Γράφει ο Μανώλης Καψής
Η αλήθεια είναι ότι η κ. Γεννηματά έκανε χρήση ενός προνομίου που παραδοσιακά ανήκει στον πρόεδρο του κόμματος. Οι επικεφαλής επιλέγουν τα πρόσωπα του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Αλλά βέβαια, άλλο είναι να διαλέγεις πρόσωπα της δικής σου επιλογής, χωρίς έστω να δίνεις λογαριασμό και άλλο να “εξαφανίζεις” τον πρώην πρόεδρο του κόμματός σου και μάλιστα μια προσωπικότητα της εμβέλειας του Βαγγέλη Βενιζέλου. Έχει διαφορά.
Το timing είχε επίσης ενδιαφέρον. Γιατί το κάνεις την παραμονή της εκλογικής αναμέτρησης; Για να σκεπαστεί ο θόρυβος από τα αποτελέσματα της κάλπης; Γιατί εν όψει εκλογών, γνωρίζεις ότι θα δυσκολευτούν- και αυτοί που εξοργίστηκαν- να εκφράσουν τον θυμό τους; Σε κάθε περίπτωση είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς, ότι η κ. Γεννηματά δεν γνώριζε πώς θα αντιδρούσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Συνεπώς οι διάφορες επεξηγήσεις, ότι του δόθηκε η δυνατότητα να κατέβει με σταυρό σε όποια περιφέρεια επιθυμούσε, μάλλον είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Το ύφος επίσης μου έκανε εντύπωση. Ο κ. Σημίτης δεν είναι πρόεδρος του κόμματος, αρκετά τον υπερασπίστηκα, και ο Νίκος Ανδρουλάκης καλά θα κάνει να ασχοληθεί με την Ευρωβουλή, ήταν περίπου το σχόλιο της Φώφης Γεννηματά, όταν ρωτήθηκε για τις πρώτες αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν, από την ξαφνική της απόφαση να κόψει από τις λίστες τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Εγώ είμαι η πρόεδρος και εγώ αποφασίζω. Τελεία.
Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση όμως μου έκανε η εξήγηση για την αποπομπή Βενιζέλου. Δεν μου κάνει το προφίλ του Βαγγέλη Βενιζέλου… είπε σε μία συνέντευξή της η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. Ποιό είναι το προφίλ του Βαγγέλη Βενιζέλου αλήθεια και γιατί δεν της κάνει;
Το προφίλ του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ορίζεται κατ εξοχήν, από την θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, επι εποχής Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και από την θητεία του ως αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, τη διετία 2012- 2014. Υποθέτω δεν ενοχλεί την κ. Γεννηματά η παρουσία του Βαγγέλη Βενιζέλου στο team των νομικών που ανέλαβαν την υπεράσπιση του Ανδρέα Παπανδρέου στην υπόθεση Κοσκωτά, ούτε η θητεία του στο υπουργείο Πολιτισμού.
Υποθέτω επίσης, τώρα που η αντιμνημονιακή μπουρδολογία του ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο παρελθόν, όλοι αναγνωρίζουν, ότι ναί μεν ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ της εποχής, πολιτεύθηκαν τους πρώτους μήνες της κρίσης, χωρίς να αντιλαμβάνονται το διακύβευμα, χωρίς αντίληψη των κινδύνων, με μια αβάσταχτη ελαφρότητα αναντίστοιχη με το μέγεθος της κρίσης, αλλά πλέον αναγνωρίζουμε, ότι τουλάχιστον είχαν το θάρρος να αναλάβουν το κόστος της διάσωσης της χώρας. Αλλωστε είναι κοινός τόπος πλέον, ότι άλλη λύση πέραν των μνημονίων δεν υπήρχε. Όπως έχει δείξει σε ένα διάσημο άρθρο του ο καθηγητής Στρατόπουλος (Μπορούσαμε να αποφύγουμε το 1ο μνημόνιο;, Protagon, 2017) ακόμα και αν ακολουθούσε η Ελλάδα αυστηρή, μνημονιακού τύπου πολιτική, και πάλι δεν θα ήταν σε θέση να δανειστεί από τις αγορές. Η χρεοκοπία ήταν δεδομένη.
Δύο χρόνια μετά, η συγκυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία επίσης ήταν μια αδήριτη ανάγκη. Με δεδομένο τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων, την ανερχόμενη δύναμη της συριζαικής μπουρδολογίας, τη σύγχυση της κοινής γνώμης και τις προετοιμασίες της Ενωμένης Ευρώπης για να αντιμετωπίσει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ (βλέπε το επίσης διάσημο ρεπορτάζ των Financial Times για τις προετοιμασίες του grexit), η κυβέρνηση Παπαδήμου αρχικά και η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-Δημάρ μετά, ήταν η μόνη διέξοδος για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Τι δεν της αρέσει της κ. Γεννηματά; Ότι το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου έκανε το πατριωτικό του καθήκον; Ότι η Ελλάδα κατάφερε, ναι με θυσίες και πολύ πόνο, να παραμείνει στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Πιστεύει εκ των υστέρων το ΚΙΝΑΛ, ότι υπήρχε και άλλη λύση, σαν αυτή που ονειρεύονταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι λοιποί αφελείς ή απατεώνες του αντιμνημονιακού αγώνα; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω.
Μια άλλη εκδοχή είναι να μην της αρέσει η πρόταση του Βαγγέλη Βενιζέλου περί μετώπου των φιλοευρωπαικών δυνάμεων και περί απομόνωσης και στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η δυσφορία όμως είναι δύσκολα κατανοητή, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δείχνει να αποδέχεται και να επιβραβεύει αυτήν την πρόταση στις κάλπες. Το έδειξαν οι ευρωεκλογές, το έδειξαν και οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Και ή ίδια η κ. Γεννηματά μας διαβεβαιώνει θέλει την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Που διαφωνεί λοιπόν; Με το μέτωπο των φιλοευρωπαικών δυνάμεων;
Η συνήθης απάντηση είναι ότι η κυρία Γεννηματά θέλει λέει να επαναπατρίσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είχαν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ, έφαγαν τα μούτρα τους, δεν θέλουν όμως την επιστροφή της Δεξιάς και αντιδρούν στην προοπτική της συνεργασίας με την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μπέρδεμα.
Αν θέλεις την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα δεν επιθυμείς την επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία, τι ακριβώς προτείνεις για τη νέα κυβέρνηση; Ποιός είναι αυτός που θα κυβερνήσει; Το ΚΙΝΑΛ του 5%;
Στο προφανές κομφούζιο έρχεται να δώσει τη λύση ο Κώστας Σκανδαλίδης. Που προτείνει, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν η κ. Γεννηματά, τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ. Δεν θέλεις την επιστροφή της ΝΔ, αλλά θέλεις να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Θέλεις την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλα προτείνεις την επιστροφή των “μαυρισμένων” και απονομιμοποιημένων από τους ψηφοφόρους συριζαίων, από την πίσω πόρτα. Μεγάλο μπέρδεμα.
Και όλα αυτά, φοβάμαι, για να μην αναλάβεις το κόστος της συμμετοχής στην κυβέρνηση. Γιατί γνωρίζεις ότι αυτό έχει εκλογικό κόστος. Αυτό που ανέλαβε ο Βαγγέλης Βενιζέλος και το πλήρωσε και ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ.
Να τι δεν αρέσει τελικά στο προφίλ του Βαγγέλη Βενιζέλου. Η ανάληψη της ευθύνης.
Αλλά ας μην την κατηγορούμε για όλα την κ. Γεννηματά. Σχολιάζοντας την κριτική που δέχεται για την αποπομπή Βενιζέλου δήλωσε ότι είναι αρχηγός και γι’ αυτο τουλάχιστον, αναλαμβάνει την ευθύνη. Θα κριθεί λοιπόν στις κάλπες. Και προφανώς αν το αποτέλεσμα είναι δυσμενές, οφείλει να αναλάβει και θα αναλάβει και τις συνέπειες. Είτε είναι εκεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος να της το θυμίσει είτε δεν είναι. Ή όχι;
