Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ακούω με προσοχή τις θεωρίες ότι η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση σηματοδοτεί και την επιστροφή του στο πεζοδρόμιο και στη λεγόμενη «κινηματική λογική» -επεισόδια, φωτιές, μπαχαλάκηδες-, αλλά, με βάση όσα γνωρίζω, δεν την «αγοράζω».
Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον. Ο Τσίπρας του 2019 δεν έχει καμιά σχέση με τον Τσίπρα του 2014. Ο Τσίπρας τού σήμερα είναι καθαρά συστημικός και γεωπολιτικός παίκτης – καμία σχέση με τον ταραξία και τον διαδηλωτή του παρελθόντος. Ο Τσίπρας της εποχής αυτής γνωρίζει άριστα ότι τυχόν μελλοντική -πολύ μελλοντική (και αν), μετά το 2023, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα- επάνοδός του στην εξουσία περνά από την εικόνα που θα δώσει στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων.
Σε αυτά στα οποία έδωσε με επιτυχία εξετάσεις υποταγής, κλείνοντας το Σκοπιανό. Σας βεβαιώ πως η γνώμη τους τον απασχολεί περισσότερο και από τη γνώμη κάποιων αρχισυνδικαλιστών ΔΕΚΟ…
Υπάρχει, όμως, και ένας ακόμη λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να «κάψει» την Αθήνα: Δεν είναι το ίδιο κόμμα με το 2012. Εχει αποχωρήσει από τις τάξεις του η κομμουνιστογενής Αριστερή Συσπείρωση Λαφαζάνη, που είχε και οργανωτική κυριαρχία στο εσωτερικό του. Στις κάλπες της Κυριακής ηττήθηκε βαριά και η λεγόμενη -ο Θεός να την κάνει…- αριστερόστροφη τάση.
Δεν εκλέγονται βουλευτές ο Σταύρος Κοντονής, ο Γιώργος Σταθάκης, ο Νίκος Ξυδάκης, ο Μάκης Μπαλαούρας, ο Χρήστος Καραγιαννίδης, η Αννέτα Καββαδία, ο Χρήστος Μαντάς και άλλοι αστέρες της «ομάδας των 53».
Αντιθέτως, ενισχύονται στο εσωτερικό του οι κεντρογενείς και οι πασοκογενείς. Ακόμη και ο όρος «δομική αντιπολίτευση», που χρησιμοποίησε χθες ο γραμματέας του κόμματος Πάνος Σκουρλέτης για να περιγράψει τη στρατηγική του κόμματος, είναι εμπνεύσεως Σημίτη, όρος «ΠΑΣΟΚ» του 1977. Βεβαίως, δεν έχουμε την αυταπάτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία Τσίπρα θα πάει από το ένα άκρο στο άλλο και θα κάνει αντιπολίτευση σαλονιών με ροδοπέταλα – το αντίθετο.
Οπου μπορεί, θα ενθαρρύνει την κοινωνική διαμαρτυρία, χωρίς να φαίνεται πως την υποκινεί, ωστόσο η γενική θεώρηση δεν αλλάζει. Στόχος του Τσίπρα είναι να μετατρέψει την Αριστερά σε κεντρογενές αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα, όπως το ΠΑΣΟΚ του 1981, και να αφήσει τους Ρουβίκωνες να κάνουν τη βρόμικη δουλειά χωρίς να λερώνει τα χέρια του.
Δεν είναι στόχος του να γίνει ξανά κόμμα διαμαρτυρίας του πεζοδρομίου και του 3%.
Το ζητούμενο, λοιπόν, για τη Ν.Δ. και τη διακυβέρνησή της είναι να ζυγίσει σωστά τη στρατηγική του αντιπάλου, ο οποίος δεν θα είναι ο ίδιος, και πάντως όχι ο αναμενόμενος.
Το πικρό μάθημα που έλαβε ο τέως πρωθυπουργός στις ευρωεκλογές -σημείο εκκίνησης της μεγάλης ήττας του στις εθνικές εκλογές από τον Κυριάκο Μητσοτάκη- ήταν πως η αποξένωσή του από το Κέντρο και τη μεσαία τάξη κόστισε πολύ. Πάρα πολύ. Εξαιτίας αυτής συνετρίβη.
Και, αν όλα τα παραπάνω επιχειρήματα για τη διαγραφόμενη μεταβολή φυσιογνωμίας της Αριστεράς δεν σας πείθουν, ιδού ακόμη ένα: Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός ενέταξε στην αναθεώρηση του Συντάγματος ρύθμιση με την οποία επιτρέπει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με 151 ψήφους; Απάντηση: Πρώτον, γιατί δεν ήθελε να αναγκαστεί να συναινέσει με τη Ν.Δ. για τους 180.
Δεύτερον, διότι, διευκολύνοντας τη Ν.Δ. να εκλέξει μόνη Πρόεδρο, αποτρέπει τη συνεργασία της με το ΚΙΝ.ΑΛ. Αρα, επιβοηθά τη συγκρότηση του πολιτικού αντι-νεοδημοκρατικού μετώπου που έχει στο μυαλό του, κατά τα πρότυπα του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου.
Και, τρίτον, διότι, όπως εξομολογήθηκε σε συνομιλητή του προσφάτως ο κ. Τσίπρας, ήθελε να μεταδώσει στο εξωτερικό την εικόνα ότι δεν θα παίξει παιχνίδια με τη σταθερότητα.
Βασικά στοιχεία της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η μεταφορά της σύγκρουσης στο Κοινοβούλιο, η έλλειψη οιασδήποτε συναίνεσης σε οτιδήποτε και η συγκρότηση αντι-μητσοτακικού μετώπου μεταξύ των δυνάμεων της αντιπολίτευσης.
Το κεντρικό διακύβευμα για τη Ν.Δ. μετά ταύτα -όσον αφορά το ζήτημα της προστασίας της κοινωνικής ειρήνης- είναι να μην υποδαυλίζει με αποφάσεις της εντάσεις ιδεολογικού χαρακτήρα, που θα επιτρέπουν σε ασύντακτες συλλογικότητες να αναστατώνουν την Αθήνα.
Ευτυχώς, όπως πληροφορούμαστε, ο αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης Λευτέρης Οικονόμου πηγαίνει στην Κατεχάκη όχι με λυμένα τα ζωνάρια, αλλά με διάθεση για «χειρουργικές κινήσεις»…
