Του Νίκου Φυλάγγελου
Η Συμφωνία των Πρεσπών πυροδοτεί πολιτικές εξελίξεις… είναι το σύνηθες δημοσιογραφικό κλισέ.
Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, μόνο που διατηρεί πολυεπίπεδη ανάγνωση, ανάλογα με την αφετηρία από την οποία εκκινεί κάποιος την ανάγνωση των επιμέρους παραμέτρων.
Υπόθεση εργασίας: Χωρίς τους Ανεξάρτητους Έλληνες, η κυβέρνηση Τσίπρα μετατρέπεται σε κυβέρνηση μειοψηφίας, και επομένως, οδηγείται στις κάλπες.
Υπόθεση εργασίας: Χωρίς το Ποτάμι, η Συμφωνία των Πρεσπών περνάει μόνο με σχετική πλειοψηφία.
Και οι δυο παραπάνω υποθέσεις εργασίας αποτελούν ρεαλιστική πραγματικότητα. Δεν οδηγούν ωστόσο αναγκαστικά σε εκλογές.
Αντιθέτως, επιτρέπουν στον Αλέξη Τσίπρα να διευκολύνει τον πολιτικό σχεδιασμό του.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός, υπό κανονικές συνθήκες… προσεύχεται να μείνει μόνος στη Βουλή, και να βάλει απέναντί του το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα.
Η εξέλιξη αυτή θα του επιτρέψει να “πουλήσει” το αφήγημα της συλλογικής ευθύνης “των άλλων” για τα σημερινά δεινά του τόπου. Και θα αξιοποιηθεί δεόντως, στην τελική ευθεία της πόλωσης με υποθέσεις σκανδάλων, που διερευνά η Δικαιοσύνη.
Το τελικό αποτέλεσμα των ερευνών δεν ενδιαφέρει απαραιτήτως το Μέγαρο Μαξίμου. Εκείνο που ενδιαφέρει τον Αλέξη Τσίπρα, σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης και αξιοποίησης της σκανδαλολογίας, είναι το “δικαστήριο του καφενείου”.
Εκεί όπου… δεν ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, για πολιτικούς και κόμματα με υπερδεκαετή έκθεση στον δημόσιο βίο και τη νομή της εξουσίας.
