Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ίσως να μας προέκυψε… τυχαία. Ίσως να είναι γέννημα της συγκυρίας. Ο Ντόναλντ Τραμπ ήρθε για να μείνει, αν κρίνει κανείς από τις ισχυρές αντοχές που επιδεικνύει η σχέση του με μια πλατιά κοινωνική βάση στην Αμερική, συμπαγή και ετερογενή ως προς την εκκίνηση προτεραιοτήτων της.
Την ώρα που οι Δημοκρατικοί… σφάζονται, για να επιλέξουν εκείνον που θα τον αντιμετωπίσει στις προεδρικές εκλογές του 2020, και παρά τις δημοσκοπήσεις που τον εμφανίζουν να ηττάται σε παναμερικανικό επίπεδο, όχι μόνο από τον Τζο Μπάιντεν, αλλά και από την Ελίζαμπεθ Ουόρεν και τον Μπέρνι Σάντερς, ο Ντόναλντ Τραμπ δουλεύει υπογείως και εις βάθος την αναθέρμανση των σχέσεών του με κοινωνικές ομάδες που του επέτρεψαν να πάρει εξαρχής τα κλειδιά του Λευκού Οίκου το 2016.
Μέσω του Twitter, ο σημερινός ένοικος του Οβάλ Γραφείου συνεχίζει να καθορίζει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης στις ΗΠΑ, αναγκάζοντας τους πολιτικούς αντιπάλους του αλλά και τα ΜΜΕ να… τρέχουν πίσω του.
Υπάρχουν ωστόσο και οι ακραία προβληματικές πτυχές της δημόσιας ρητορικής του. Όπως η συνεχής στοχοποίηση των ΜΜΕ, με τον Τραμπ να εμφανίζει τον Τύπο ως… εχθρού του έθνους, αν όχι… περίπου τρομοκρατική οργάνωση.
Και αυτή είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη παράμετρος για τη “μεγαλύτερη Δημοκρατία στον κόσμο”.
