Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Είναι από τα παράδοξα των προθύμων της κεντροαριστεράς. Για την ακρίβεια είναι το παράδοξο των προθύμων της κεντροαριστεράς. Πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί που χαμογελούσαν αυτάρεσκα στη φιέστα στο Γαλάτσι και αντάλλασσαν ασπασμούς ή έβγαζαν σέλφι με τους πρώην υβριστές τους, να μην αισθάνονται άβολα; Είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης, εγγενής έλλειψη αξιοπρέπειας ή κάτι άλλο;
Πώς είναι δυνατόν να μην βλέπουν την εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης (και) στην υπόθεση της Νοβάρτις; Πώς και δεν βλέπουν ότι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από απαρχής κόσμου, όπως είχε πει ο Παύλος Πολάκης διαβάζοντας τα σκονάκια του Δημ. Παπαγγελόπουλου, ήταν και είναι μια καθαρή σκευωρία για την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του Σύριζα; Να μην βλέπουν ότι η υπόθεση ήταν τόσο στημένη, που προκάλεσε ακόμα και την αντίδραση των πάντα πρόθυμων δικαστών. Και τώρα, που στο τραπέζι είναι η σύγκλιση της ριζοσπαστικής (δήθεν) αριστεράς με την κεντροαριστερά, η υπόθεση φυσικά μαζεύεται, αφού δεν βολεύει πια την κυβέρνηση. Πώς θα γίνει το φλερτ με τους οπαδούς του ΚΙΝΑΛ, με κατηγορούμενα τα μισά του στελέχη; Και μένει μοναδικός κατηγορούμενος, για τον οποίο ζητείται η άρση της ασυλίας του, ο Ανδρέας Λοβέρδος. Το στέλεχος εκείνο του ΚΙΝΑΛ, που και τις λιγότερες πλάτες διαθέτει και βλέπει προς την πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όλως τυχαίως…
Πώς εξηγείται το ότι στελέχη όπως η Μυρσίνη Ζορμπά η ο Νίκος Μπίστης, που συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση με τον Κώστα Σημίτη, δεν βλέπουν την εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης στην υπόθεση του πρώην πρωθυπουργού; Πώς και δεν εξοργίζονται με το άνοιγμα των λογαριασμών του κ. Σημίτη, από μια βολική δήθεν ανεξάρτητη αρχή, με μοναδικό στόχο την απαξίωση του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος; Που φυσικά έληξε άδοξα για τους εμπνευστές της, αφού βέβαια προηγουμένως τσαλακώθηκε στα πρωτοσέλιδα του συριζαϊκού Τύπου ο πρώην πρωθυπουργός, με την υπεύθυνη αντεισαγγελέα – τώρα που επίκειται η κυβερνητική αλλαγή βεβαίως-βεβαίως… – να διαρρέει ότι θα κλείσει την υπόθεση και θα ρίξει το βάρος των ερευνών της στην υπόθεση Πετσίτη.
Πώς ξεχνούν την τυχοδιωκτική πρακτική του Σύριζα στην οικονομία που έχει στοιχίσει στην ελληνική οικονομία 100 δισ. ευρώ; Πώς διαγράφουν το φλερτ του Αλέξη Τσίπρα με την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη; Αγνοούν ότι σχεδόν από τύχη είμαστε ακόμα μέλη της ΕΕ; Γιατί αδιαφορούν και προσπερνούν την οικονομική πολιτική της εξοντωτικής φορολογίας, που καθήλωσε την χώρα σε χαμηλά επίπεδα ανάπτυξης και στην εξαθλίωση της μεσαίας τάξης; Ξέχασαν τις μάχες του Σύριζα εναντίον κάθε επένδυσης; Τους αγώνες που έδωσε στο Ελληνικό, στις Σκουριές, στον ΟΛΠ και στην Κερατέα; Τις κρεμάλες και τους γερμανοτσολιάδες; Τους αγανακτισμένους;
Πώς άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει στο πανεπιστήμιο, δεν βλέπουν τα οπισθοδρομικά σχέδια του Σύριζα στην Ανώτατη Εκπαίδευση; Πώς ξεχνούν το μπάχαλο στη δημόσια ασφάλεια, την ανικανότητα στη διαχείριση του προσφυγικού και τις ερωτοτροπίες με την χαμηλής έντασης τρομοκρατία; Πώς εξηγείται τόσο τυφλότητα;
Η μοναδική απάντηση που βλέπω πειστική, είναι ότι φυσικά τα βλέπουν, τα ξέρουν και τα θυμούνται. Και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά δεν τους βολεύει να τα επικαλούνται. Δεν τους βολεύει να τα επαναφέρουν στη μνήμη. Τα απωθούν. Γιατί οι περισσότεροι εκ των προθύμων της σύγκλισης με τον Σύριζα, είναι επαγγελματίες της κεντροαριστεράς. Από την κεντροαριστερά βιοπορίζονται οι περισσότεροι κι αν ακόμα ορισμένοι διαθέτουν άλλους πόρους, χάρη στην κεντροαριστερά και ανάλογα με τις προοπτικές της, έχουν ή θα έχουν στο μέλλον πολιτική παρουσία. Αυτό που βλέπουν λοιπόν, είναι ότι το μέλλον της κεντροαριστεράς με όχημα το ΚΙΝΑΛ, δεν τους προσφέρει ούτε θέσεις εργασίας, ούτε πολιτική παρουσία. Το μέλλον τους είναι άδηλο και ανασφαλές. Επιλέγουν λοιπόν την demek αλλαγή του Σύριζα σε προοδευτική παράταξη, την δήθεν μετάλλαξη του Σύριζα από λαϊκίστικο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε κανονικό σοσιαλιστικό κόμμα, γιατί αυτό τους επιτρέπει τον επαγγελματικό τους αναπροσανατολισμό. Κάνουν μια επιλογή καριέρας. Τόσο απλά.
Το άλλοθι που επικαλούνται είναι ότι ο Σύριζα άλλαξε. Ότι η κυβερνητική θητεία και η τριβή με τους δημοκρατικούς θεσμούς, η ευρωπαϊκή εμπειρία, έκανε τους Συριζαίους κανονικούς. Υποτίθεται μάλιστα ότι το σημείο καμπής ήταν η ρήξη με τους ΑΝΕΛ. Παραμύθια. Καμία ρήξη δεν συνέβη. Απλώς ο Σύριζα απορρόφησε τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Υποτίθεται ότι τους έπεισε ο Αλέξης Τσίπας με την Συμφωνία των Πρεσπών. Παραμύθια και πάλι. Αφορμή αναζητούσαν. Όλοι ήταν έτοιμοι από καιρό. Τις δημοσκοπήσεις διάβαζαν…
Η βολική θεωρία των προθύμων θα είχε στοιχεία πραγματικότητας, θα μπορούσε να πείσει, αν φυσικά ο Σύριζα είχε προχωρήσει στην γενναία αυτοκριτική του και είχε βγάλει τα σωστά συμπεράσματα από την προηγούμενη θητεία του. Αν είχε ζητήσει μια μεγάλη συγνώμη. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Όχι ότι δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Αλλά θα το δούμε και θα το πιστέψουμε, μόνο αφού ο Σύριζα βρεθεί στην αντιπολίτευση. Τότε θα δούμε αν η μεταστροφή στην κανονικότητα, δεν είναι απλά και μόνο το όχημα για την εκλογική του επιβίωση. Και όχι μια ακόμα απάτη του τσούρμου της Πρώτη Φορά Αριστεράς.
Έως τότε οι κυνικοί θεσιθήρες της κεντροαριστεράς θα παλεύουν να εξασφαλίσουν μια θέση στα ψηφοδέλτια και θα προσπαθούν να μας πείσουν ότι λόγοι ιδεολογικοί και πολιτικοί, τους έστρεψαν στις αγκάλες του Σκουρλέτη και του Παππά. Δεν πείθουν κανένα.
