Του Μάνου Οικονομίδη
Ο κύκλος της ζωής. Εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, το 2016, τελειώνουν όλα, τέσσερα χρόνια αργότερα. Η Πολιτεία με τις μεγάλες λίμνες έπνιξε αυτή τη φορά την ατίθαση προσδοκία του Μπέρνι Σάντερς να οδηγήσει την “επανάστασή” του μέχρι το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Και στη συνέχεια, ακόμη πιο μακριά, μέχρι τον Λευκό Οίκο.
Το Μίσιγκαν ψήφισε τον Τζο Μπάιντεν, με τρόπο που δείχνει στον Μπέρνι Σάντερς τον (μονο)δρομο της (αξιοπρεπούς) απόσυρσης. Τώρα, που ακόμη υπάρχει επαρκής χρόνος για να συγκροτηθεί μια “μεγάλη συμμαχία”, και να πολλαπλασιαστούν οι πιθανότητες να μετατραπεί ο Ντόναλντ Τραμπ σε… Τζορτζ Μπους (τον πρεσβύτερο).
Να γίνει δηλαδή Πρόεδρος μιας θητείας, κάτι που η Αμερική έχει να ζήσει από το 1992, όταν ο μέχρι τότε Κυβερνήτης του Άρκανσα Μπιλ Κλίντον έστειλε σπίτι του τον πρεσβύτερο Τζορτζ Μπους, μετά από μια μόλις θητεία στο Οβάλ Γραφείο.
Η ανάλυση των ποιοτικών παραμέτρων της ψήφου του Μίσιγκαν επιβεβαιώνει ότι ο Τζο Μπάιντεν δεν έχει τις τοξικές παθογένειες της υποψηφιότητας της Χίλαρι Κλίντον. Επομένως, μπορεί να κερδίσει την Πολιτεία και απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ τον Νοέμβριο.
Το Μίσιγκαν φυσικά δεν ήταν μια τυχαία Πολιτεία το 2016. Ήταν η Πολιτεία που “έπεσε” στα χέρια του Ντόναλντ Τραμπ, ενώ οι δημοσκόποι ήταν…. ανυποψίαστοι, και με τον τρόπο αυτό ο εκκεντρικός μεγιστάνας του real estate διαμόρφωσε μονοπάτι νίκης στο Κολλέγιο των Εκλεκτόρων, παρά την ήττα του στη λαϊκή ψήφο από τη Χίλαρι Κλίντον.
Η ώρα της αξιοπρέπειας, για έναν πολιτικό που ράγισε, όσο του επέτρεπε η συγκυρία, τη τζαμαρία της… συνήθειας στην πολιτική Αμερική.
