Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Προτού οι Ελληνες αποκτήσουν την περιέργεια να δοκιμάσουν το φρούτο ΣΥΡΙΖΑ, το κυρίαρχο δόγμα στον κόσμο ήταν «η Δεξιά κυβερνά, η Αριστερά σκέφτεται».
Αυτός ο μύθος λειτουργούσε όσο δεν κυβερνούσε η Αριστερά. Ωστόσο, με όπλο τον διαιρετικό εμφυλιοπολεμικό λόγο του τύπου «ή εμείς ή αυτοί», τα εγγόνια των ηττημένων του Εμφυλίου κέρδισαν την εξουσία το 2015. Σας το εξομολογούμαι: Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη χρονιά. Διότι στη διάρκειά της, και ειδικώς στην προεκλογική περίοδο του Ιανουαρίου, η Αριστερά στο σύνολό της είχε φτάσει στο ζενίθ του ελιτισμού και υποστήριζε με θράσος ότι υπάρχει και άλλος δρόμος για τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Ενας δρόμος που -υποτίθεται- δεν βλέπαμε εμείς, οι καθυστερημένοι εκπρόσωποι της «ηττημένης Ελλάδος», όπως μας αποκαλούσε τότε στα κανάλια κορυφαίος υπουργός της παρούσας κυβέρνησης με παρελθόν στο ΚΚΕ. Ηρθαν έτσι στα πράγματα οι εκπρόσωποι της νικήτριας Ελλάδας. Και, ύστερα από υπομονή οκτώ μηνών, κατά τη διάρκεια των οποίων αγναντέψαμε τον γκρεμό της ζωής μας, επανειλημμένως ανακαλύψαμε πως οι άνθρωποι δεν είχαν κανένα σχέδιο, η περίφημη αναδιάρθρωση χρέους κατέληξε στην υπογραφή τρίτου Μνημονίου και την εμβάθυνση της γερμανικής αποικιοκρατίας. Στο τέλος πληρώσαμε και δίδακτρα… πεφωτισμού 100 δισ. ευρώ για να διαδώσουμε το πνεύμα μας στην Ευρώπη. Φευ! Η Αριστερά δεν καταλαβαίνει από ήττες. Προσποιείται ότι δεν συνέβησαν και συνεχίζει, θρασυτάτη. Προσποιήθηκε πως δεν έχασε τον Εμφύλιο, πολύ δε περισσότερο ότι έφταιξε. Και επένδυσε στο μνήμα. Και, μετά την ήττα του 2015, το ίδιο βολί: «Δεν χάσαμε, αναγκαστήκαμε σε τακτικό συμβιβασμό». Κάπως έτσι, με το θράσος αυτού που τίποτε δεν έμαθε από τα λάθη και τις ομολογημένες αυταπάτες του, ο κύριος πρωθυπουργός, ο οποίος δεν έχει κολλήσει ένα ένσημο στη ζωή του, εμφανίστηκε στον ελληνικό λαό για να μας «πουλήσει» προεκλογικώς σε εμάς, που δουλεύουμε από μαθητές, τη θεωρία των δύο κόσμων: του κόσμου των προχωρημένων της Αριστεράς, που βάλλει κατά του κεφαλαίου μέσα από τα σκάφη αναψυχής του κεφαλαίου, και του κόσμου της ελίτ, που μάχεται τάχα τη φιλολαϊκή Αριστερά. Του κόσμου, ο ηγέτης του οποίου δεν έχει καμία ενοχή να δικαιολογεί τη μετάλλαξη της προσωπικότητάς του, προσφεύγοντας σε τσιτάτα του Μπρεχτ που κάποιος -ξέρω ποιος- του «σφύριξε» να λέει: «Επιβάλλεται να αλλάζουμε για να μη μείνουμε μνημεία του εαυτού μας».
Το χαστούκι που εισέπραξε ο κ. Τσίπρας στις κάλπες πρέπει να του δώσει μια για πάντα ένα μάθημα: Δεν έχασε ο ίδιος στις ευρωεκλογές. Στο πρόσωπό του ηττήθηκαν ο ελιτισμός και το υφάκι μιας Αριστεράς που, ενώ υποστηρίζει πως τα ξέρει όλα, στην ουσία δεν ξέρει τίποτε. Ο Τσίπρας έχασε πράγματι ως μνημείο του εαυτού. Ως μνημείο του εαυτού του Ζαχαριάδη του 1946, ως μνημείο του μέντορά του, Αλαβάνου, ως μνημείο του αμετανόητου Μαδούρο. Και, αν έμαθε κάτι στην εξουσία, αυτό του το δίδαξαν η δυτική σκέψη και οι σύμμαχοί του Αμερικανοί. Πρέπει να το εμπεδώσει καλά αυτό ο κ. Τσίπρας, αν θέλει να χάσει αξιοπρεπώς. Μετά την ιδεολογική Βάρκιζα της Αριστεράς και τη συνθηκολόγηση του τρίτου Μνημονίου το 2015, για τους πολίτες τα πράγματα κάνουν «ένα και ένα, δύο». Δεν φτάνει ο Μπρεχτ, όταν του άλλου του σώνεται ο μισθός στις 20 ημέρες.
Κοντολογίς, δεν αποτελεί μέθοδο προσέγγισης του ελληνικού λαού η θεωρία των έξυπνων αριστερών, που βλέπουν καλύτερα από εμάς τους καθυστερημένους και πρέπει να συμβιβαζόμαστε με κάθε ανοησία τους. Τελείωσε αυτή η θεωρία. Εληξε. Ηττήθηκε. Και, επειδή ο κύριος πρωθυπουργός μάς είπε ότι η ιδεολογία του είναι κοντά στον χριστιανισμό, τον προτρέπουμε: Κάντε πρώτα νηστεία και προσευχή -στην αντιπολίτευση-, ζητήστε συγχώρεση και μετά τα ξαναλέμε.
