Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
«Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα
τα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ»
Οσα παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό με έναν περίεργο τρόπο έρχονται να κάνουν επίκαιρους τους στίχους του τραγουδιού που είχε γραφτεί το 1988 από τον Γιάννη Μηλιώκα. Και για να γίνω συγκεκριμένος, από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μαζέψει μια σειρά από στελέχη που είχαν γράψει… ιστορία στο ΠΑΣΟΚ. Στην τελική ευθεία των εκλογών αποφάσισε να ανοίξει τις αγκάλες του και να δεχτεί ακόμη μία φουρνιά στελεχών του πάλαι ποτέ μεγάλου κινήματος.
Να μου επιτρέψετε να μην αναφέρω ονόματα, μια και το θέμα δεν είναι προσωπικό αλλά πολιτικό, και μάλιστα βαθιά πολιτικό. Με αυτόν τον τρόπο μετατρέπεται σε ένα μεγάλο… πλυντήριο συμπεριφορών και καταστάσεων, που για πολλά από αυτά που βιώνει η χώρα ευθύνονται. Το ότι ο κ. Τσίπρας οραματίζεται να υψώσει ξανά την… πράσινη σημαία, ώστε να μεταμορφωθεί σε νέο εκφραστή του χώρου που κάποτε κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ, ίσως είναι ο μόνος δρόμος πολιτικής του επιβίωσης.
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία στο ότι απέτυχε να δημιουργήσει στελέχη που ανήκαν στον χώρο του. Η απουσία τέτοιων ανθρώπων, που δεν είναι χαμαιλέοντες, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής τόσο στη Δημόσια Διοίκηση όσο και στην Αυτοδιοίκηση, και στους μεγάλους συνδικαλιστικούς χώρους.
Το επιχείρημα ότι βάζουμε ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ γιατί ξέρουν να κάνουν δουλειές δεν είναι παρά, πολύ απλά, εξοργιστικό. Διότι εάν το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ, τότε, πολύ απλά, σύντροφοι, χάσατε. Και μαζί με σας έχασε και την ελπίδα ο τόπος να αποκτήσει μια νέα Αριστερά, με άλλο όραμα και κυρίως με άλλο ήθος.
Το τραγούδι, όμως, δεν θα είχε νόημα εάν το φαινόμενο της πασοκοποίησης δεν το παρατηρούσαμε και στη Νέα Δημοκρατία. Μια σειρά από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μια ομάδα υβριστών της Νέας Δημοκρατίας, μια παρέα… εκσυγχρονιστών βρήκε καταφύγιο στην Κεντροδεξιά. Ανθρωποι που μεθοδικά μπήκαν στο κόμμα της Ν.Δ. εξελίσσονται μέσα σε αυτό και κάνουν υπομονή ώσπου να γίνει η Ν.Δ. κυβέρνηση. Εκεί φοβούμαι ότι θα ανάψει… πράσινο φως για τους «μετεγγραφέντες», που το μόνο ιδεολογικό τους πρόσημο είναι η εξουσία.
Αυτό τους διακινεί, σε αυτό πιστεύουν και με αυτό έχουν μάθει να πορεύονται. Ανθρωποι που στην πλειονότητά τους είναι ξεκομμένοι από την κοινωνία πλασάρονται ως τεχνοκράτες με τάχα μου δήθεν απαντήσεις για όλα τα προβλήματα που βιώνει ο τόπος (και που οι ίδιοι δεν έλυσαν στο παρελθόν) και την επομένη θα καταλάβουν τις θέσεις για να κυβερνήσουν. Και καλά στον ΣΥΡΙΖΑ, να το καταλάβω. Δεν είχαν στελέχη, γιατί ξαφνικά από το 3% το κύμα τούς έφερε στο 36%. Στη Ν.Δ. γιατί κατέφυγαν σε ανθρώπους που ουδέποτε ενστερνίστηκαν το ιδεολογικό πλαίσιο και τις αξίες της Κεντροδεξιάς, ουδέποτε πίστεψαν στην ανάγκη συνεννόησης, σύνθεσης και συναίνεσης, απλώς χρησιμοποιούν τη Ν.Δ. ως όχημα για να βρεθούν πάλι στις καρέκλες;
Το κακό είναι ότι όσοι εισχωρούν τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στη Ν.Δ., για να δικαιολογήσουν τις παρουσίες τους, αντί να βοηθούν στην ομαλότητα της λειτουργίας της δημοκρατίας μας, στήνουν νέα καφενεία πόλωσης και σύγκρουσης. Υψώνουν τείχη μεταξύ των κομμάτων και διαχειρίζονται την πολιτική ως τεμάχια τα οποία κατέχουν ως νέοι φεουδάρχες. Πουλάνε προοδευτικές συμμαχίες, ενώ οι συμπεριφορές τους είναι καθεστωτικές. Αντί να λειτουργούν ως διαμεσολαβητές, ώστε να αμβλυνθούν οι συγκρούσεις στην κοινωνία, πυροδοτούν νέους εμφυλίους, στήνουν νέες… παράγκες, χωρίζοντας εκ νέου τους πολίτες, που δεν έχουν στην ουσία να μοιράσουν τίποτε.
Οι πολίτες ας δουν τα ψηφοδέλτια και με τον δικό τους τρόπο να τιμωρήσουν όσους θεωρούν τα κόμματα σημαίες ευκαιρίας ή οχήματα προσωπικών επιβιώσεων. Ανθρώπους οι οποίοι δεν δικαιολόγησαν την πολιτική τους μετοίκηση.
Στο κάτω κάτω ο τόπος δεν χρειάζεται να υψώσει άλλες σημαίες -κόκκινες, πράσινες ή μπλε- αλλάζοντας «σημαιοφόρους», παρά μόνο μία…
