Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: “Εφημερίδα των Συντακτών”
Από τον ενθουσιασμό στην περίσκεψη και με φόρα προς την απογοήτευση. Αυτή είναι η αίσθηση που επικρατεί για δύο Ευρωπαίους πολιτικούς που ξεκίνησαν εντυπωσιακά, γέννησαν πολλές προσδοκίες στην Αριστερά και σήμερα προβληματίζουν: ο ένας με τη θεαματική αναδίπλωσή του, ο άλλος με την εκκωφαντική αμηχανία του. Ο λόγος για τον Ισπανό πρωθυπουργό Σοσιαλιστή Πέδρο Σάντσεθ και τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας Τζέρεμι Κόρμπιν.
Και οι δύο συγκρούστηκαν με τις πανίσχυρες δεξιές πτέρυγες των κομμάτων τους, βγήκαν νικητές, κινητοποίησαν τον κόσμο για να τους στηρίξει, απομάκρυναν τους βαρόνους-γραφειοκράτες που μέχρι τότε έκαναν κουμάντο και είχαν οδηγήσει τα κόμματά τους σε μια άνευ όρων συνθηκολόγηση με τον νεοφιλελευθερισμό.
Ο Σάντσεθ έβγαλε τους Σοσιαλιστές από την ανυποληψία, ανέβασε τα εκλογικά ποσοστά τους, κέρδισε εκλογές, έγινε πρωθυπουργός, κυβέρνησε μερικούς μήνες με την ανοχή των Podemos, πήρε ορισμένα φιλολαϊκά μέτρα, ενόχλησε τις Βρυξέλλες και την αστική τάξη της χώρας του, έστειλε με τις επιλογές του το σήμα ότι μπορεί η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να επιστρέψει στις προοδευτικές μεταρρυθμιστικές ρίζες της.
Και ενώ όλοι περίμεναν ότι θα συνέχιζε στην ίδια γραμμή και θα σχηματιζόταν κυβέρνηση συνεργασίας Σοσιαλιστών – Podemos, αυτός άλλαξε το βιολί. Αρνήθηκε να δεχτεί τους Podemos στην κυβέρνηση, απαίτησε από αυτούς να στηρίξουν μονοκομματική κυβέρνηση με ανταλλάγματα κάποιες άνευ σημασίας θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, απειλώντας συνεχώς ότι, αν δεν του κάνουν τα χατίρια, θα οδηγήσει ξανά την Ισπανία σε εκλογές. Οπως και έγινε. Εκλογές λοιπόν στις 10 Νοεμβρίου.
Εξήγηση υπάρχει για την αλλαγή στάσης του Σάντσεθ; Πολλά μπορούν να ειπωθούν. Κρατάμε δύο προσεγγίσεις: Ο ηγέτης της Δημοκρατικής Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς της Καταλονίας, Ρουφιάν, απευθυνόμενος στους Σοσιαλιστές δήλωσε: «Οσο πιο ισχυροί είστε τόσο πιο πολύ πλησιάζετε τη Δεξιά». Πιο ωμός ο πρόεδρος των Ισπανών βιομηχάνων της CEOE Χαραμέντι: «Οι πρόωρες εκλογές αποτελούν πρόβλημα για τις επιχειρήσεις και την οικονομία, αλλά είναι καλύτερα προκειμένου να μην μπει στην κυβέρνηση η Αριστερά».
Ανάλογες επιτυχίες είχε και ο Κόρμπιν στη Βρετανία. Κέρδισε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά την αρχηγία των Εργατικών, ανοίγοντας το κόμμα στους πολίτες, εξουδετέρωσε σε πρώτη φάση την παντοδύναμη ομάδα των μπλεριστών, χτύπησε στα ίσα τους Συντηρητικούς, αντιμετώπισε με επιτυχία τις παγίδες που του έστησαν οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του, επανέφερε την αισιοδοξία στις τάξεις των οπαδών του κόμματος, αλλά όταν ήρθε η ώρα να πάρει θέση για το Brexit, μπέρδεψε τους πάντες.
Ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς επιδιώκει. Ισως και ο ίδιος να μην ξέρει τι θέλει. Συντεταγμένη αποχώρηση; Νέο δημοψήφισμα για να ανατραπεί το αποτέλεσμα του προηγούμενου; Ειδικού τύπου συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ενωση; Ζητάει εκλογές για να γίνει πρωθυπουργός και στη συνέχεια θα προκηρύξει δημοψήφισμα για να λάβουν οι πολίτες την τελική απόφαση για τη σχέση της χώρας του με την Ε.Ε. Αυτός τι θα ψηφίσει στο δημοψήφισμα; Αγνωστο. Δεσμεύτηκε πάντως με άρθρο του στην εφημερίδα «Guardian» ότι «ως πρωθυπουργός των Εργατικών, θα εκτελέσω αυτό που θα αποφασίσουν οι πολίτες». Πόντιος Πιλάτος, δηλαδή. Αυτός, όμως, δεν είναι ρόλος για ηγέτη. Είναι ρόλος για κομπάρσο.
Ανάγωγα
Ο Πάπας Φραγκίσκος στηρίζει τον Τσίπρα και τον ευλογεί, αυτόν, έναν κατά δήλωσή του άθεο. Κάποιοι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον κινούνται σε άλλο μήκος κύματος από τον επικεφαλής του καθολικισμού. Προφανώς διαβάζουν και ακολουθούν τα αιρετικά ευαγγέλια.
