Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Σε ένα διάλειμμα των ταξιδιών του ανά την υφήλιο, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ασχοληθεί με την οικονομία. Θα υπέθετε κανείς ότι θα ασχοληθεί με το μέγα θέμα της ΔΕΗ, που απειλεί να συμπαρασύρει την ελληνική οικονομία στην καταστροφή, αλλα οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Άλλωστε το θέμα δεν προσφέρεται για “εκλογομαγειρέματα”, που ειναι και το μόνο πραγματικό “ατού” του Αλέξη Τσίπρα. Τι να μας πει; Οτι και πάλι οι “αυταπάτες” του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησαν τη μεγαλύτερη ελληνική επιχείρηση στο χείλος της χρεοκοπίας; Να μας πει ότι η καλύτερη λύση ήταν η πώληση της μικρής ΔΕΗ που είχαν σχεδιάσει Σαμαράς και Χατζηδάκης και ακύρωσε η ριζοσπαστική αριστερά, υποσχόμενη “φύκια με μεταξωτές κορδέλες”; Να ξυπνήσει από τον λήθαργο τον Γιώργο Σταθάκη;
Όχι, αντικείμενο της σύσκεψης με τον κ. Τσακαλώτο ήταν οι μειώσεις φόρων. Η κυβέρνηση που φόρτωσε τους Έλληνες και την οικονομία την τελευταία 3ετία, με αχρείαστη λιτότητα και υπερπλεονάσματα 14 δισ. ευρώ, μοιράζοντας κατόπιν στην εκλογική της πελατεία, με τη μορφή κοινωνικού μερίσματος 2,2 δισ. ευρώ, τώρα ανακαλύπτει τις μειώσεις φόρων. Η στροφή δεν υπαγορεύεται φυσικά από μια πραγματιστική στροφή στις οικονομικές αντιλήψεις της “Πρώτη Φορά Πολάκης”. Υπαγορεύεται από τις δημοσκοπήσεις και από την θετική ανταπόκριση του εκλογικού σώματος, στο οικονομικό πρόγραμμα Μητσοτάκη και στο πακέτο των μειώσεων που έχει επεξεργαστεί και προτείνει το γαλάζιο επιτελείο.
Οσο για τις δηλώσεις Ευκλείδη Τσακαλώτου, ότι η επιβολή εξοντωτικής φορολογίας στη μεσαία τάξη, είναι μια συνειδητή ταξική πολιτική, με στόχο τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, πήγαν κι αυτές περίπατο. Ανευρέθησαν στο ίδιο καλάθι με τις δηλώσεις του, ότι θα παραιτηθεί αν ψηφιστεί η περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου.
Η εξοντωτική φορολογία, ώστε να υπαρχουν τα οικονομικά μέσα να ασκηθεί η πελατειακή οικονομική πολιτική, δεν είναι φυσικά ανακάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιον των λαϊκίστικων κυβερνήσεων και του πελατειακού συστήματος, αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν και των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, με ορισμένα φωτισμένα διαλείμματα. Ο κ. Τσίπρας είναι απλά ένας καλός μαθητής του οικονομικού λαϊκισμού του παρελθόντος. Που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.
Διάβαζα πρόσφατα το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου, του εμβληματικού πρώην διευθυντή του Οικονομικού Ταχυδρόμου, με τις εκμυστηρεύσεις τριών μεγάλων πολιτικών στον συγγραφέα. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Χαρίλαου Φλωράκη. Ένα ενδιαφέρον βιβλίο από τις εκδόσεις Πατάκη, που ρίχνει φως στην προσωπικότητα των 3 πολιτικών που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση.
Σε ένα από τα χαριτωμένα στιγμιότυπα που αφηγείται ο συγγραφέας, εξιστορεί την οργή του για τις κατηγορίες που εκτόξευσε εναντίον του ο Ανδρέας Παπανδρέου σε τηλεοπτική εκπομπή, ότι οι απόψεις που εκφράζει, αδικούν την πολιτική του, και ότι ο ίδιος ο Γιάννης Μαρίνος είναι “έγκυρος δημοσιογράφος μεν, αλλα κομματικοποιημένος”.
Η απάντηση του Γιάννη Μαρίνου δόθηκε με άρθρο του στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο”, το οποίο δημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου 1993 επί εποχής οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, που ο Αν. Παπανδρέου ήθελε να της φορτώσει όλα τα δεινά που αντιμετώπιζε και τότε η ελληνική οικονομία.
Ο Γιάννης Μαρίνος, αφού καταγράφει την επιδείνωση των δεικτών της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, προσθέτει: “Ένα ακόμα χαρακτηριστικό στοιχείο που δείχνει την αντιπαραγωγική πολιτική, η οποία ακολουθήθηκε στην Ελλάδα και που υπονόμευσε τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της, είναι η σύγκριση της φορολογικής επιβάρυνσης των ελληνικών επιχειρήσεων προς εκείνες των χωρών της ΕΟΚ. Στην Ελλάδα λοιπόν οι ελληνικές εταιρείες έχουν τη μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση, δηλαδή 46%, σε σύγκριση με 35% της Βρετανίας, 35% της Ολλανδίας, 35% της Ισπανίας, 43% της Ισλανδίας, 34% του Λουξεμβούργο, 36% της Ιταλίας, 35% της Δανίας και 36,5% της Πορτογαλίας. Φαίνεται σχεδόν απίστευτο, αλλα αυτο βεβαιώνει μια συγκριτική μελέτη που δημοσιεύεται στο έγκυρο γαλλικό περιοδικό Problèmes Économiques της 28ης Φεβρουαρίου 1990. Δηλαδή οι κυβερνήσεις μας κάνουν ό,τι μπορούν και φορολογικά για να μην κατορθώσει ποτέ η ελληνική επιχείρηση να γίνει διεθνώς ανταγωνιστική.”
Και για να κάνει το παράδειγμά του πιο εύπεπτο, ο Γιάννης Μαρίνος παραθέτει και μια παρατήρηση του εκλιπόντος Δημ. Κουλουριάνου, πρώην υπουργού και αντιπροσώπου της Ελλάδας στον Ο.Ο.Σ.Α: Κατα την τελευταία 10ετία “αν μια επιχείρηση στην Ελλάδα έχει ζημιές, την βαφτίζουμε προβληματική και την αναλαμβάνει το κράτος, όπως το πρυτανείο της Αρχαίας Αθήνας. Αν εμφανίσει κέρδη, την λέμε μονοπωλιακή εκμετάλλευση και της επιτίθενται οι συνδικαλιστές και οι εφοριακοί, με σκοπό να την κάνουν προβληματική. Λέμε ότι θέλουμε ξένες επενδύσεις αλλα συγχρόνως τις χαρακτηρίζουμε μονοπώλια εκμετάλλευσης όταν πραγματοποιούν κέρδη”…
Οι παρατηρήσεις του Γιάννη Μαρίνου, (που έχουν ισχύ και σήμερα), δεν παρατίθενται για να δρέψει δάφνες ο κ. Τσιπρας, που ανακαλυψε όψιμα οτι οι Έλληνες και οι ελληνικές επιχειρήσεις, έχουν συνθλιβεί απο την εξοντωτική φορολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλα για να καταδειχθεί, το πόσο αναγκαία είναι η εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής. Απο ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτήν και μπορούν να την εφαρμόσουν. Για να ξεφύγουμε από τη στασιμότητα και την παρακμή, που απειλεί το μέλλον της χώρας.
