύτητα με τους πολίτες. Και τα ίδια τα δημοτικά διαμερίσματα είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης. Αρκεί να τα ενδυναμώσουμε με αρμοδιότητες και να τα απελευθερώσουμε.
Χρειάζονται όμως και αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο. Ζητήματα για τα οποία, δεσμεύομαι, θα δώσουμε σκληρές μάχες με το καλημέρα. Είναι τουλάχιστον θεσμικό παράδοξο ο Δήμος Αθηναίων να στερείται αυτονόητων αρμοδιοτήτων για λόγους πρωτίστως πελατειακούς. Να σας δώσω μερικά παραδείγματα; Είναι αδιανόητο σε κεντρικούς δρόμους, την ευθύνη των πεζοδρομίων και των φρεατίων να την έχει ο Δήμος, του οδοστρώματος η Περιφέρεια και των υπόγειων διαβάσεων ένα Υπουργείο. Όπως είναι απαράδεκτο το Πεδίον του Άρεως, ο μεγαλύτερος πνεύμονας της Αθήνας, να μην ανήκει στον Δήμο ή το κράτος να δημιουργεί μια ανώνυμη εταιρία, την περίφημη Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ, για να υποκαθιστά τον Δήμο στην πόλη. Αυτή είναι η αιώνια κακοδαιμονία της πολιτικής στην Ελλάδα που καθιστά τους πάντες, τελικά, ανεύθυνους. Ο Δήμαρχος όμως, είναι ηθικά και πολιτικά αρμόδιος και οφείλει να γίνει υπεύθυνος για όλα. Και υπόλογος για όλα.
Φίλες και φίλοι,
Σήμερα δεν είναι μέρα πανηγυρική, παρά τη φανταστική ατμόσφαιρα που έχετε δημιουργήσει με την παρουσία σας. Είναι μέρα αγωνίας και δέσμευσης.
Ξεκινάμε όλοι μαζί έναν όμορφο αγώνα. Τους επόμενους μήνες, θα σας συναντήσω σε όλη την Αθήνα, σε όλες τις γειτονιές. Θα πάω πόρτα-πόρτα. Να ακούσω πρωτίστως και να μιλήσω μετά. Στόχος μου είναι να συγκροτήσω μια ισχυρή ομάδα δουλειάς. Με ανθρώπους άξιους και ικανούς που να πονάνε τη Αθήνα. Να έχουν φρεσκάδα, μεράκι και όρεξη.
Ξέρετε, νιώθω ότι έχω πει πολλά. Και ξέρω ότι πολλές φορές σας έχουν πει πολλά. Και σας έχουν απογοητεύσει.
Καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεστε πια να πιστέψετε. Αλλά νιώθω ότι θέλετε να πιστέψετε. Να πιστέψετε σε μια πόλη που σας ανήκει και της ανήκετε.
Ως κάτοικοι, κυρίως, αλλά και ως εργαζόμενοι, ως επισκέπτες, ως τουρίστες.
Και αυτή η πόλη πρέπει να μας χωράει όλους.
Να μας αγκαλιάζει και να μας αποδέχεται.
Ζητάω τη βοήθειά σας, το χρόνο σας, τις συμβουλές σας και την ενέργειά σας. Την έμπνευση και την καθοδήγησή σας. Αλλά και την αυστηρότητα και την κριτική σας. Γιατί όλα αυτά, είναι η πυξίδα μας.
Φίλες και φίλοι,
Θέλω να απελευθερώσουμε τη δύναμη αυτής της πόλης.
Να πατήσουμε γερά στη γη και να τολμήσουμε να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά!
Να σηκωθούμε εμείς για να ξανασηκώσουμε τη πόλη μας εκεί που της πρέπει.
Περήφανοι, όπως αξίζει σ’εμάς που αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλη!
Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα.
Απέναντι στην ηττοπάθεια, στην μιζέρια,
Ελάτε να σηκώσουμε ανάστημα.
Απέναντι στο φόβο και το σκοτάδι.
Ελάτε να σηκώσουμε την Αθήνα ψηλά.
Σας ευχαριστώ πολύ.
