Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πατέρα, έμαθες τα νέα; Θα μπορούσε να αναρωτιέται διαρκώς, όχι απλώς και μόνο ο Γιώργος, ο τελευταίος των Παπανδρέου, αλλά ένας ολόκληρος λαός. Ο ελληνικός.
Πέρασαν 16 χρόνια από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός έστειλε σπίτι του τον Κώστα Σημίτη. Ταπεινωμένο. Με μια ιστορικά πρωτοφανή καταδίκη για εν ενεργεία πρωθυπουργό, ο οποίος δεν τόλμησε να τεθεί στην κρίση της κοινωνίας την οποία… βασάνισε με την οκταετία της διακυβέρνησής του, που πέρασε στη σύγχρονη Ιστορία ως η εποχή της μεγάλης λεηλασίας. Της απευθείας ανάθεσης των κλειδιών της χώρας στη διαπλοκή, με κεντρικό αποτύπωμα άσκησης της εξουσίας τη διαφθορά. Τον βούρκο. Το σκοτάδι.
Ο δεύτερος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, εκείνον για τον οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μια αυθόρμητη αποστροφή, λόγω των προνομιακών σχέσεών του με το “σύστημα”, έγραψε άρθρο στην “Καθημερινή της Κυριακής”, με… οδηγίες προς τον λαό που απαξίωσε και δεν σεβάστηκε ποτέ.
Τιμητής. Ασυγχώρητος και αδιόρθωτος. Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κώστας Σημίτης δεν απολογήθηκε ποτέ για τις ολέθριες συνέπειες των πολιτικών επιλογών του. Δεν ζήτησε ούτε… υποψία συγγνώμης από τους πολίτες τους οποίους φτωχοποίησαν τα σκάνδαλα της κυβέρνησής του, και ταπείνωσαν οι “γκρίζες” υπογραφές τις οποίες έβαλε στα εθνικά θέματα.
Φυσικά, φρόντισαν για αυτό τα… ορφανά του. Πολιτικοί και λοιπές καρικατούρες του δημοσίου βίου, που έλυσαν… το πρόβλημα της ζωής τους, χάρη στην ταύτισή τους με το αμαρτωλό σύστημα Σημίτη. Και έκτοτε, φροντίζουν να τον προστατεύουν, και να προσπαθούν να διορθώσουν το “μαύρο” αποτύπωμα που άφησε ο Κώστας Σημίτης στη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Η ηθική μνήμη ενός λαού, δεν είναι… μακέτο. Δύσκολο ωστόσο να το κατανοήσουν αυτό, όσοι έμαθαν να ζουν… από τους άλλους. Οι λίγοι, που επιβιώνουν σε βάρος των πολλών. Οι μοιραίοι…
