Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
O Κωνσταντίνος Καραμανλής ως πρωθυπουργός δεχόταν τακτικά προσκλήσεις επιχειρηματιών από τον χώρο της ναυτιλίας (Γουλανδρής, Νομικός) για ταξίδια αναψυχής στο Αιγαίο με θαλαμηγούς τους. Και μάλιστα δεν το κρατούσε κρυφό. Εως και φωτογραφίες του από το deck δίδονταν στη δημοσιότητα. Το έκανε, όμως, με την άνεση του ανθρώπου που επέστρεφε στους Ωνάση – Μποδοσάκη βαλίτσες με χρήματα που του έστελναν για τον προεκλογικό αγώνα του. Το έκανε επίσης υπό την εξής αυστηρή προϋπόθεση: Η πρόσκληση συμβόλιζε την υποταγή της οικονομικής στην πολιτική εξουσία. Και άλλοι ξένοι ηγέτες ανταποκρίνονταν σε προσκλήσεις κορυφαίων Ελλήνων επιχειρηματιών. O πρόεδρος Μπους φιλοξενείτο στη θαλαμηγό της οικογένειας Λάτση. O Ουίνστον Τσόρτσιλ φιλοξενείτο στη «Χριστίνα» του Ωνάση.
Ο όρος «κότερο» άρχισε να αποκτά αρνητική φόρτιση στην πατρίδα μας όταν ταυτίστηκε με την έννοια της διαπλοκής. Οταν επιχειρηματίες καλούσαν πολιτικούς στα σκάφη τους για να εξασφαλίσουν την εύνοιά τους σε διαγωνισμούς του Δημοσίου. Αυτό συνέβη κυρίως στην οκταετία Σημίτη, κατά τη διάρκεια της οποίας μέλη του υπουργικού συμβουλίου του πρώην πρωθυπουργού απέκτησαν ανάρμοστες σχέσεις με τμήμα της κρατικοδίαιτης οικονομικής ελίτ της χώρας. Η συζήτηση που άρχισε για το ταξίδι του πρωθυπουργού με το γιοτ Παναγόπουλου έχει δύο όψεις. Η πρώτη και αναμφισβήτητη αφορά το μέγα πολιτικό λάθος που διέπραξε ο κ. Τσίπρας. Υποτίθεται ότι οι αριστεροί δεν δικαιούνται ούτε την κουπαστή τέτοιων πολυτελών σκαφών να ακουμπάνε, πόσο μάλλον να επιβιβάζονται σε αυτά.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη πτυχή: Αφορά τον αείμνηστο Περικλή Παναγόπουλο. Εναν επιχειρηματία που ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα, ποτέ δεν προκάλεσε και ποτέ δεν ταυτίστηκε με αυτό που ονομάζουμε διαπλοκή στην πατρίδα μας. Μεγάλωσε επιχειρηματικά με τις δυνάμεις του. Ο τρόπος που οργανώθηκε ο διάλογος γύρω από την περίφημη φωτογραφία θεωρούμε ότι συνιστά εν τίνι μέτρω προσβολή στη μνήμη του. Δεν ζήτησε ποτέ αυτός ο άνθρωπος τίποτε από την εξουσία. Είναι ύβρις, προσβολή στη μνήμη του Περικλή Παναγόπουλου, ο οποίος έχαιρε γενικής εκτίμησης στον χώρο της ναυτιλίας, να παρουσιάζεται το ταξίδι ως συναλλαγή και μάλιστα με κάποιον «ελίτ». Ο Παναγόπουλος, τον οποίο έτυχε να γνωρίσω στο πλαίσιο κοινωνικών εκδηλώσεων, ήταν πράγματι ελίτ. Αλλά άλλου είδους ελίτ. Οχι με τον τρόπο που την περιγράφει απαξιωτικά η Αριστερά.
Δεν είναι δυνατόν να ακούμε πολιτικούς που δεν μπορούσαν να φθάσουν τον κύριο Περικλή ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι να έχουν το θράσος να χαρακτηρίζουν «δώρο» και «ποινικό αδίκημα» την πρόσκληση Παναγόπουλου στον πρωθυπουργό. Τι νομίζουν κάποιοι ότι ήταν; Κανένας… λιγούρης σαν και δαύτους για να κάνει δώρα και να περιμένει αντίδωρα από τον εκάστοτε πρωθυπουργό; Δεν διαβάζουν καλύτερα τη βιογραφία του για να μάθουν από πού ξεκίνησε και πώς έφτασε εκεί που έφτασε; Ντροπή.
Οπως επίσης είναι ντροπή ότι κάποιοι ή κάποιες δεν τόλμησαν να δώσουν τις φωτογραφίες στη δημοσιότητα όσο ζούσε ο Παναγόπουλος. Περίμεναν την αναχώρησή του από τον μάταιο τούτο κόσμο με πρόσχημα δικαιολογίες που ακούω για να τις πουλήσουν.
Τι να σκεφτούν άραγε κορυφαίοι της ναυτιλίας μας οι οποίοι δεν διαπλέκονται με το Δημόσιο; Να τολμήσουν να καλέσουν στο μέλλον Ελληνα πρωθυπουργό στο σπίτι τους ή μήπως η ιδιότητα του επιχειρηματία στην Ελλάδα αποτελεί ποινικό αδίκημα; Εχουμε χάσει τα λογικά μας, νομίζουμε.
Ο κ. Τσίπρας, ναι, είναι υπόλογος, αλλά εν προκειμένω όχι για διαπλοκή. Είναι υπόλογος έναντι των συντρόφων του και έναντι των ψηφοφόρων του στην Αριστερά για «μεγάλη ζωή». Οι ίδιοι στον ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν εκεί ψηλά τον πήχη. Να προσέχουμε όμως γιατί μέσα στη σπουδή μας να κάνουμε την αυτονόητη κριτική στην εξουσία πληγώνουμε προσωπικότητες της ελληνικής οικονομίας. Σε τελευταία ανάλυση, ο Παναγόπουλος δεν ήταν ποτέ αριστερός
