Γράφει ο Μανώλης Καψής
Οι πρώτες ώρες της πρωθυπουργίας του Κυριάκου Μητσοτάκη “χρωματίστηκαν” από μια άψογη παράδοση παραλαβή στο Μέγαρο Μαξίμου, που πιστώνεται και στον Αλέξη Τσίπρα, μια λιτή ορκωμοσία στο Προεδρικό Μέγαρο- με μικρές δόσεις οικογενειακής τρυφερότητας- και την ανακοίνωση του υπουργικού συμβουλίου.
Η σύνθεση του νέου σχήματος, ήταν το πρώτο δείγμα γραφής του νέου Πρωθυπουργού και συνιστά μια πολύ καλή αρχή. Και όχι μόνο γιατί τηρήθηκε, επιτέλους, η ώρα της ανακοίνωσης από τον κ. Πέτσα. Εξηγούμαι.
Κατ αρχάς είναι αισθητή η παρουσία φιλομεταρρυθμιστών πολιτικών, που συνιστά μια εγγύηση ότι θα συνεχιστούν οι εκσυγχρονιστικές παρεμβάσεις, που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία. Και που είχε παγώσει η “Μια Φορά κι Έναν Καιρό” Αριστερά.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Χρήστο Σταϊκούρα, που από την προηγούμενη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, έχει συνδυάσει το όνομά του, με τις πρώτες απόπειρες μείωσης των φόρων. Αναφέρομαι κατ εξοχήν στα πρόσωπα που έχουν αναλάβει τα κρίσιμα υπουργεία, που έχουν να κάνουν με τις αγορές, τα προϊόντα και τις επενδύσεις. Αναφέρομαι δηλαδή κατ εξοχήν στον Κωστή Χατζηδάκη και στον Άδωνι Γεωργιάδη. Είναι οι υπουργοί, που εν μέσω κρίσης, με το αντιμνημονιακό αίσθημα τότε να σπάει ταμεία, ξεχώρισαν για την επιμονή τους-ενίοτε σε αντίθεση ακόμα και από τους συναδέλφους τους στο υπουργικό συμβούλιο- να προωθήσουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Θα μπορούσα να προσθέσω και την Νίκη Κεραμέως στο Παιδείας και τον Γιάννη Βρούτση στο Εργασίας. (Εξαιρώ τον Μάκη Βορίδη… αλλά υποθέτω υπηρετεί άλλες σκοπιμότητες)
Κατά δεύτερον, η νέα κυβέρνηση τοποθετείται σαφώς στο κέντρο, με προσθήκες στελεχών από τον χώρο του πάλαι ποτέ Σημιτικού εκσυγχρονισμού. Μια έμμεση απάντηση στα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ για την επαπειλούμενη επέλαση του ακραίου Νεοφιλελευθερισμού. Αναφέρομαι στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τον κατά γενική ομολογία πιο επιτυχημένο υπουργό Δημόσιας Τάξης της μεταπολίτευσης και γραμματέα του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη, αναφέρομαι στον Κυριάκο Πιερακκάκη στο Ψηφιακής Πολιτικής, πρώην συνεργάτη της Άννας Διαμαντοπούλου και του Ευάγγελου Βενιζέλου, αναφέρομαι ακόμα και στον Τάκη Θεοδωρικάκο, στο υπουργείο Εσωτερικών. Προσθέστε και την νέα υπουργό Πολιτισμού. Η διαγραφή τους από το ΚΙΝΑΛ κάνει ακόμα πιο εμφαντική την παρουσία τους στην νέα κυβέρνηση. Σκληρούς δεξιούς πάντως δεν τους λες.
Τρίτον, και αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό από το χθεσινό σχήμα, είναι η παρουσία των επιτυχημένων μάνατζερ και των ειδικών τεχνοκρατών, που έχουν αναλάβει πολύ συγκεκριμένα υφυπουργεία. Είναι η πρώτη φορά που πρωθυπουργός δεν υποκύπτει στις πιέσεις της πελατειακής λογικής και στις ανάγκες της ψηφοθηρίας και εμπιστεύεται κυβερνητικά καθήκοντα σε εξωκοινοβουλευτικά στελέχη, σε ανθρώπους της αγοράς και της ειδίκευσης η αν θέλετε σε ανθρώπους που σκωπτικά οι συριζαιοι θα ονόμαζαν- υποθέτω- οι “Άριστοι”.
Στελέχη όπως ο Γιώργος Ζαββός, με μακρά θητεία στην ΕΕ και “ειδίκευση σε θέματα που αφορούν τον ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα”, όπως ο Γιάννης Τσακίρης, “από τους πλέον ειδικούς στην Ελλάδα σε θέματα επιχειρηματικών συμμετοχών”, ο Κώστας Φραγκογιάννης, “μέχρι χθες διευθυντής Ανάπτυξης του ομίλου Chipita” ή η Δόμνα Μιχαηλίδου, “υπεύθυνη οικονομολόγος της ομάδας για την 3η εργαλειοθήκη ανταγωνισμού του Ο.Ο.Σ.Α”, που μπορεί να μην διαθέτουν την ειδίκευση ενός Γιάννη Μπαλάφα η ενός Μάκη Μπαλαούρα, αλλά μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε ότι τουλάχιστον διαθέτουν τεχνοκρατική επάρκεια.
Με δυο λόγια το νέο σχήμα υπηρετεί το σχέδιο Μητσοτάκη για επενδύσεις, νέες δουλειές και επανεκκίνηση της Οικονομίας, μέσα σε συνθήκες ασφαλείας και τάξης.
Υ.Γ. Η πρώτη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα κυβέρνηση ήταν μια κατηγορία για κακή αρχή. Όντως. Κακή αρχή για τον τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κριτική της αντιπολίτευσης για μικρό αριθμό γυναικών είναι βάσιμη. Η κριτική ότι το μεγάλο σχήμα εξυπηρετεί την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι φιλοδοξίες πολλών, είναι ανοησία. Το 40% των νέων κυβερνητικών στελεχών είναι εξωκοινοβουλευτικοί, που δεν θα ασχολούνταν ουδέποτε με την πολιτική, αν δεν υπήρχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Καμία σχέση λοιπόν με φιλοδοξίες. Μιλάμε για διάθεση προσφοράς.
