Του Μάνου Οικονομίδη
Αυτές οι απρόσκλητες λευκές σελίδες. Που όσο μεγαλώνουμε, πολλαπλασιάζονται. Και σε καλούν να τις γεμίσεις, εκτός από δάκρυα, με λόγια που να βγαίνουν από την καρδιά, για όσους φεύγουν. Ειδικά για εκείνους που φεύγουν πρόωρα. Και ξέρεις ότι η απώλειά τους δεν περιγράφεται με λέξεις. Δεν χωρούν λευκές σελίδες που γεμίζουν, για να αποτυπώσουν την οδύνη της απουσίας.
Οι δικοί μας άνθρωποι. Όχι απλά και μόνο, ούτε απαραιτήτως η οικογένειά μας. Αλλά και εκείνοι που γίνονται “οικογένεια” κατ’ επιλογή. Εκείνοι με τη διαδρομή των οποίων συναντιέσαι και… κοντοστέκεσαι. Και έκτοτε, συμπορεύεσαι. Από κοντά, από πιό μακριά, αλλά με την καρδιά να είναι πάντα εκεί. Να ακούει. Να μοιράζεται. Να αγκαλιάζει. Να ανακουφίζει.
Ο άδικος ουρανός. Που εγωιστικά καλεί κοντά του, όσους χρειάζεται. Για να φωτίζουν περισσότερο, από εκεί ψηλά, τις ζωές όσων μένουν πίσω. Και έχουν σπαρακτική ανάγκη από περισσότερο φως. Από μεγαλύτερη ζεστασιά. Από σελίδες που δεν χρειάζεται να γεμίζουν με δάκρυα, επειδή δεν είναι λευκές.
Η Έφη Μυροθέου ήταν ένας σπάνιος και γλυκός άνθρωπος. Που δεν χρειαζόταν τις ξεχωριστές γευστικές δημιουργίες της, για να μείνει αξέχαστη σε όσους είχαν το ξεχωριστό προνόμιο να τη γνωρίσουν. Οι μεγαλύτεροι θα την περιέγραφαν ως “έχουσα τη δωρεά”. Τη δωρεά του φωτός, που απλόχερα σκόρπιζε σε όλους, κρατώντας λίγο και για τον εαυτό της.
Μια σπάνια σύζυγος. Για τον Βασίλη Φεύγα. Στήριγμα και συνοδοιπόρος ζωής. Το άλλο μισό που σπάνια συναντούμε οι περισσότεροι στη ζωή μας. Για να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι. Και να μας πάει πιο μακριά. Ψηλότερα. Να πετάξουμε μαζί, ενώνοντας τα όνειρά μας.
Μια “γεμάτη” ζωή. Δυο άνθρωποι τυχεροί που αγκάλιασαν ο ένας την καρδιά του άλλου. Ο ουρανός είχε άλλα σχέδια, και η Έφη “έφυγε” νωρίς. Οι χαρισματικοί άνθρωποι ωστόσο, δεν χρειάζονται κουραστικές διαδρομές για να ξεχωρίσουν. Για να μείνουν αξέχαστοι.
Μια σπάνια μητέρα. Για την Ελένη. Μια γλυκιά φατσούλα, που θα έκανε περήφανο κάθε γονιό. Μια μικρή πριγκίπισσα που ανοίγει τα φτερά της, έχοντας προ πολλού κάνει τους γονείς της περήφανους. Από τις ξεχωριστές στιγμές που κάθε γονιός εύχεται να ζήσει, ακούγοντας την καρδιά του να ψιθυρίζει ότι… άξιζε τον κόπο. Κάθε θυσία. Κάθε έγνοια. Κάθε δάκρυ αγωνίας.
Η λευκή σελίδα δεν θα γεμίσει πότε Έφη. Όσο πλούσια και αν είναι τα λόγια.
Η γλυκιά καρδιά σου, που είχε πάντα χώρο για όλους, ταιριάζει καλύτερα στον απέραντο ουρανό. Εκεί ψηλά. Για να συνεχίσεις να τους προσέχεις όλους.
Για να λάμπεις και να διώχνεις το σκοτάδι. Για τα δάκρυα, είναι ακόμη νωρίς για να στεγνώσουν.
Αντίο… Οδυνηρό. Αχρείαστο. Άδικο. Ασήκωτο.
